สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 36

เธอสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบๆ กางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม มัดผมหางม้ายาว ผูกโบสีชมพูอ่อน เหมือนดอกไม้น่าทึ่งที่เขาบังเอิญเห็นในทุ่งหญ้าเมื่อตอนเด็ก

ตอนนั้นเขาถูกเธอดึงดูดเหลือเกิน นำหน้าผู้ชายคนอื่นเพื่อช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทาง

การบังเอิญเจอกันในมหาวิทยาลัย คือเขาแอบถามกิจวัตรเธอเงียบๆ เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจสร้างมันขึ้นมา

เดิมทีคิดว่าเธอเป็นน้องใหม่ปีหนึ่ง เขายังมีเวลาจีบอีกมากมาย แต่คาดไม่ถึงว่าปีนั้นหลังจากปิดเทอมภาคฤดูร้อน เธอก็ถูกโรงเรียนไล่ออก และไม่กลับมาที่โรงเรียนอีกเลย

ตอนนั้นเขาไม่กล้าเชื่อเลย ว่าตัวเองจะไม่ได้เจอผู้หญิงที่ตนชอบอีกแล้ว

เขาไปที่ฝ่ายวิชาการโรงเรียนเพื่อสอบถามเหตุผลว่าทำไมมีนาโดนไล่ออก แต่พนักงานที่ฝ่ายวิชาการบอกว่าเธอก่ออาชญากรรมร้ายแรง ให้เขาเลิกถามต่อ

ถึงแม้ไม่ยินยอม ไม่ว่าเขาจะสอบถามแค่ไหน คนที่ฝ่ายวิชาการก็ไม่พูดอีกแม้แต่คำเดียว

พร้อมความเสียใจที่ไม่สามารถบรรยายได้ เขาเรียนจบมหาวิทยาลัยสี่ปี ดอกไม้น่าทึ่งช่อนั้นก็ค่อยๆ จางหายไปในความทรงจำ

แต่เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้บังเอิญเจอมีนา

เหมือนตอนมหาวิทยาลัย เธอไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด นอกจากเธอจะผอมลงไม่น้อย ก็ไม่มีชีวิตชีวาและดูมั่นคงเหมือนตอนเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย

เขาไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงบริสุทธิ์น่ารักแบบนั้นจะกระทำความผิดอาญา คิดเสมอว่าคงมีเงื่อนงำ

ดังนั้นไม่ว่ามีนาจะบอกว่าตัวเองแย่แค่ไหน เขาก็ยังอยากใกล้ชิดเธอและช่วยเธอโดยไม่ลังเล ถึงขนาดหวังว่าจะทำฝันนั้นตอนอยู่มหาวิทยาลัยให้สำเร็จได้

กว่าเขาจะบังเอิญเจอเธออีกครั้ง จะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนี้อีก

“นานา ไม่สนว่าคุณจะมีเงื่อนงำอะไร ประสบการณ์ชีวิตจะซับซ้อนแค่ไหน ฉันไม่สน คุณบอกฉันมา เราเผชิญหน้าแก้ไขมันด้วยกันได้!” ขณะที่พูดเขาก็ยื่นแขนออกไป กอดเธอเข้าสู่อ้อมแขน

มีนาเบิกตากว้างมองเขาด้วยความตกใจกลัว ดิ้นพึ่บพั่บเหมือนนกน้อยในอ้อมแขนเขา “เทมป์ คุณทำอะไร? ปล่อยฉัน!”

“นานา ให้ฉันกอดคุณได้ไหม? ครั้งแรก……ครั้งแรกที่ได้เห็นคุณในมหาวิทยาลัย ฉันก็……ฉันก็……” อารมณ์เขาแปรปรวน รวบรวมความกล้าทั้งหมดต้องการสารภาพกับเธอ

มีนาขัดคำพูดเขา “อย่าพูด ฉันเชื่อใจคุณขนาดนี้ คุณรังแกฉันได้ยังไง?”

เทมป์ปล่อยมือ มีนาผลักเขาออกอย่างลุกลี้ลุกลน น้ำตาเกือบไหลออกมา

เขาไม่ต้องพูดสารภาพให้จบ ก็มีคำตอบแล้ว ถามขึ้นเสียงทุ้ม “ขอโทษ ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว เมื่อกี้เลยควบคุม……ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ไหม?”

มีนาเหมือนลูกนกที่เพิ่งหวาดกลัว ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่พูดอะไร

เทมป์ยกมือขึ้นสองข้าง แสดงออกว่าเขาจะไม่ทำพฤติกรรมเสียมารยาทอีก

มีนารีบปิดประตู หลบเขาและรีบลงไปชั้นล่าง

เทมป์ตามหลังเธอ รักษาระยะห่างที่แน่นอน ไม่กล้าแตะต้องเธออีก

มาถึงริมถนน มีนาโบกมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง ก่อนจะมุดตัวเข้าไป เธอหันศีรษะมาพูดกับเทมป์ว่า “เทมป์ คุณไม่เข้าใจหรอก ปัญหาของฉันคุณแก้ไขมันไม่ได้ ฉันมีแต่จะทำให้คุณเดือดร้อน ต่อไปเราอย่ามาเจอกันอีกเลย ในใจฉันแล้วคุณคือรุ่นพี่ที่ฉันเคารพมากที่สุดมาโดยตลอด”

เทมป์ยืนอยู่ที่เดิม มองนานานั่งแท็กซี่ไกลออกไป ความเศร้าและความหดหู่เอ่อล้นในหัวใจ ไม่สมหวังในความรักอย่างจำใจ

แต่เขามักรู้สึกว่ามีนาประสบปัญหาอะไรบางอย่าง ต้องการคนช่วยเหลือ เมื่อกี้ต้องโทษที่เขาหุนหันพลันแล่นเกินไป ต่อไปแม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้แล้วเหรอ?