สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 42

มีนาไม่รู้ว่ามาร์ชออกไปตอนไหนหลังจากระบายออก เธอลุกขึ้นจากบนพื้นด้วยความอับอาย และยังคงตัวสั่นขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร

โดยไม่คำนึงถึงเสื้อผ้าที่ฉีกขาดและรกร้างบนร่างกายของเธอ เธอหยิบไวน์แดงครึ่งขวดที่เหลืออยู่บนโต๊ะขึ้นมา และดื่มเข้าไปด้วยปากขวดโดยตรง เพียงแค่อยากจะทำให้ตัวเองเมา

หากตอนเมื่อกี้นี้อยู่ในอาการมึนเมาคงจะรู้สึกดีกว่านี้ เธอปาดน้ำตาบนใบหน้าออก ไม่กล้าที่จะไปนึกเลยว่าตอนนี้ตัวเองจะมีรูปลักษณ์เป็นเช่นไร

ในขณะที่เธอตกอยู่ในอาการมึนงง เธอจำได้เพียงว่ามาร์ชเดินออกจากไปอย่างเย็นชา เงาหลังนั้นช่างทำให้คนรู้สึกน่ากลัว และสุดท้ายก็มีเพียงความเงียบราวกับความตายที่หลงเหลืออยู่

เธอกดื่มไวน์แดงลงไปอย่างเมามัน พยายามที่จะทำให้ตัวเองไม่สั่น และยังคงบอกกับตัวเองอย่างต่อเนื่องว่า ไม่ว่าเขาจะรังแกอย่างไร เธอก็จะไม่ล้มลง เธอต้องเข้มแข็ง และไม่มีอุปสรรคใดที่ไม่สามารถเอาชนะได้

ในเวลานี้มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

“ใคร?” เธอเกือบสำลักไวน์แดง

เสียงของหญิงสาวดังมาจากนอกประตู “พนักงานบริการค่ะ”

มีนาลุกขึ้นยืนด้วยความมึนเมา ตอนที่เดินขาทั้งสองข้างก้าวแทบไม่ออกเลย แต่การเดินได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง

เธอเปิดประตูออกมาเล็กน้อย แล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

พนักงานเสิร์ฟด้านนอกประตูหยิบถุงกระดาษขึ้นมาแล้วพูดว่า “นี่คือของที่ประธานชาร์วีให้ฉันส่งมาตอนที่เขาจากไป”

มีนาหยิบถุงกระดาษใบใหญ่ “ขอบคุณค่ะ” และปิดประตูทันที

ประธานชาร์วีงั้นเหรอ? คือชาร์วีให้คนเอามาให้เขาเหรอ? ไม่ใช่ ต้องเป็นคำสั่งของมาร์ชแน่นอน เธอมองออกได้อย่างชัดเจนแล้วว่า ชาร์วีเทียบเท่ากับรองผู้ว่าการของมาร์ช และทำทุกอย่างตามคำสั่งของมาร์ช

เธอรีบร้อนเปิดถุงกระดาษ และเทสิ่งของทั้งหมดออกมา เสื้อผ้าสะอาดสำหรับเปลี่ยนหนึ่งชุด และมีข้อความเป็นกระดาษ “ให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมงในการแต่งตัว และเรียกแท็กซี่กลับมา”

มีนามองไปที่ข้อความที่อยู่ด้านบนนั้น และมันคือลายมือของมาร์ชไม่ผิด

เธอรีบหยิบชุดขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องน้ำของห้องส่วนตัว และจัดผมยุ่งเหยิงของเธออยู่หน้ากระจก ไม่มีเวลาตรวจดูรอยฟกช้ำและรอยถลอกตามร่างกายของเธออย่างละเอียด รีบเปลียนเสื้อผ้าที่สะอาด และโยนเสื้อผ้าที่ตัวเก่าที่ขาดลงถังขยะ

ตอนที่ออกจากห้องส่วนตัวเธอเหลือบดูแล็ปท็อปที่พังกระจายอยู่บนพื้น หยิบกระเป๋าขึ้นมาและเดินออกจากคลับส่วนตัว ยืนอยู่ที่ประตูและเฝ้าดูผู้คนทุกประเภทเดินเข้าเดินออกจากคลับ มีรถหรูมากมายจอดอยู่ที่ประตู แต่ไม่เห็นแท็กซี่แม้แต่คันเดียวเลย

เธอยืนอยู่ที่มุมประตู ยืนเขย่งเท้าและมองไปรอบๆ อย่างกังวลใจเป็นเวลานาน เธอคอยดูเวลาบนโทรศัพท์ของเธออย่างต่อเนื่อง รู้สึกเพียงว่าที่นี่จะไม่มีแท็กซี่ผ่านเลยแม้แต่คันเดียว

มาร์ชกำหนดเวลาให้เธอ และให้เธอนั่งรถแท็กซี่กลับไปที่ตระกูลธวัชพลังกร ซึ่งกำลังกลั่นแกล้งเธออยู่!

ในขณะที่เธอกำลังจะพยายามเดินออกจากคลับส่วนตัวก่อน โดยเดินไปตามถนนได้สักพัก บางทีเธออาจจะเจอแท็กซี่ก็ได้ แต่จู่ๆ เธอกลับได้พบกับธารณ์และครีมลงจากรถหรูคันหนึ่ง

ธารณ์สวมใส่ชุดลำลองสีขาว พร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้าของเขา เขากอดครีมซึ่งสวมใส่ชุดราตรีเปิดหลัง และทั้งสองก็เริ่มล้อเล่นตั้งแต่ที่ประตู

มีนาไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองเล็กน้อย ธารณ์และครีมเข้าหากันงั้นเหรอ?

จากที่เธอเคยรู้จักกับครีม เธอจะไม่เพียงแค่เล่นกับธารณ์แบบเรียบง่ายหรอก หรือว่าเป้าหมายของเธอคืออยากเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลธวัชพลังกร?

ปรากฏว่าครีมก็อยากจะแต่งเข้าตระกูลธวัชพลังกรด้วยเช่นกัน เพียงแต่เธอไม่อยากจะแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนเท่านั้น แต่อยากจะแต่งงานกับธารณ์ซึ่งมีอำนาจมากที่สุดในตอนนี้ของตระกูลธวัชพลังกร

ครีมเหมือนจะรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองมาที่มีนาที่ยืนอยู่

มีนารีบซ่อนตัวอยู่หลังกระถางต้นไม้ตรงมุมห้องทันที เธอไม่อยากพบครีม เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นอีก

ธารณ์พบว่าครีมไม่ค่อยตั้งใจ และใช้มือไปปัดหน้าเธอ แล้วถามว่า “ที่รัก เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เห็นคนที่คุณรู้จักหรือ?”

มีนาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และหลังจากได้ยินผู้หญิงคนนี้พูดว่าลูกค้าน้อย เธอรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าผู้หญิงคนนี้ทำการค้าขายประเภทนั้น

ผู้หญิงที่แต่งตัวสดใสพูดอย่างตลกว่า “ไม่แอดไลน์กัน แล้วคุณจะโอนเงินค่ารถให้ฉันได้อย่างไร?”

มีนาคิดๆ ดูแล้วมันก็ถูก เธอก็เลยแอดไลน์เธอไป และเห็นว่าชื่อไลน์ของเธอคือลินน์

สักพัก ก็มีรถเรียกรถออนไลน์มา เมื่อเธอขึ้นรถ ลินน์ยังได้แสดงใบสั่งเรียกรถออนไลน์ของเธอเป็นพิเศษ มีนาโอนเงินครึ่งหนึ่งของค่ารถให้เธอผ่านทางไลน์

เมื่อรถรับจ้างออนไลน์พาเธอไปส่งถึงที่ประตูบ้านของตระกูลธวัชพลังกร ลินน์ก็อุทานว่า “ว้าว เธออาศัยอยู่ในบ้านสุดหรูแห่งนี้งั้นเหรอ ครอบครัวของคุณรวยมากใช่ไหม แต่ทำไมคุณถึงไม่ขับรถไปที่คลับล่ะ?”

มีนาเปิดประตูรถ กล่าวขอบคุณกับเธอและคนขับรถออนไลน์ และพูดกับเธออย่างไม่เต็มใจว่า “นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน” จากนั้นเธอก็ลงจากรถและวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลธวัชพลังกร

เมื่อเธอวิ่งไปถึงที่ประตูอาคารเล็กๆที่นายท่านอาศัยอยู่ เธอถึงยืนนิ่ง และปล่อยให้ตัวเองหายใจ เพื่อทำให้การหายใจของเธอกลับมาเป็นปกติ

เธอค่อยๆ เปิดประตู และเห็นเพียงว่าป้าเค้กยังคงทำอะไรอยู่ที่ชั้นหนึ่ง และร้องออกมาว่า “ป้าเค้ก คุณยังไม่นอนเหรอ?”

“นายหญิงทำไมถึงกลับมาในเวลานี้? คุณชายกลับมาแล้ว และนายท่านก็หลับไปแล้ว” ป้าเค้กพูดด้วยเสียงเบาๆ

มีนาตอบว่าอืม “ฉันมีเรื่องเล็กน้อยเลยทำให้ล่าช้าไปหน่อย”

“แล้วคุณทานข้าวเย็นหรือยัง?” ป้าเค้กถามว่า

“ทานมาแล้ว ฉันจะขึ้นไปชั้นบนก่อนแล้ว ป้าเค้กคุณเองก็รีบไปพักผ่อนเถอะ” พูดแล้วมีนาก็ยิ้มให้ป้าเค้ก และขึ้นไปที่ชั้นสองอย่างเบาๆ

เมื่อมาถึงประตูห้องของเธอและมาร์ช เธอวางมือบนลูกบิดประตู หายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง แล้วถึงผลักประตูออก