สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 60

“เจ้าตัวน้อย นายมาพูดสิ นายพูดสิ!” ในปลายสายโทรศัพท์ครีมดูเหมือนจะดึงใครบางคนอยู่ “นายได้ยินไหม แม่ของนายไม่สนใจนายเลย! ตอนนี้เธอได้แต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยแล้วไม่สนใจนายแล้ว”

“แม่ครับ คุณน้าคนนี้น่ากลัวจัง เธอกำลังหยิกผม ผมเจ็บมาก……” เสียงร้องอย่างหวาดกลัวของอธิก็ดังมาจากปลายสาย

ดวงตาของมีนาเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และเธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ครีม เธอกล้าทำร้ายลูกชายของฉันดูสิ!”

“งั้นก็ลองดู”

หลังจากนั้นมีนาก็ได้ยินเสียงตบทันที ซึ่งอธิที่ถูกตบก็ร้องไห้ดังขึ้นมาเลย

ครีมหัวเราะแล้วพูดว่า: "ฉันทุบตีเขาแล้วเธอจะทำอะไรกับฉันได้! ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธอจะช่วยฉันไหม”

“ช่วย! เธอต้องการให้ฉันช่วยอะไรให้เธอ?” มีนารู้สึกกลัวและต้องการวิ่งไปหาอธิทันที

“ช่วยฉันให้แต่งเข้าตระกูลธวัชพลังกร”

ทว่าตอนนี้ไม่ว่าครีมจะพูดอะไร เธอก็ตอบว่าได้ และไม่ถามว่าทำไมครีมถึงอยากแต่งเข้าตระกูลธวัชพลังกร”

“เธอตอบตกลงอย่างไม่จริงใจเลย เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะตบลูกชายของเธออีกครั้ง” ครีมนั่งลง และมองดูอธิที่กำลังร้องไห้ แล้วแสร้งทำเป็นตีเขาอีกครั้ง

“ฉันต้องการแม่! ฉันต้องการแม่……” เสียงร้องของอธิดังขึ้นอีกครั้ง

มีนาตะโกนที่โทรศัพท์อย่างโกรธเคือง “หยุดนะครีม! เธอกำลังตั้งท้องลูกของธารณ์และต้องการแต่งงานกับเขาใช่ไหม? นี่มันจะไปยากอะไร ตอนนี้เธอตั้งครรภ์เลือดเนื้อของตระกูลธวัชพลังกรอยู่ ก็สามารถแต่งเข้าตระกูลธวัชพลังกรได้อย่างแน่นอน”

ในที่สุดครีมก็ปล่อยอธิออกไป แล้วยืนขึ้นและพูดว่า: “ใช่แล้ว เธอก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันใช่ไหม”

“เธอต้องการให้ฉันช่วยเธออย่างไร ให้ตระกูลธวัชพลังกรรู้เรื่องนี้ หรือเกลี้ยกล่อมให้คุณย่าเห็นด้วยกับการแต่งงาน?” มีนาพูดเพื่อปลอบครีมไว้ และเดินไปที่ถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่.

เสียงร้องของอธิดังมาจากปลายสายเป็นระยะๆ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกทอดด้วยน้ำมันในกระทะ ซึ่งตอนนี้เธอต้องไปที่ตระกูจรัลพรไพศาลเพื่อดูด้วยตาของเธอเองว่าลูกของเธอนั้นปลอดภัยดี

ครีมหัวเราะ “เธอฉลาดขึ้นจริงๆ เธอเดาได้ว่าธารณ์ไม่ต้องการแต่งงานกับฉัน? เธอสามารถยั่วยุให้ผู้อาวุโสของตระกูลธวัชพลังกรกดดันเขา จากนั้นเขาก็ต้องแต่งงานกับฉันแน่”

ธารณ์เป็นคนที่เจ้าชู้ ดังนั้นมีนาเดาได้ว่าเขาก็แค่สนุกกับครีมเท่านั้น ส่วนครีมก็ต้องการแบล็กเมล์เขาด้วยการตั้งครรภ์ จึงต้องลงมือจากคุณย่า หรือพ่อแม่ของธารณ์

ทว่าแผนของครีมนั้นไร้ผลต่อธารณ์ และเขาเป็นคนเจ้าชู้ ดังนั้นเขาจะเคยโดนขู่ได้อย่างไร

และแผนที่ครีมคิดได้นั้น ผู้หญิงคนอื่นก็คิดได้เช่นกัน ทว่าผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถพบเจอมองผู้อาวุโสของตระกูลธวัชพลังกรได้ และถึงแม้พวกเขาจะพบเจอได้ แต่ฐานนะก็ไม่คู่ควร

“ใช่แล้ว ให้บอกผู้อาวุโสของตระกูลธวัชพลังกรเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาจะหนีความรับผิดชอบที่มีต่อเธอไม่ได้” มีนากล่าว

ครีมกล่าวว่า: "ถ้าอย่างนั้นเธอและฉันก็คิดเหมือนกัน”

“ฉันจะกลับไปที่ตระกูจรัลพรไพศาลตอนนี้ และเธอส่งผลตรวจการตั้งครรภ์ให้ฉัน ฉันจะได้ส่งให้คุณย่า หรือพ่อแม่ของธารณ์ได้ในวันนี้”

“ตกลง ฉันจะรอเธออยู่ที่บ้าน” ครีมวางสายลงแล้วมองไปที่อธิที่ยังคงร้องไห้ด้วยความรังเกียจ และตะโกนใส่คนรับใช้ที่บ้านอย่างใจร้อน “พี่ผึ้ง พาเด็กคนนี้ออกไป และขังเขาไว้ในห้องแล้วไม่ต้องสนใจเขาอีก ปล่อยให้เขาร้องไห้ให้พอ”

“ค่ะ คุณหนู” พี่ผึ้งเข้ามา แล้ลากอธิออกไป

ส่วนครีมก็นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น หลังจากที่เธอไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กแล้วก็รู้สึกห้องเงียบสงบดีขึ้นมากเลย

ณ เวลาประมาณสิบโมงเช้า ตระกูจรัลพรไพศาลที่เหลือไม่อยู่บ้าน ซึ่งปริญและน้ำก็ไปที่บริษัทแต่เช้า ส่วนเจย์ก็ไปที่สาขาในพื้นที่อื่นเพื่อตรวจสอบการชำระเงินของโครงการ

เธอพักบนโซฟาอยู่ครู่หนึ่ง และนำผลตรวจการตั้งครรภ์ออกจากกระเป๋าของเธอ

ซึ่งผลลัพธ์ที่แสดงด้านบนนั้นยืนยันว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่จริงๆ ทว่าเธอไม่แน่ใจว่าเด็กคนนี้เป็นของใคร

ทั้งนี้เป็นเพราะคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง นายน้อยและคุณหนูไม่ชอบมีนาเลย และยังถือว่ามีนาเป็นคนรับใช้ของตระกูจรัลพรไพศาล

แต่หลังจากที่เด็กมาที่ตระกูจรัลพรไพศาล คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงก็ปล่อยให้เธอดูแลและเลี้ยงดูเขาให้เติบโตขึ้นมา

เธอมีความรู้สึกต่ออธิที่ดูน่ารักและมีมารยาทที่ดี เธอรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนหลานชายของเธอ และเธออดไม่ได้ที่จะเจ็บใจต่อเด็กคนนี้

พี่ผึ้งส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ และหวังว่าอธิจะไม่ถูกขังที่นี่อีก แล้วลงไปที่ห้องครัว

อธิได้ยินเสียงของมีนาและรู้ว่าเขาอยู่ในอ้อมแขนของแม่ของเขา

เขาไม่เหมือนสองครั้งสุดท้ายที่เมื่อเห็นมีนาแล้วก็ส่งเสียงร้องไห้ให้พาเขาไปด้วย เขาเพียงแค่ฝังใบหน้าของเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอและดึงเสื้อผ้าของเธอแน่นด้วยมือเล็กๆของเขา

มีนารู้สึกผิดต่อเด็กคนนี้มาก และกล่าวอย่างเศร้าว่า: “อธิ ไม่เป็นไร ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของแม่เอง ลูกอดทนอีกหน่อยนะ แล้วแม่จะมารับลูกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

อธิตอบตกลงในอ้อมแขนของเธอและกระซิบว่า: “แม่คนรับ ผมเป็นเด็กดีครับ แต่ทำไมน้าที่นี่ยังโหดร้ายกับผมอยู่”

“ไม่ใช่ความผิดของลูกสักหน่อย แต่เป็นน้าต่างหากที่สมองมีปัญหา และก่อนที่แม่จะมารับลูก ลูกต้องปกป้องตัวเองและอย่าปล่อยให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บนะ”

อธิลืมตาและมองดูเธอ ทว่าดูเหมือนเธอจะเข้าใจ แต่ก็ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจอะไรเลย

น้ำตาของมีนาหยุดไม่ได้ที่จะร้องไห้ และมันเป็นไปไม่ได้สำหรับเด็กอายุ 2 ขวบที่จะต้องรู้วิธีป้องกันตัวเอง เมื่อบอกอธิคำพูดเหล่านี้มีประโยชน์อย่างไร แต่ก็ต้องโทษตัวเองเพียงเพราะเป็นแม่ที่ไร้ความสามารถ

อธิยื่นมือเล็กๆของเขาออกมาและเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ แล้วพูดว่า: “แม่อย่าร้องไห้นะครับ ผมจะปกป้องตัวเองเมื่อแม่ไม่อยู่ และผมจะรอแม่”

ลูกของตัวเองรู้ความมากกว่าเด็กคนอื่น หัวใจของเธอแตกสลาย เธอไม่สามารถหยุดกลั้นน้ำตาได้ เธอเพียงกอดอธิไว้แน่นและกระซิบความรู้สึกผิดในหูของลูก: “แม่ขอโทษนะ เป็นแม่เองที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมด แม่ผิดเองที่แม่ไร้ประโยชน์……”