สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 59

มีนากลับมาที่ห้องทำงานด้วยท่าทางที่สงบ โดยคิดว่ามาร์ชคงไม่เกิดความสงสัยอะไร เพราะเธอแค่ไปเข้าห้องน้ำ

ซึ่งเมื่อกี้ก็ไม่ได้พูดกับเทมป์นานจนเกินไป และเธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องรู้สึกผิด

ผู้คนที่ติดตามมีนาได้ถ่ายคลิปที่เธอพบกับเทมป์ ส่งให้กับมาร์ชผ่านทางโทรศัพท์มือถือเรียบร้อยแล้ว

ในตอนที่มีนาไม่ได้อยู่ในห้องทำงานนั้น มาร์ชก็กำลังดูวิดีโอที่เหมือนถ่ายทอดสดอย่างตั้งใจ ทว่าโชคดีที่เทมป์ไปจับมือเธอ แล้วดูเหมือนว่าเธอจะหลีกเลี่ยงการสัมผัสโดยตรงกับเทมป์

สิ่งนี้ทำให้เขาพอใจมาก แต่นักสืบที่ติดตามมีนานั้นอยู่ห่างไกลจากพวกเขาเล็กน้อย เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ จึงทำให้ได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขากำลังพูดอะไรอยู่

มาร์ชรู้สึกสับสนอยู่ในใจ เพราะเดิมทีคุณย่าอยากให้เขาที่จะแต่งงานกับเธอ เขาก็แต่งตามที่คุณย่าขอไป ซึ่งเขานั้นไม่มีความรู้สึกใดๆต่อผู้หญิงที่แต่งงานกับเขา แค่ขอให้ภรรยาในนามนั้นเชื่อฟังก็พอ

ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างกลับหลุดจากการคาดหวังของตัวเองเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเขาไม่เพียงมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้เท่านั้น แต่เขามักจะอารมณ์แปรปรวนเพราะผู้หญิงคนนี้อีกด้วย

บ้าจริง! เขาปิดวิดีโอในโทรศัพท์ แล้วรู้สึกว่าจะปล่อยตัวเองแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีก เขาไม่ควรได้รับผลกระทบจากผู้หญิงคนนี้ได้อีกต่อไป เพราะเขามีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นที่ต้องทำ

ทันทีที่มีนาเปิดประตูห้องทำงาน เธอก็เห็นมาร์ชที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้วมองดูแล็ปท็อปของเธอ

เขามองอย่างนั้นอย่างตั้งใจมาก และเธอถามอย่างประหม่าว่า: “นายกำลังมองอะไรอยู่”

เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า: “ดูงานที่เธอออกแบบอยู่ ซึ่งมันก็ไม่เลวน่ะ มีความคิดสร้างสรรค์ดี แล้วเธอวางแผนจะเริ่มตัดชุดเมื่อไหร่ล่ะ?”

“ในเมื่อนายเห็นว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ฉันก็จะทำออกมาให้เสร็จโดยเร็วที่สุด” เมื่อเห็นว่าเขาไม่สงสัยอะไร มีนาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซึ่งเมื่อกี้ที่เธอพบเทมป์นั้น เธอก็ได้อธิบายให้เทมป์เข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว และเธอเชื่อว่าคนอื่นในบริษัทจะไม่เข้าใจพวกเราผิดอีก

มาร์ชขมวดคิ้วและถามว่า: “เธอตัดเย็บเสื้อแฟชั่นเป็นด้วยเหรอ”

มีนาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอและพูดอย่างมั่นใจ: “แน่นอนว่าแฟชั่นดีไซเนอร์สามารถเย็บเสื้อผ้าของตัวเอง โดยเฉพาะแฟชั่นบนแคทวอล์ค ตัวที่ออกแบบใหม่จะถูกตัดและเย็บโดยนักออกแบบเองก่อนการผลิตจำนวนมาก และระหว่างตัดเย็บหากพบข้อผิดพลาดใดๆก็สามารถแก้ไขได้ทันท่วงที นายไม่รู้เหรอ?”

มาร์ชหันกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วเสียงของเขาดูมืดมนว่า: “ฉันยังไม่มีเวลาศึกษาอุตสาหกรรมแฟชั่นดีไซเนอร์ของเธออย่างรอบคอบเลย งั้นเธอก็สร้างผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปออกมาโดยเร็วที่สุดเพื่อให้ทุกคนเห็นผล "

มีนาเหลือบมองที่ห้องทำงานและพูดด้วยความเขินอายว่า: “ในห้องทำงานนี้ไม่สะดวกที่จะทำเสื้อผ้า แล้วฉันต้องเลือกผ้าและหานางแบบที่เหมาะสม ให้นางแบบลองชุดไปด้วยแก้ไขไปด้วย ซึ่งตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันคงต้องไปที่ห้องแผนกออกแบบของบริษัท เพราะที่นั่นน่าจะมีครบทุกอย่าง……”

“ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาตให้ย้ายไปแผนกออกแบบ” มาร์ชไม่ยอมอนุญาตอย่างเผด็จการ

และมีนาก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: “แต่ถ้าไม่ไปแล้วจะตัดเย็บเสื้อผ้าได้อย่างไร?”

“เธอต้องการพื้นที่กว้างขวาง และมีของออกแบบทุกสิ่งที่เธอต้องการใช่ไหม” มาร์ชละเลยการประท้วงของเธอและถามกลับ

มีนากลั้นหายใจและพูดว่า: “ใช่”

“เรื่องนี้ง่ายๆ ฉันสามารถหาห้องข้างนอกให้คุณได้ ดังนั้นตั้งแต่พรุ่งนี้จนกว่าจะทำเสื้อผ้าจนสำเร็จรูป เธอก็ไม่ต้องมาที่บริษัทแล้ว” น้ำเสียงของมาร์ชพูดอย่างไม่ยอมให้เธอคัดค้าน