สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 83
บทที่ 83 เอาชีวิต!
ชายวัยกลางคนเอ่ยปากอย่างไม่ใส่ใจ พูดกับนักท่องเที่ยวที่ถอยหลบหนีจากรอบๆด้าน ภายใต้แว่นตาสีดำที่ยากจะเข้าใจ กลับปกปิดความสะอิดสะเอียนและการเหยียดหยามเอาไว้ไม่ได้
และความโอหังอวดดีนั้น ราวกับเกิดมาก็เป็นอย่างนี้เลยอยู่ในเส้นเลือดของเขาแต่แรกอยู่แล้ว!
“คุณเป็นใคร? ที่นี่เป็นแผ่นดินของหัวเซี่ย ไม่ยอมให้คุณมากำเริบเสิบสาน!” จู่ๆ ผู้ชายท่าทางแข็งแรงคนหนึ่งก็ยืนขึ้นมา หรี่ตาเล็กน้อย มองไปที่ชายวัยกลางคน
หัวเซี่ยเป็นบ้านเกิดของเขา เขาเป็นคนที่รักบ้านเกิดอย่างเต็มร้อย ไม่ยอมให้ชาวต่างชาติดูถูกเหยียดหยามประชาชนในบ้านเกิดของตนเองหรอก!
ชายวัยกลางคนกวาดสายไป สุดท้ายก็ไปตกอยู่ที่ร่างกำยำของชายคนนั้น สายตานั้น เย็นชาอย่างที่ยากจะเข้าใจได้
ชายวัยกลางคนจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง สายตาที่เย็นชา อย่างกะทันหัน ชายร่างกำยำคนนั้นถึงกับสะดุ้งโหยงไปทั่วทั้งร่าง ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว!
ในสายตาของเขาปรากฏความเหลือเชื่อออกมา เขาไม่นึกว่าจากสายตาของชายวัยกลางคน จะทำให้เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกดุร้ายที่น่ากลัวจนตัวสั่น!
สายตาแบบนั้น ราวกับปีศาจน่ากลัวที่มาจากในนรก ทำให้ชีวิตนี้ของเขายากที่จะลืมเลือน!
สายตาของชายวัยกลางคนลึกล้ำราวกับดาบ ทันทีที่ให้ความสนใจ ก็เปลี่ยนเป็นความดุเดือดรุนแรง!
อุณหภูมิของบริเวณรอบๆลดลงอย่างรวดเร็ว อากาศราวกับมีดดาบนับไม่ถ้วนเตรียมการพุ่งออกมาอย่างไม่มีเหตุผล ทำให้ผิวหนังของชายร่างกำยำคนนั้นเจ็บปวด หวาดผวาอย่างบอกไม่ถูก!
ตามมาติดๆ ชายวัยกลางคนแค่เคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ก็กลายเป็นมองไม่ชัดเจน เคลื่อนไปทางคนรักชาติคนนั้น ลงมืออย่างรวดเร็ว!
ผู้ที่ได้เห็นทั้งหมดตกใจจนตัวสั่น ความว่องไวของชายวัยกลางคนรวดเร็วเกินไปแล้ว! แค่พริบตาเดียวก็ไปอยู่ต่อหน้าของคนรักชาติคนนั้นแล้ว ขายาวๆราวกับแส้เหล็กเส้นหนึ่งจู่โจมออกไป เตะเข้าไปที่หน้าอกของชายคนนั้นอย่างรุนแรง!
“พลั่ก”
คนรักชาติราวกับเป็นว่าวที่เชือกขาดหลุดลอยออกไป เพียงพอที่จะลอยออกไปถึงสามสิบกว่าเมตร!
“อ็อก!” คนรักชาติกระอักเลือดออกมาจากปาก! น่ากลัวเกินกว่าที่จะมองได้!
ในทันที ก็ตื่นตระหนกตกใจกันไปหมด สายตานับไม่ถ้วนเปลี่ยนเป็นความสะเทือนใจสุดขีด!
เหนือมนุษย์! นี่ยังเป็นคนอยู่อีกเหรอ!
ต่างประเทศ......ไม่นึกว่าจะมีสภาพไม่ปกติอย่างนี้!
“คนจีน......” ชายวัยกลางคนยื่นมือออกมา ยกนิ้วโป้งให้ร่างของคนที่นอนอยู่บนพื้นอย่างน่าเวทนาคนนั้น!
สายตาที่ตื่นตระหนกตกใจนับไม่ถ้วน ทั้งตกใจทั้งโมโห พวกเขาแต่ละคน ล้วนแต่โกรธเคืองชายวัยกลางคนอย่างมาก! แต่กลับไม่กล้าระบายความโกรธออกมา!
พวกเขาแต่ละคนต่างก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงอยู่ลึกๆ......ชายวัยกลางคนคนนี้ ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถท้าทายได้จริงๆ!
เขาไม่ใช่คนทั่วไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!
“เห็นแล้วสินะ คนจีน ยังคงอ่อนแออยู่เสมอ......ไม่รู้ว่าซื่อหลาง ทำไมถึงโดนลอบสังหารอยู่บนแผ่นดินนี้ได้......” ชายวัยกลางคนทอดถอนใจด้วยความหดหู่
“กล้าก็ทิ้งชื่อคุณเอาไว้ วันหน้าฉันจะเอาคืน!” คนรักชาติคนนั้นพ่นเลือดสดๆออกมา ปีนโซซัดโซเซขึ้นมา
ฝีเท้าของชายวัยกลางคนหยุดชะงัก หันกลับไป มองคนรักชาติคนนั้นที่จะยืนก็ยังยืนอย่างไม่มั่นคง เอ่ยปากอย่างเหยียดหยาม “จำชื่อฉันเอาไว้ โจวโจ้แห่งเชียนเย่ ฉันจะรอนาย”
โจวโจ้แห่งเชียนเย่ ท่านหลิวของเป่ยเฉินอีตาวหลิว!
ร่างทั้งสองฝั่งค่อยๆเดินออกไป ค่อยๆหายไปจากทางเข้าสนามบิน ทิ้งเอาไว้เพียงสายตาที่น่าตกตะลึงอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้!
............
ณ คฤหาสน์ ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาในคฤหาสน์อย่างรีบร้อน มองไปที่หลีเช่าเทียน เอ่ยปากอย่างนอบน้อม “คุณชายครับ โจวโจ้แห่งเชียนเย่ เข้าเขตแดนหัวเซี่ยมาแล้วครับ”
“ไป ไปนัดพบเขา” หลีเช่าเทียนเอ่ยปากอย่างวางเฉย “ต่อให้ล้มเหลว ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แต่ ฉันกลับคาดหวัง ว่าครั้งนี้โจวโจ้แห่งเชียนเย่ จะสามารถประสบความสำเร็จได้”
ในสายตาของหลีเช่าเทียนสุขุมใจเย็น ปรากฏความยากที่จะเข้าใจออกมาครู่หนึ่ง กี่วันมานี้เขา รอคอยมาโดยตลอด กำลังรอคอยนักดาบคนแรกของประเทศหมู่เกาะคนนี้!
เปรียบกับหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่คนๆนี้เหมือนกับเป็นลูกคนโปรดของพระเจ้า โจวโจ้แห่งเชียนเย่......เป็นนักดาบชั้นหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาตั้งนานแล้ว วิธีใช้ดาบยอดเยี่ยม ไม่มีตัวเลือกไหนที่จะกำจัดตระกูลหลีได้ดีกว่านี้แล้ว!
มือทั้งสองของหลีเช่าเทียนพาดอยู่ด้านหลัง เดินออกไปจากคฤหาสน์ เข้าไปในรถเบนซ์สีดำ ออกไปสถานที่หนึ่งอย่างรวดเร็ว......
หลังจากโจวโจ้แห่งเชียนเย่เข้าพักในโรงแรม ไม่นานเท่าไหร่ ห้องก็โดนเคาะ
“คนจีน น่ารำคาญจริงๆ” ลูกน้องที่อยู่ข้างกายโจวโจ้แห่งเชียนเย่พูดอย่างโมโห
“ไปเปิดประตู พวกเรามาถึงเมืองจีน ก็เพื่อสืบเรื่องซื่อหลาง ไม่ได้นำกำลังคนมาเกินความจำเป็น ถ่อมตัวสักหน่อยจะดีกว่า” สายตาของโจวโจ้แห่งเชียนเย่แฝงความหมายไว้มากมาย ถ้าครั้งนี้เขานำกำลังคนมาไม่น้อย การได้พบคนจีน ก็คงจะโหดเหี้ยมอย่างโจ่งแจ้ง!
เปิดประตูห้อง ก็ปรากฏคนที่สวมชุดสีดำเป็นทางการคนหนึ่งที่ทางเข้า ก้มตัวคำนับ “พวกเราเป็นคนเยียนจิงตระกูลหลี พวกเราคุณชายหลี อยากจะขอพบคุณโจวโจ้สักหน่อย”
“ไม่ให้พบ” ลูกน้องคนนั้นเอ่ยปากอย่างเย็นชา สายตาเหยียดหยามดูถูกโดยสิ้นเชิง
“คุณโจวโจ้โอหังอวดดีจริงๆ แม้ว่าฉันจะนำข่าวคุณชายน้อยของพวกคุณมา ก็ไม่ยอมให้พบ” ในทันที ที่ทางเดิน เสียงจากด้านนอกก็ลอยเข้ามา เข้ามาในหูที่การได้ยินยอดเยี่ยมที่สุดของโจวโจ้แห่งเชียนเย่
ท่าทางของโจวโจ้แห่งเชียนเย่เปลี่ยนไปทันที รีบเดินไปที่ทางเข้า เห็นหลีเช่าเทียนพิงอยู่ที่ผนังของทางเดิน กำลังดึงซิการ์คิวบาอยู่ ค่อยๆพ่นควันออกมา บนใบหน้าที่หล่อเหลาสง่างาม เต็มไปด้วยความสบายใจ
“คุณเป็นใครกันแน่ หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ก้าวออกไป การเคลื่อนไหวร่างกายก่อความไม่สงบ ชั่วพริบตาก็ไปปรากฏอยู่ต่อหน้าของหลีเช่าเทียนแล้ว มือข้างหนึ่งบีบคอของหลีเช่าเทียนเอาไว้อย่างแน่นหนา ถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
กลิ่นความดุร้ายรุนแรงของโจวโจ้แห่งเชียนเย่แตกออกมาอย่างแข็งกร้าวไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาคู่นั้นราวกับดาบที่แหลมคม จ้องเขม็งไปที่หลีเช่าเทียนโดยตรง เหมือนกับดาบคมๆไปโดยปริยาย อยากจะมองให้ทะลุไปทั่วทั้งร่างของหลีเช่าเทียน!
ลูกน้องข้างกายของหลีเช่าเทียนตัวสั่นไปหมด ท่วงท่าของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ตอนนี้ ราวกับดาบที่ไม่ได้อยู่ฝัก คมอย่างยิ่ง! แล้วยังเป็นดาบที่กระหายเลือดอย่างนั้นด้วย! เคยสังหารชีวิตอื่นมาแล้วอย่างแน่นอน โหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุด!
โจวโจ้แห่งเชียนเย่กำลังจ้องมองหลีเช่าเทียน แต่หลีเช่าเทียนกลับไม่ลนลานแม้แต่นิดเดียว แต่ไหนแต่ไรมาโจวโจ้แห่งเชียนเย่ก็ไม่มีผลกระทบกับเขาเลย
โจวโจ้แห่งเชียนเย่กำลังบีบคอของเขา ก็โดนเขามองอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว นี่เป็นเพียงแค่การจัดฉากเท่านั้น
ในมือของเขากำลังกำข่าวของหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ จะเป็นไปได้อย่างไร ที่โจวโจ้แห่งเชียนเย่จะกล้าทำร้ายเขา
ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลีเช่าเทียนสงบนิ่งมาก ค่อยๆพ่นควันไปบนใบหน้าของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ พูดอย่างวางเฉย “โจวโจ้แห่งเชียนเย่ นี่เป็นการต้อนรับแขกของพวกคุณคนประเทศหมู่เกาะอย่างนั้นเหรอ......ฉันมาเพื่อช่วยคุณ คุณทำอย่างนี้ ไม่มีมารยาทมากๆเลยนะ......”
โจวโจ้แห่งเชียนเย่ปล่อยมือลง ถามขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ฉันแนะนำว่าคุณควรจะรีบๆพูด มิเช่นนั้น......” ดวงตาทั้งคู่ของโจวโจ้แห่งเชียนเย่เย็นชา แฝงความหมายของกลิ่นคาวเลือดออกมาครู่หนึ่ง
“ฉันมาเพื่อช่วยคุณ น่าจะเป็นแขกที่มีเกียรติของคุณนะ คุณข่มขู่ฉันไม่ได้หรอก” หลีเช่าเทียนยิ้มเรียบๆ เหยียบรองเท้าหนัง ก้าวเข้าไปในห้องส่วนตัว
ในห้องส่วนตัว สีหน้าท่าทางของโจวโจ้แห่งเชียนเย่เย็นชา ใช้สำเนียงหัวเซี่ยที่ไม่คล่องปากเอ่ยออกมา “คุณบอกว่า......เป็นคนมีอิทธิพลของที่นี่ เจตนาฆ่าหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่?”
“ที่จริงแล้วเป็นเช่นนี้” หลีเช่าเทียนทอดถอนใจอย่างหดหู่ “ฉันกับหลงซื่อหลางเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกัน เย็นวันนั้นฉันเพิ่งจะเตรียมมื้อเย็นต้อนรับเขาที่หู้ไห่ แล้วก็ได้ข่าวว่าเขาโดนลอบสังหาร”
“แต่ไหนแต่ไรหลงซื่อหลางก็ไม่ชอบคนจีน เพราะอะไรถึงมาอยู่ที่นี่?” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ขมวดคิ้วแน่น ยังคงไม่เข้าใจ
“นี่มีบางอย่างที่คุณยังไม่รู้” หลีเช่าเทียนพูด “หู้ไห่ตระกูลหลีที่ฆ่าหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ กำลังถืออำนาจในการพัฒนาท่าเรือและสนามบิน ในอนาคตหากว่าก่อตั้งแล้ว ท่าเรือและสนามบินส่วนใหญ่ของหู้ไห่ล้วนแต่จะอยู่ในมือของตระกูลหลี ถึงตอนนั้น พวกเขาจะใช้ประโยชน์จากท่าเรือและสนามบินได้ตามใจชอบ หลงซื่อหลางก็มาเพราะเรื่องนี้” หลีชิงเทียนหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “แต่แรกเขากับตระกูลหลีคุยกันอย่างดิบดี แต่ใครจะรู้ว่าตระกูลหลีเป็นนักฆ่าที่อดกลั้นเอาไว้ได้ จึงฆ่าเขาทันที......”
“ตระกูลหลี......” สายตาของโจวโจ้แห่งเชียนเย่เย็นชา มีเสียงเคล้งๆดังสะท้อนกลับมา
“ขอที่อยู่ คืนนี้ฉัน จะไปพบพวกเขาสักหน่อย!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ที่พูดไม่คล่องเอ่ยปากอย่างเย็นชา
“ได้” หลีเช่าเทียนใจเต้น มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อยยากที่จะสังเกตเห็นได้
“เรื่องนี้ถ้าสำเร็จ ก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนัก” โจวโจ้แห่งเชียนเย่พูดอย่างเอาจริงเอาจัง
หลีเช่าเทียนโบกๆมือ ยิ้มเรียบๆ “ฉันแค่ผ่านมาเห็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรม จึงยื่นมือเข้ามาช่วยเท่านั้น หวังว่าคุณจะแก้แค้นศัตรูให้หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ได้!”
“แค่ตระกูลคนจีนที่มีอิทธิพลตัวเล็กๆ ชั่วพริบตาก็กระจายกระจัดหายไปหมดแล้ว!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่เอ่ยปากเหยียดหยาม สีหน้าท่าทางอวดดีบ้าระห่ำ!
เขาเป็นใคร? นักดาบคนแรกของประเทศหมู่เกาะ ท่านหลิวของเป่ยเฉินอีตาวหลิว! เป็นมือหนึ่งในหมู่นักดาบที่ยอดเยี่ยม! ได้รับความเคารพมาอย่างมากมาย!
ชีวิตเขา น้อยมากที่จะพ่ายแพ้! เป็นต๊กโกวคิ้วป้ายอยู่ที่ต่างประเทศ!
สำนักเสี่ยวเชียนเย่ ก็พัฒนาเติบโต มาด้วยมือของเขา! แต่หัวเซี่ยที่นี่ พื้นที่เล็กๆของคนจีนพวกนั้น......ที่ที่จะได้รับสงครามทำลายล้างอย่างเต็มที่ เขามาแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถต่อกรได้ อย่างที่เป็นมา!
แม้กระทั่งทั้งหัวเซี่ยก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเขา ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลที่มีอิทธิพลหู้ไห่ตัวเล็กๆพวกนั้นล่ะ ราวกับตัวตุ่นและมด แม้กระทั่งสายตาที่เฉียบคมของเขาก็ยังมองไม่เห็น!
............
ม่านราตรีที่ลึกล้ำ ค่อยๆมาถึง
แสงจันทร์สีเงิน สาดลงมาที่โลก ราวกับคลุมชุดสีเงินเอาไว้ชั้นหนึ่ง
รถลีมูซีนสีดำขลับคันหนึ่ง ราวกับผสานเข้าไปในความมืดมิดที่ลึกล้ำอย่างไม่มีขอบเขตนั้น แล่นไปอย่างเงียบสงัด
ค่อยๆ จอดลงที่ประตูใหญ่ของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง
เปิดประตูรถ ร่างหนึ่ง กำลังเดินไปที่ประตูทางเข้า ไม่มีการหลบซ่อนปกปิดแต่อย่างใด
กำลังถือดาบยาวที่กระหายเลือด อย่างสง่าผ่าเผย แสงจันทร์สาดไปที่ร่างของนักดาบ ไม่นึกว่าจะปรากฏความเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัว!
สายตาของโจวโจ้แห่งเชียนเย่มองไปที่คฤหาสน์ที่อยู่ไม่ไกลสว่างไสวไปด้วยแสงไฟ ปรากฏความโหดเหี้ยมออกมาครู่หนึ่ง!
คุณชายหลีบอกว่า คนที่ฆ่าหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ก็คือลูกเขยคนหนึ่งของตระกูลหลี
“นั่นใคร รายงานตัวมา!” ยามที่เข้าเวรอยู่คนหนึ่งสังเกตเห็นโจวโจ้แห่งเชียนเย่แล้ว กล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“ซวบ!”
ในทันที ฝีดาบพุ่งเข้าไปเข้าอย่างอิสระ ตามมาด้วย ยามคนนั้นที่เบิกตาโพลง เพราะเขาร้องไม่ออก!
“พลึ่บ!”
คอของยามปรากฏรอยเลือด ของเหลวสีแดงสาดกระเซ่นออกมา!
ทันใดนั้น ยามก็ล้มลงไปบนพื้นทันที จมอยู่ในกองเลือด
โจวโจ้แห่งเชียนเย่เขย่งปลายเท้าย่องเบาเข้าไป ร่างกายเบาราวกับเงา มือถือดาบยาว พุ่งเข้าไปทางคฤหาสน์บุกโจมตี!
ความมืดมิดที่ลึกล้ำอย่างไม่มีที่สิ้นสุดราวกับกลืนเขาไปแล้ว มือเขาถือดาบที่กระหายเลือด ตลอดทางไม่มีอะไรขัดขวางการสังหารได้เลย ราวกับเป็นยมบาลที่กลับมาจากนรก!
เขาต้องการคนที่ เอาชีวิตหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ไป!!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สายเปย์เบอร์หนึ่ง