สายเปย์เบอร์หนึ่ง นิยาย บท 85

บทที่ 85 นักฆ่าล่ะ?

ด้านบนของกริชสีดำขลับราวกับหมึกเล่มนี้ แกะสลักลวดลายที่โบราณสลับซับซ้อน ราวกับเป็นสัญลักษณ์ชาติกำเนิดของแต่ละบุคคล เต็มไปด้วยความลึกลับ

บนคมมีดของกริช มีเงี่ยงที่แหลมคมมาก ราวกับเป็นกรงเล็บและฟันของปีศาจที่ดุร้าย!

โจวโจ้แห่งเชียนเย่มองกริชเล่มนี้ ราวกับได้มองอะไรบางอย่างที่น่าตกใจกลัว ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความหวาดกลัว!

“โจวโจ้แห่งเชียนเย่ ยังจำมันได้ไหม?” เฉินเป่ยเอ่ยปากอย่างวางเฉย น้ำเสียงสงบนิ่ง แต่กลับมีความเย็นยะเยือกก่อตัวขึ้นบางๆ

“หลงหยา......มันมาอยู่ในมือของนายได้อย่างไร......” โจวโจ้แห่งเชียนเย่เสียงสั่น ร่างกายควบคุมอาการสั่นเทิ้มเอาไว้ไม่ได้

เฉินเป่ยกำลังจ้องมองกริชสีดำขลับราวกับหมึกเล่มนี้ ในสายตาที่สงบลึกซึ้ง ปรากฏความคิดถึงที่หลากหลาย

หลงหยา......กริชเล่มนี้อยู่เป็นเพื่อนเขามาหลายปีแล้ว ราวกับเป็นเพื่อนเก่ากันอย่างนั้น ยกทัพไปปราบปรามที่ต่างประเทศ ท่ามกลางห่ากระสุนปืนที่นับไม่ถ้วนก็ได้รับหัวของศัตรู......หลงหยา เป็นเพียงอาวุธชิ้นหนึ่ง แต่กลับทำให้คนไม่น้อย หน้าถอดสีเมื่อได้พบ!

การมีอยู่ของหลงหยา ก็เป็นสัญลักษณ์หนึ่ง...... เป็นพลังที่ต่างประเทศล้วนแต่รับรู้ หลงหยา เป็นความหมายของราชาหลงที่โจมตีได้อย่างน่ากลัวและรุนแรงที่สุด!

แม้ว่าฐานะของโจวโจ้แห่งเชียนเย่จะเป็นนักดาบคนแรกของประเทศหมู่เกาะ แม้ว่าจะเป็นบุตรของสวรรค์ก็ต้องเคารพนอบน้อม ตอนที่เห็นหลงหยาเล่มนี้......ความมั่นใจความทระนงก็โดนตีแตกไปทันที!

หลงหยา......สั่นสะเทือนสยบใจต่างประเทศ สั่นสะเทือนสยบใจทั้งกลุ่มต้นหญ้าทั้งผู้มีอิทธิพลอย่างนับไม่ถ้วน!

“โจวโจ้แห่งเชียนเย่......คำเตือนของฉัน นายก็กล้าลืม......” เฉินเป่ยเอ่ยปากอย่างใจเย็น สายตายากที่จะเข้าใจ มีความรู้สึกที่แฝงไปด้วยความโหดร้ายที่ทำให้คนหวาดกลัว......

โจวโจ้แห่งเชียนเย่สั่นระริกไปทั้งตัว ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง กำลังจ้องเฉินเป่ยอย่างแน่วแน่ เขาคิดอะไรได้อย่างกะทันหัน จึงตะโกนออกมาอย่างหวั่นไหว “เป็นไปไม่ได้......เป็นนายไปไม่ได้แน่ๆ......นายจะเป็นเขาได้อย่างไร!”

โจวโจ้แห่งเชียนเย่ที่วางเฉยสงบนิ่งมาโดยตลอด เป็นครั้งแรกที่เขาบ้าคลั่งเช่นนี้ มือทั้งสองของเขากำหมัดแน่น สายตาที่มองเฉินเป่ยเหลือแต่ความไม่เชื่อ!

“เฮอะ โจวโจ้แห่งเชียนเย่ ความจริงวางอยู่ตรงหน้านายแล้ว......นายไม่ยินยอมจะเชื่อเองนะ” เฉินเป่ยเก็บหลงหยาขึ้นมา ยิ้มอย่างวางเฉย

“หลง......เป็นไปไม่ได้......เขาปลดเกษียณไปแล้ว คนที่อยู่ในระดับเหมือนกับเขาอย่างนี้ ทำไมถึงลดเกียรติมาอยู่บนแผ่นดินที่สกปรกผืนนี้ มาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงของครอบครัวที่มีอิทธิพลทั่วไปอย่างนี้......” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ตัวสั่น ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาล้วนแต่ไม่ยินยอมจะเชื่อ ตัวตนของเฉินเป่ย!

คนหนึ่ง เป็นตำนานเหนือชั้นที่สั่นสะเทือนต่างประเทศ......ทำให้อิทธิพลของประเทศใหญ่ๆนับไม่ถ้วนไม่อยากกระทบกระเทือนไปถึง ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นลูกเขยของตระกูลเล็กๆที่มีอิทธิพล ต่ำต้อยราวกับเศษฝุ่น

สองคนนี้ โจวโจ้แห่งเชียนเย่ไม่มีทางเชื่อตั้งแต่แรกอยู่แล้ว......ไม่นึกว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน!

นี่......เป็นไปได้อย่างไร! โจวโจ้แห่งเชียนเย่ราวกับโดนฟ้าผ่า อย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง เขามาหัวเซี่ยเพื่อแก้แค้นให้หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ไม่นึกว่า......จะได้พบกับคนๆหนึ่งที่ชีวิตนี้เขาไม่อยากเจอ!

“นายกำลังสวมรอยเป็นเขาอย่างแน่นอน! ฉันไม่เชื่อ!” โจวโจ้แห่งเชียนเย่กัดฟันเอ่ยปาก สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ล้มเลิกความตั้งใจใช่ไหม?” ใบหน้าที่วางเฉยของเฉินเป่ยชะงักขึ้นมาทันที สายตาส่งความเย็นยะเยือกที่ทำให้ใจของโจวโจ้แห่งเชียนเย่สั่นไหว!

“อย่างนั้นฉันก็จะทำให้นายเลิกล้มความตั้งใจอย่างถึงที่สุด......” เฉินเป่ยค่อยๆเอ่ยปาก “ปีนั้น นายสาบานกับฉัน ว่าชีวิตนี้จะไม่เข้ามาก่อเรื่องที่หัวเซี่ยแม้แต่เพียงครึ่งก้าว......แต่ที่ฉันคิดไม่ถึง ไม่นึกว่านายจะกล้าฝ่าฝืนคำสาบาน......”

สายตาของเฉินเป่ยแค่ชั่วพริบตา ท่าทางดุร้ายของคลื่นลูกใหญ่ที่แผ่กระจายออกมาม้วนเอาทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป นำโจวโจ้แห่งเชียวเย่ครอบคลุมไปอยู่ในนั้น

อุณหภูมิของอากาศลดลงอย่างรวดเร็ว ทั้งร่างของโจวโจ้แห่งเชียนเย่สั่นระริก สายตาทั้งหมดโดนแทนที่ด้วยความตกใจและความสิ้นหวัง!

สายตาของเฉินเป่ยราวกับสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย ราวกับดาบที่แหลมคม กลิ่นคาวเลือดที่น่ากลัวพุ่งออกมา......คุกคามจนหวาดผวา!

โจวโจ้แห่งเชียนเย่เลิกล้มความตั้งใจในทันที......ใบหน้าซีดขาวสิ้นหวัง......เป็นเขาจริงๆ!

โจวโจ้แห่งเชียนเย่ไม่เคยเห็นหน้าของเฉินเป่ยเลย แต่กลับจำสายตาที่เย็นชาดุร้ายและด้านหลังนั้นได้ตั้งแต่แรก!

นั่นคือท่ามกลางคืนฝนตก โจวโจ้แห่งเชียนเย่ได้รับเงินก้อนใหญ่เป็นค่าจ้าง ให้สังหารคนที่เป็นระดับหัวหน้าคนหนึ่ง แต่ก็ตอนที่อยู่บนเรือ เขาเป็นคนลงมือปฏิบัติหน้าที่ด้วยตนเอง แต่กลับล้มเหลว......

เนื่องจาก เขาพบฝันร้าย ฝันร้ายที่พันรอบตัวเขามาตลอดชีวิต

ท่ามกลางฝนตกหนัก เขาแค่เห็นดวงตาคู่นั้นภายใต้หน้ากาก กลิ่นคาวเลือดเย็นยะเยือก ราวกับเป็นดวงตาของสัตว์ประหลาดที่ดุร้าย

ครั้งนั้นเขาโชคดีที่หลบหนีไปได้ หลังจากกลับมาที่ประเทศหมู่เกาะ ตั้งแต่นั้นก็ไม่เข้าร่วมปฏิบัติหน้าที่ใดๆอีกเลย ตั้งอกตั้งใจ......วันนี้จึงกลายมาเป็นปรมาจารย์

อย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง ว่าจะมีวันหนึ่ง ตอนที่เขาเตรียมจะแก้แค้นให้หลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่ ไม่นึกว่าจะได้พบชายคนนั้นที่กลายเป็นฝันร้ายของเขา

และ เขาที่มีฐานะเป็นนักดาบคนแรกของประเทศหมู่เกาะ ไม่นึกว่าจะไม่มีเรี่ยวแรงตอบโต้กลับไป......

ชายคนนี้ ปีนั้นทำให้เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวสิ้นหวัง......วันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น!

นี่ก็เป็นชายที่อยู่บนจุดสูงสุดของพีระมิด......ทำให้อิทธิพลต่างประเทศนับไม่ถ้วน ทำได้เพียงหลีกเลี่ยงความแหลมคมของเขา

“เป็นคุณจริงๆ......คุณไม่ใช่ปลดเกษียณไปแล้วเหรอ......” โจวโจ้แห่งเชียนเย่พึมพำ

“ฉันเป็นแค่ลูกเขยคนหนึ่งของตระกูลหลี ไม่มีการปลดเกษียณอย่างที่พูด” เฉินเป่ยค่อยๆเอ่ยปาก

โจวโจ้แห่งเชียนเย่หัวเราะกับตนเอง ตระกูลหลีประพฤติตัวมีคุณธรรม ไม่นึกว่าจะสามารถทำให้ตำนานคนนี้ยินยอมปลดเกษียณ......แล้วใช้ชีวิตอยู่ที่หัวเซี่ยอย่างสบายใจ

ถ้าโจวโจ้แห่งเชียนเย่รู้ว่า ลูกสาวของตระกูลหลีทำให้เฉินเป่ยกลายเป็นคนรับใช้......คงจะตกใจจนสลบไปแน่ๆ!

ใบหน้าของโจวโจ้แห่งเชียนเย่ราวกับขี้เถ้าที่ดับมอด สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด!

“ผลุบ” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ คุกเข่าไปทางเฉินเป่ย!!

“หลง......ฉันไม่รู้......ว่าคุณเป็นคนชี้ขาดหลงซื่อหลางแห่งสำนักเชียนเย่......” โจวโจ้แห่งเชียนเย่ไม่ล้มเลิกความตั้งใจ พยายามขอความเมตตาอีกครั้ง แต่การอธิบายของเขา ไร้เรี่ยวแรงซีดเซียวเกินไป

เฉินเป่ยมองเขาเฉยๆ สายตาเย็นชาลึกล้ำ