สักวารัก อาบแผ่นดิน นิยาย บท 8

วันนี้หากนางไม่อธิบายให้แน่ชัด งานนี้มีสนุกเป็นแน่！

เฟิ่งหมิงซีดึงข้อมือกลับ แล้วสะบัดเขาออกด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ “อย่ามาแตะต้องข้าตามใจนะ！”

มู่หรงเซียวมองเห็นแววตาที่แฝงเต็มไปด้วยความรังเกียจของนาง ก็พลันกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดบนข้อมือปูดโปน แล้วเอ่ยอย่างโมโห “เฟิ่งหมิงซี! อย่าท้าทายความอดทนข้านะ”

“เสด็จพี่เจ็ด......”

ในขณะเดียวกัน เสิ่นชิวเยว่ครั้นฟื้นขึ้นเห็นมู่หรงเซียวกำลังพัวพันอยู่กับเฟิ่งหมิงซี ก็โมโหจนแทบอยากกระอักเลือด จากนั้น พอมู่หรงเซียวที่ยืนบังอยู่หันกลับมา ก็เผยปรากฏให้เห็นดวงหน้าอันงดงามหมดจดของเฟิ่งหมิงซีทันใด

เสิ่นชิวเยว่ครั้นเห็นดังนั้น ก็พลันนึกริษยาแทบคลั่ง เป็นไปไม่ได้?นี่มันเรื่องอะไรกัน เฟิ่งหมิงซีผู้อัปลักษณ์เยี่ยงตัวประหลาดนั่น ไยจึงฟื้นคืนโฉมหน้ามาได้?

เฟิ่งหมิงซียิ้มมองนางอย่างมีเลศนัย คล้ายจะยั่วอารมณ์นาง “คุณหนูเสิ่น คงนึกไม่ถึงกระมังเจ้าคะ！”

เสิ่นชิวเยว่คาดไม่ถึงจริงๆ นึกว่าตนตาลายไป แต่พอเพ่งมองดูชัดๆ ไม่ผิด นั่นก็คือเฟิ่งหมิงซีนางหญิงเลวผู้นั้นนั่นเอง

“ค่อกค่อก?”

นางเกรี้ยวโกรธเสียจนกระอักเลือดออกมา

นางวางแผนมาตั้งหลายปี แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกทำลายพังพินาศภายในวันเดียว

เฟิ่งหมิงซีนางหญิงนี่กลับสามารถฟื้นคืนโฉมหน้า เสียง และวรยุทธ์ได้ภายในคืนเดียว!

เสิ่นชิวเยว่กุมที่ทรวงอกนางโมโหเสียจนจะหมดสติไป

“เยว่เอ๋อร์?”

อานอ๋องพลันรีบทิ้งดาบลงแล้วพุ่งเขามาหาหญิงสาวโดยทันที

เสิ่นชิวเยว่กลับส่งสายตาไปที่มู่หรงเซียวด้วยความอ่อนแอ “เสด็จพี่เจ็ด?ข้ามิเป็นอันใดเจ้าค่ะ อย่าได้โทษท่านพี่หญิงเลยนะเจ้าคะ?”

เอ่ยจบก็พลันหมดสติไป

เดิมทีร่างกายนางก็ได้รับความเสียหายย่างสาหัสอยู่แล้ว ครั้นพอโกรธเคืองจนหัวใจจะวายขึ้นมาเช่นนี้ พิษจึงได้ถูกเร่งให้พลุ่งพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายไวขึ้นไปอีก

หมอหลวงจึงเอ่ยขึ้นทันใด “แย่แล้ว พิษในร่างคุณหนูเสิ่นกำลังแผ่ซ่าน ขืนยังเป็นเช่นนี้อีกเกรงว่าคงจักต้องพิษจนถึงแก่ชีวิตแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สาวใช้ของนางครั้นได้ยินดังนั้นก็พลันสีหน้าซีดเผือด สองมือสั่นระริก “คุณหนู?”

ครานี้เสิ่นชิวเยว่กลับหมดสติไป นางเองก็ตัดสินใจไม่ถูก!

“ท่านอ๋องช่วยคุณหนูด้วยเจ้าคะ เลี่ยหวางเฟยวิชาแพทย์ท่านสูงส่ง ได้โปรดท่านช่วยชีวิตคุณหนูข้าด้วยเถิด” สาวใช้มองดูมู่หรงเซียว ดวงตาเป็นประกายพลันรีบคุกเข่าลงพื้นดังตุบ

เฟิ่งหมิงซีขมวดคิ้ว “เจ้ามียาถอนพิษมิใช่หรือ ป้อนให้นางกินเสียก็สิ้นเรื่องแล้ว！”

สาวใช้พลันสีหน้าซีดเผือด “หวางเฟย?หากท่านมิยินยอมช่วยชีวิตคุณหนูข้าก็จงเอ่ยมาตรงๆ เถิดเจ้าค่ะ ไยต้องใส่ร้ายบ่าวเช่นนี้ด้วย”

“ใช่น่ะสิ ไยข้าต้องใส่ร้ายนางบ่าวเยี่ยงเจ้าด้วย?” เฟิ่งหมิงซีเอื้อนเอ่ยอย่างเย็นชา

“ขืนเจ้ายังจะยืดเยื้ออยู่อีก คุณหนูเจ้าจะไม่รอดเอาหนา！”

“พอถึงยามนั้นเจ้าก็จักถูกฝังไปด้วยหนา”

สาวใช้ตระหนกกลัวเสียจนตัวสั่นระริก แล้วเอ่ยน้ำเสียงสั่นคลอน “เลี่ยหวางเฟย ไยท่านจึงได้อำมหิตหมดจดถึงขั้นนี้กัน?ท่านทำร้ายคุณหนูข้าให้ตายแล้วได้อะไรกัน?”

เฟิ่งหมิงซีคร้านจะใส่ใจนาง “คุณหนูเสิ่นเล่นอุบายใส่ข้าทำได้แม้กระทั่งวางยาตนเอง ความชั่วช้านี้ ข้านับถือเลยจริงๆ”

อานอ๋องคล้ายอยากจะเอ่ยอันใด เฟิ่งหมิงซีเหลือบมองนางด้วยแววตาเย็นชาดุดัน “หากพวกเขาไม่เชื่อก็ลองค้นตัวสาวใช้ผู้นี่ดูสิ”

เสิ่นชิวเยว่หาได้อยากตายจริงๆ ไม่ จะไม่เตรียมยาถอนพิษมาได้อย่างไร?

มู่หรงเซียวขมวดคิ้ว เขาสังเกตพบว่าสาวใช้นี่ช่างน่าสงสัยนัก ก่อนจะสั่งให้คนไปค้นตัวนางดู

สาวใช้ตระหนกกลัวจนตัวสั่นระริก พอเห็นองครักษ์ลับ ก็พลันก้าวถอยไปข้างหลัง