สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 13

โอเคฉันอาจจะคาดหวังกับผู้ชายคนนี้มากไปงั้นสินะ เขาเป็นคนหน้าด้านฉันน่าจะรู้ดี

“ต่อให้ฉันไล่ยังไงนายก็ไม่กลับใช่มั้ย ?”

“อื้ม” เขาพยักหน้าตอบก่อนที่จะทิ้งบุหรี่ในมือลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้จนมันดับ

“ได้!! ถ้านายจะอยู่ก็ได้” ฉันพูดออกไปอย่างใจเย็นแล้วหันหลังให้เขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงิน

ถ้าเขาอยากจะอยู่ฉันจะไม่ห้าม แต่ฉันจะไม่อยู่กับเขาแน่ ถึงนี่จะเป็นห้องของฉันก็ตาม

หลังจากหยิบของเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องนอน แต่ทว่าตรงประตูห้องที่จะเปิดออกไปข้างนอกกลับมีกำปั้นเขายื่นเอนตัวแขนทั้งสองข้างยกขึ้นมากอดอกพิงประตูดักทางฉันเอาไว้อยู่ ราวกับรู้ว่าฉันจะไปไหน

“ถอยไป !!” ฉันก้าวขาเดินตรงไปที่เขา และ ไม่กลัวที่จะเผชิญหน้ากับเขาใกล้ ๆ ขนาดนี้

“กลับไปนอน” เขาสั่งเสียงเรียบ มันจำเป็นด้วยงั้นหรอที่ฉันต้องฟังที่ผู้ชายคนนี้สั่ง

“ฉันจะไปนอนห้องเพื่อน !!”

“เพื่อน ?” เขาขมวดคิ้วหน้าเป็นปมจ้องหน้าฉันสายตาเย็นเฉียบ

“ถ้านายอยากจะอยู่ห้องฉันมากก็เชิญนายอยู่ไปคนเดียว !!”

“ใคร ?” เขาถามพร้อมกับก้าวขาเข้ามาหาฉันหนึ่งก้าวโดยที่ฉันไม่ได้ถอยหลังหนีเขา ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเราใกล้กันไม่ถึงคืบ กำปั้นเขาก้มหน้าลงมาแล้วถามต่อ “ไอ้เวรนั่นสินะ !!”

เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ กระทบกับใบหน้าของฉันแล้วก็ยกมือขึ้นมาเท้าเอวท่าทางไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

“ไม่ว่าเพื่อนฉันจะเป็นใคร มันไม่เกี่ยวอะไรกับนายสักนิด”

“ใช่!! เธอพูดถูก” จู่ ๆ จากที่เขาเหมือนจะหัวเสียเมื่อกี้ แต่ตอนนี้เขากลับดูเย็นลงไปซะดื้อ ๆ

“ถอยไป” ฉันดันตัวเขาออกจากประตูแต่เขาก็ทำตัวแข็งทื่อไม่ยอมขยับ ด้วยความที่ฉันไม่ทันระวังตัวเองบวกกับตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมาก ฉันเลยถูกเขาฉวยโอกาสโดยการโอบเอวแล้วกระตุกแขนให้ตัวของฉันไปกระแทกกับแผงอกของเขา

“ฉันจะนอนโซฟา เธอพอใจหรือยัง ?”

“ฉันถามจริง ๆ เถอะ นายต้องการอะไรอีก ตัวฉันนายก็ได้ไปแล้ว ในเมื่อนายเคยบอกว่าไม่ได้จะมาจีบฉัน แล้วนายต้องการอะไร”

“.....” เขาจ้องหน้าฉันสายตาเย็นชาโดยที่ไม่ยอมปริปากตอบคำถามของฉัน

“แค่ตัวฉัน ?” ฉันหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วจ้องหน้าของเขากลับ “มันยังไม่พองั้นสินะ”

ชีวิตฉันอยู่กับผู้ชายคนนี้มันมีแต่ความ งง ความไม่เข้าใจ อยู่ ๆ เขาก็มา คิดจะไปเขาก็ไป อยากจะทำอะไรฉันก็ทำ จะให้ฉันชินแล้วยอมรับเรื่องอะไรแบบนี้งั้นหรอ มันเป็นไปได้หรอที่ฉันจะทำใจยอมรับเรื่องบ้าพวกนี้ได้ มันเป็นไปได้หรอที่ฉันจะยอมผู้ชายคนนี้ไปตลอดทุกครั้งที่เขาต้องการ

“เอาผ้าห่มมาให้ฉันด้วย” กำปั้นเดินไปที่โซฟาจากนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงนอน เหมือนกับว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ถามอะไรเขาเลย

นี่สิคือสิ่งทีีฉันควรชิน เพราะทุกครั้งที่ถามเขา มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องได้คำตอบ