สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 14

กำปั้นมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันอีกครั้ง นี่!! เขาเป็นบ้าอะไร เป็นอะไรกับฉันกัน

“รหัส” เขาย้ำอีกครั้ง

“ฉันไม่บอก....”

“ใครทักมา ?” เขาจ้องหน้าฉันอย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันไม่รู้”

“เธอรู้”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย จะยุ่งทำไม” พูดจบฉันก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันอะไรกันนักหนากับฉันเนี่ย ชอบฉันหรือไงกัน !!

“เกี่ยว” กำปั้นตอบเสียงเรียบแล้วพูดต่อ “เธอคิดจะทำอะไร ?”

“.....” ฉันเม้มปากแน่นไม่ตอบ ไม่ใช่ว่ากลัว แต่เพราะมันไม่จำเป็นที่ฉันจะบอกในสิ่งที่ฉันกำลังคิดจะย้ายไปอยู่ที่อื่นต่างหาก

“เธอไม่มีทางหนีพ้น” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น นี่เขาอ่านใจได้หรือไงถึงได้รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

“เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมานะ !! อื้อ....”

เสียงของฉันถูกกลืนหายลงไปในลำคอ ริมฝีปากของฉันถูกริมฝีปากหนาของกำปั้นปิดเอาไว้ เขาไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าเอาปากมาแตะกับปากของฉัน แต่มันก็ทำให้ฉันตกใจสติหลุดได้เหมือนกัน

“อื้อ ~” ฉันท้วงในลำคอเพราะถูกกัดตรงริมฝีปากล่าง กำปั้นผละปากออกแล้วเขาก็เหมือนจะพอใจมากที่ทำให้ฉันเจ็บตัวได้

“ไม่คืน” เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ “จนกว่าจะรู้รหัส”

“ได้ ไม่คืนก็ไม่ต้องคืนฉันจะซื้อใหม่ !!”

“รวย ?”

“แน่นอน ฉันรวย”

เขาปล่อยแขนของฉันให้เป็นอิสระ จากนั้นก็เดินไปนั่งบนปลายเตียง

เมื่อคืนฉันคุยกับลีโอแล้ว ได้ห้องใหม่พอดี แต่ฉันก็ยังไม่คุยกับทางบ้านเลยว่าฉันจะย้ายออกจากที่นี่

“สายธารแล้วนี่ถ้าผู้ชายคนนั้นมาหาแกล่ะ” ตอนนี้ฉันอยู่กับพริ้งที่ห้อง มันกำลังยืนดูฉันเก็บของ แล้วดูชีถามสิ

“แกอย่าไปบอกเขานะว่าฉันอยู่ที่ไหน !!” ฉันรีบย้ำกับพริ้งทันที

“สรุปแกกับผู้ชายคนนั้นเป็น....”

“ไม่ใช่!! ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น”

แกร็ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ฉันกับพริ้งหันไปมองที่ประตูพร้อมกับเป็นตาเดียว ใจของฉันมันสั่นรัวภาวนาขอให้ไม่ใช่เขา

แต่!!! เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งเพราะว่าคนที่เดินเข้ามาในห้องเป็นเขา คนที่ฉันกำลังจะหนี ฉันจะเอากระเป๋าแอบไว้ก็ไม่ทันแล้ว

“เก็บกระเป๋า ?” เขาถามฉันน้ำเสียงเย็นยะเยือก