สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 15

ฉันกับเขายืนจ้องหน้ากันอยู่นาน ฉันไม่ได้ตอบเขาจะให้ตอบยังไงล่ะ บอกว่าจะย้ายห้องหนีงั้นหรอ มันไม่ได้ป้ะ ฉันก็งงตัวเองนะ ทำไมถึงรู้สึกหวั่น ๆ ใจขึ้นมาซะดื้อ ๆ แบบนี้

“สายธาร ดะ เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ” พริ้งพูดขึ้นจากนั้นก็รีบเดินสับขาออกจากห้องไปเลย ทิ้งฉันให้อยู่กับอีตานี่สองคน ทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

ฉันยังคงไม่พูดอะไรกับเขา เมื่อพริ้งเดินออกไปแล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า ในเมื่อเขามาเห็นแล้วฉันก็จะทำต่อ

“จะไปไหน” เขาถาม แต่เหมือนว่าเสียงเขาอยู่ใกล้กับฉันเอามาก ๆ อดใจไม่ได้ที่จะต้องหันหลังไปดู ถึงได้รู้ว่าตอนนี้กำปั้นเขากำลังยืนอยู่ด้านหลังของฉันซึ่งอยู่ใกล้ฉันเอามาก ๆ

“เรื่องของฉัน” ฉันหันหน้ากลับมาเก็บของต่อโดยที่ไม่สนใจอะไร

“จะหนี ?” เขาพูดอย่างคนรู้ทัน ก็แหงสิเก็บเสื้อผ้าแพ็คลงกระเป๋าขนาดนี้ ไม่รู้ก็คงจะโง่เต็มที

“ไม่ได้หนี ฉันแค่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น”

“เธอจะหนีฉัน” เขาพูดก่อนจะเดินอ้อมมายืนตรงหน้าของฉัน

ปัก!! กระเป๋าเดินทางของฉันถูกเขาใช้เท้าเตะออก มันไม่แรงมาก แต่มันก็ทำให้กระเป๋าใบใหญ่เคลื่อนไปตรงอื่น และแน่นอนว่ามันเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจมากที่สุดสำหรับฉัน

“มันมากเกินไปแล้วนะ !!” ฉันเชิดหน้าขึ้นตวาดใส่เขาเสียงดัง มือของฉันกำหมัดแน่นเพราะอารมณ์ที่เดือดดาลจากการที่เขามาทำกิริยาแบบเมื่อกี้ใส่

“อะไรคือคำว่ามากเกินไป ?” เขาทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำเขาเรียกว่าไม่มีมารยาท คนดี ๆ ที่ไหนเขาก็ไม่ทำกัน

“เลิกทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตฉันสักที” ฉันเบื่อเต็มทนที่จะต้องมาพูดคำพวกนี้ ทั้งที่ฉันพูดมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

“จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งว่าออกไปให้พ้นจากชีวิตฉัน สิ่งที่นายทำมันมากพอแล้ว จะให้ฉันเกลียดนายขนาดไหนนายถึงจะไปให้พ้น ๆ”

“อยากเกลียดก็เกลียดไป” เขาจ้องหน้าฉันแล้วพูด

“เออ!! ก็เกลียดอยู่นี่ไง”

หมับ!! มือหน่คว้ามาจับแขนฉันแล้วกระชากเข้าไปใกล้ ๆ กับตัวเอง เขาจ้องหน้าฉันอยู่นานแถมมือที่จับแขนฉันอยู่ก็เริ่มออกแรงบีบแรงขึ้นเรื่อย ๆ อีก ฉันเจ็บแต่ก็ไม่ได้ปริปากอ้อนวอนขอร้องให้เขาปล่อย

“แม่งเอ้ย !!”

เสียงของกำปั่นสบถออกมาก่อนที่ร่างของฉันจะถูกเขาผลักออก เขาผลักแรงมากราวกับฉันไม่ใช่ผู้หญิง คิดว่าฉันเป็นผู้ชายหรือไงกัน

แขนฉันเป็นรอยนิ้วมือของเขาแดงเถือกขึ้นมาเห็นได้ชัด คิดดูสิว่าเขารุนแรงกับฉันขนาดไหน

“ไม่ต้องเก็บ” เขาพูดเสียงแข็งก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหยิบบางอย่างมายัดใส่มือฉัน “ซ่อมเสร็จแล้ว กุญแจรถเธอ”

สายตาเย็นชามองหน้าฉันครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหันหลังให้ฉันเดินออกไปจากห้อง

ส่วนฉันน่ะหรอ ตอนนี้มันงงมันสับสน โอเคฉันได้รถคืนแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้ล่ะ เขาจะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีกหรือเปล่า มันเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ ทางเลือกที่ดีที่สุดคือฉันต้องย้ายห้องไปก่อน

ฉันเลือกที่จะโทรหาพี่ชายของฉัน แล้วฝากบอกพ่อว่าจะย้ายห้อง เพราะไม่อยากจะคุยฉันกลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรไม่ดีออกไป

( เฮียแม่เป็นไงบ้าง )

( เหมือนเดิม ซึม ๆ ปิดเทอมก็กลับมาบ้านแม่คงจะดีใจ )

( รู้แล้วน่า ถึงจะไม่อยากกลับก็เถอะ )

ฉันกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ พ่อคงจะยังไม่เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นสินะ ฉันอยากจะเห็นหน้าจริง ๆ เลย ผู้หญิงที่ไร้ยางอายแบบนั้นคือใครกัน

หลายวันผ่านไป...ฉันย้ายของออกจากห้องเก่าเกือบจะหมดแล้วแหละ เวลาไปย้ายก็ต้องมองซ้ายมองขวาเพราะกลัวจะเจอเข้ากับคนที่ฉันไม่อยากจะเห็นหน้า บางทีฉันก็วานให้พริ้งมันช่วยยกของออกมาให้ที่ด้านล่างตึก พริ้งบ่นฉันประจำ