สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 16

พริ้งมองฉันด้วยสายตาที่เหมือนอยากจะช่วย แต่คงไม่ทันแล้ว เพราะกำปั้นพูดออกไปแล้ว

“ไหนบอกไม่รู้จักไงอิเจ้ ?” เลย์ถามฉัน

“.....” แล้วฉันจะตอบยังไงล่ะ มันกระอักกระอ่วนจะพูดก็พูดได้ไม่เต็มปาก

ดูท่าผู้ชายตรงหน้าของฉันเขาจะพอใจนะ ที่ได้ปั่นหัวฉันเล่นแบบนี้ เหอะ!!

“ไม่มีอะไรหรอก....”

“มี” คำพูดของฉันถูกกำปั้นพูดสวนขึ้นทันควัน เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะพูดต่อ “เอาตั้งหลายครั้ง เธอลืม ?”

ฉันค่อย ๆ ปล่อยมืออกจากลีโอ เอาเลยถ้าเขาอยากจะมีปัญหากันนักก็เอาเลย ฉันจะไม่ห้าม

ฉันจ้องหน้ากำปั้นอยู่สักพักโดยไม่มีคำพูดอะไร ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปให้ไกลจากตรงนี้ เรื่องพวกนี้สำหรับเขามันคงเป็นเรื่องที่อยากจะบอกอยากจะเล่ากับใครก็ได้สนุกปากแบบนั้นสินะ เขาถึงได้พูดออกมาต่อหน้าคนอื่น ๆ อย่างไม่รู้จักอาย

“สายธารแกโอเคมั้ย” พริ้งรีบเดินตามฉันมาติด ๆ แล้วถามฉันอย่างเป็นห่วง

“ไม่!! ฉันไม่โอเค” ฉันตอบไปด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดอยู่ พร้อมกับกำหมัดแน่น นึกย้อนไปเมื่อกี้ฉันน่าจะชกหน้าเขาสักหมัดก่อนเดินออกมา

“อิเจ้!! สรุปทีีไอ้หน้าจืดนั่นพูดมันหมายความว่ายังไงวะ” เตชินที่เดินตามฉันมาถามขึ้น ฉันไม่อยากจะพูดถึงอีกแล้ว พวกมันก็น่าจะรู้กันแล้ว ทำไมต้องมาถามฉันอีก

“นี่พวกนาย อย่าเพิ่งมาถามอะไรตอนนี้เลย” โชคดีที่พริ้งมันดูอาการของฉันออกมันเลยพูดแทนให้

ฉันกับพวกเพื่อนผู้ชายแทบไม่ได้คุยกันเลย คงเป็นเพราะฉันไม่คุยกับพวกมันด้วยแหละ ฉันกลัวว่ามันจะถามคำเดิม ๆ อีก

ช่วงเที่ยง....หลังจากที่ลุยกิจกรรมช่วงเช้าไปหมดแล้วฉันกับเพื่อน ๆ ก็เดินไปหาข้าวกินที่โรงอาหาร นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่เดียวกับฉันก็มากันเยอะนะ ไม่ใช่มีแค่กลุ่มพวกฉัน

“เป็นอะไรกันวะ แค่อิเจ้มันมีผัวพวกมึงจะอึนกันทำไม” เตชินถามเลย์กับลีโอ

“กูไม่ชอบหน้าไอ้เหี้ยนั่น แม่งมึงดูเวลามันมอง ทำไมต้องเป็นมันวะ!!” เลย์ตอบพรางมองหน้าฉันด้วยแว่บหนึ่ง ส่วนคนที่ไม่ปริปากพูดเลยคือลีโอ เขาเงียบตั้งแต่เช้าแล้ว

“ฉันไม่ได้มีผัว ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผัวฉัน เข้าใจใหม่ด้วย” ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ไม่รู้พวกนี้มันคิดไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว

ในระหว่างที่กลุ่มฉันกำลังกินข้าวอยู่ ไม่รู้บังเอิญหรือจงใจ กลุ่มของกำปั้นเดินมานั่งข้าง ๆ กับโต๊ะที่พวกฉันนั่งอยู่พอดี ฉันแทบอยากจะลุกขึ้นไปนั่งที่อื่นเลยตอนนี้

ฉันมองไปที่กำปั้นเขาก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน เราทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานจนมีเสียงดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาออกจากใบหน้าของเขา แล้วมองที่ลีโอ

“มึงจะทำเสียงดังทำไมวะไอ้ลี เดี๋ยวแม่งมันก็คิดว่ามึงหาเรื่องมัน”

“แล้วยังไงวะ”

“ฉันอิ่มแล้ว พวกนายอิ่มยัง”

“อิ่ม” พวกมันสามคนตอบพร้อมกันทั้งที่ข้าวยังเหลืออยู่เต็มจาน

“พริ้งแกล่ะ ?” ฉันหันไปถามพริ้งที่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่

“อื้อ....อิ่มก็ได้” พริ้งค่อย ๆ วางชอนลง จากนั้นกลุ่มพวกฉันก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที

สาบานเลยว่าฉันจะไม่มาที่มหาวิทยาลัยนี้อีกแน่ ๆ

เวลาผ่านมาถึงช่วงเย็น หลังจากหน้าที่ของพวกฉันหมดลง นักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับฉันต่างก็ทยอยพากันกลับ รวมถึงพวกฉันด้วย

“อิเจ้ ไปเที่ยวมั้ย ?” เลย์ถามฉัน

“นี่!! จะสอบอยู่แล้วนะ” พริ้งดุเลย์ทันทีที่มันเอ่ยปากชวนฉัน

“ไป แต่พวกนายห้ามพูดถึงเรื่องวันนี้อีก” ฉันตอบอย่างไม่ต้องคิดอะไรมากเลย เพราะวันนี้มันเจอแต่เรื่องกดดัน เครียด ต้องไปปลดปล่อยสักหน่อย

“โอเคๆ เอาไว้อยากจะเล่าอยากจะระบายเมื่อไหร่พวกฉันจะรับฟัง ไม่พูด ไม่ถาม ตามนี้ งั้นสามทุ่มนะ ไอ้ลีมึงรอรับอิเจ้ด้วย”

อ้อ ฉันลืมบอกไปเลยว่าฉันอยู่คอนโดใหม่ของฉันอยู่ที่เดียวกันกับลีโอกับเลย์ แบบนี้ดีนะไม่เปลืองน้ำมันรถเพราะบางทีฉันก็ติดรถไปเรียนกับพวกมัน

“นี่ไม่มีใครฟังฉันเลยหรอ ?” พริ้งทำหน้างอ ก็มีนางตั้งใจเรียนที่สุดแล้วในกลุ่ม อีกอยากแฟนก็หวงขนาดนั้น แต่ก็นะถึงแฟนไม่หวงก็ยากที่ผู้หญิงแบบพริ้งนางจะไปคลับกับพวกฉัน

“แอบฟัง ?” คิ้วหนายกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาถามจบ

“เปล่า” ฉันตอบสั้น ๆ แล้วก็จะเดินหนีเขาแต่ก็ถูกรั้งแขนเอาไว้ซะก่อน

กำปั้นดันฉันไปติดกับกำแพงก่อนจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หน้าของฉันจนฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของเขา

“ทำไมชอบหลบหน้า ?”

“....” ฉันไม่ตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มันไม่จำเป็นต้องตอบใช่มั้ยล่ะ ก่อนที่ฉันจะหลบหน้าเขาฉันว่าฉันพูดไปแล้วว่าให้เขาไปให้พ้น ๆ จากชีวิตของฉัน แบบนี้มันเข้าใจยากมากเลยงั้นหรอ

“ไม่ตอบ ?” ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมากระทบกับลำคอของฉัน ตอนนี้ปลายจมูกของเขามันแตะลงมาแนบกับลำคอของฉันแล้ว แต่ทว่าฉันเลือกที่จะผลักเขาออกไปก่อนที่เขาจะทำอะไรบ้า ๆ อีก

เพี๊ยะ !! ฉันตบหน้าของเขาจนหน้าเขาหันไปตามแรงตบของฉัน ความโกรธมันทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ ทั้งที่ฉันไม่อยากจะยุ่งแล้ว ทำไมถึงมารังควานกันอยู่ได้

“ในเมื่อฉันไม่เคยขอร้องให้นายมารับผิดชอบอะไรในสิ่งที่นายทำระยำกับฉัน นั่นหมายความว่าฉันเกลียดนาย อย่ามายุ่งกับฉัน !!”

“หึ!!” กำปั้นหันกลับมาจ้องหน้าฉัน เขายกมือขึ้นมาแตะมุมปากตัวเองด้านที่โดนฉันตบ แล้วก็ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม สายตาของเขามองฉันแบบไม่พอใจเท่าไหร่

“เดี๋ยวเธอก็รู้ ว่าไม่น่าคิดหนีให้เหนื่อย”

“ฉันเกลียด ไม่อยากเห็นหน้านายเข้าใจมั้ย !!!”

“เดี๋ยวเธอก็จะได้เห็นหน้าฉันทุกวัน”

“นี่นายเป็นบ้าหรือไง จะอะไรกับฉันนักหนาห๊ะ !!” ฉันตวาดใส่หน้าเขาโดยไม่แคร์เลยว่าจะมีใครมองเราหรือเปล่า มันสุดจะทนแล้วนะ !!

“นั่นสินะ” เขาพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง ดวงตาคู้นั้นของเบายังคงมองหน้าฉันไม่ได้สนใจมองที่อื่น “ไม่น่าเป็นเธอ”

พูดจบเขาก็เดินไป ทิ้งให้ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดอีกครั้ง

เขาต้องการอะไรจากฉันอีกงั้นหรอ ฉันเคยไปทำอะไรให้เขา ฉันไปฆ่าใครในครอบครัวเขาตายหรือไงกัน