สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 17

ฉันเดินไปที่โต๊ะ แล้วก็ไม่รู้ว่ากำปั้นเขาไปนั่งอยู่ส่วนไหนของคลับ แต่มอง ๆ ดูแล้วไม่เจอเขาเลย ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะให้เขานั่งอยู่ใกล้ ๆ กับโต๊ะพวกฉันหรอกนะ ที่มองหาน่ะเพราะถ้าเขาอยู่ใกล้ ๆ ฉันจะได้ย้ายโต๊ะต่างหาก

วันนี้คนในคลับค่อนข้างแออัดมากกว่าทุกวัน ส่วนมากก็จะเป็นวัยรุ่นอายุราว ๆ เดียวกับฉันนี่แหละ

“อิเจ้ หิวน้ำหรอวะ” เลย์ตะโกนถามฉัน ที่ต้องตะโกนก็เพราะว่าเสียงเพลงในคลับมันดังมาก

ฉันไหวไหล่ให้เลย์ไปหนึ่งทีแล้วก็ชงเหล้าดื่มต่อ ที่เลย์มันท้วงแบบนั้นเพราะคงเห็นฉันเดิมเหล้าเหมือนน้ำเปล่านั่นแหละ

ฉันสังเกตมาสักพักแล้ว ช่วงนี้ลีโอมันดูแปลก ๆ ชอบแอบมองฉันพอฉันมองกลับมันก็หลบตา อะไรของมันก็ไม่รู้

“นี่ !!” ฉันสะกิดแขนลีโอ มันมองฉันแล้วเลิกคิ้วขึ้นเชิงถามว่ามีอะไร

“ขอโทษที่เมื่อกี้อารมณ์เสียใส่ คือฉัน....”

“ไม่เป็นไร” ลีโอตอบปัด ๆ ไปจากนั้นมันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม จริง ๆ ฉันก็ไม่ควรอารมณ์เสียใส่เพื่อน ลีโอมันก็แค่ถาม ฉันนี่มันแย่จริง ๆ เลย

เวลาล่วงเลยผ่านไปจนคลับปิด พอคลับปิดแล้วไฟในคลับก็เปิดแจ้ง แต่พวกฉันยังไม่ได้ออกไปนะยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเพราะไม่อยากไปเดินเบียดกับคนอื่น

“อ้าวสายธาร นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่พี่ไม่เห็นเลย” พี่ชิม่อนเดินมาทักฉันตามประสาคนรู้จักกัน

จำพี่ชิม่อนได้มั้ยที่เป็นหลานของพี่สิงห์แฟนของพริ้งเพื่อนฉัน

“มานานแล้ว นี่พี่ม่อนจะกลับแล้วหรอคะ”

“อื้อ จะกลับแล้ว มา ๆ ชนแก้วหน่อย”

พี่ม่อนเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองเขาไปหยิบแก้วกับขาดเหล้าที่เหลืออยู่ประมาณก้นขวดมา

พอพี่ม่อนเดินกลับมาที่โต๊ะฉันกำลังชงเหล้าเพื่อที่จะชนแก้ว แต่ถูกพี่ม่อนเทเหล้าลงไปใส่ในแก้วของฉันเพิ่ม จะบอกว่ามันเยอะมากกกก

“พี่ม่อนมันเข้มไป” ฉันพูดก่อนจะมองดูแก้วเหล้าของตัวเอง ทั้งที่ฉันกินผสมโซดาน้ำแท้ ๆ แต่สีเหล้าในแก้วราวกับว่าฉันกินผสมโค้ก ถ้าฉันดื่มหมดแก้วนี้แน่นอนว่าต้องเมา แน่ ๆ

“มาชน ๆ นาน ๆ ทีจะเจอกัน”

“แม้พี่ม่อน เราก็เรียนมหาวิทยาลัยเดี๋ยวกันนะคะ”

ฉันพูดค้อน แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ต้องยกแก้วขึ้นไปชนกับพี่ม่อนอยู่ดี ทันทีที่เหล้าไหลลงคอทำเอาฉันแทบจะสำลักมันออกมาเพราะมันขมเอามาก ๆ แต่ฉันก็ยังฝืนดื่มต่อได้อยู่ พี่ม่อนคุยกับฉันสักพักก่อนที่จะขอตัวกลับเพราะเพื่อนเขามาตาม

“อิเจ้ เดี๋ยวพวกฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ จะไปรอที่รถหรือจะรอในที่โต๊ะก่อน” เตชินถามฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันว่าฉันเมาแล้วแหละ อยู่มาจนคลับปิดไม่เมามาเมาแก้วสุดท้าย ให้ตายเถอะ

“เดี๋ยวรอที่โต๊ะ”

พวกเพื่อนฉันพากันเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งสาวสวยอย่างฉันให้อยู่ตามลำพังอย่างเคว้งคว้าง ฉันไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบโทรศัพท์มาเล่นเพื่อฆ่าเวลา แต่คงจะเป็นเพราะความเมาเพราะเพ่งมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ยังไงภาพมันก็เป็นภาพลาง ๆ ไม่ชัด ฉันเลยกดปิดหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋าเหมือนเดิม

พอเงยหน้าขึ้นมาฉันก็เห็นใครคนหนึ่ง ที่ฉันคุ้นเคย อ่า!! ไม่สิ ฉันไม่คุ้นเคยกับเขาสักหน่อย

ฉันเห็นกำปั้นกำลังเดินออกจากกลับพร้อมกับเพื่อนของเขา แต่ข้างกายของเขามีผู้หญิงกอดแขนออกไปด้วย เขาหันมามองฉันด้วยนะ เหอะ!! ผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจชะมัด ไปกับคนอื่นแล้วจะมองฉันทำไม จะเย้ยกันงั้นหรอ คิดว่าฉันจะเสียใจรึไง ไม่มีทาง !!

“เจ้ เป็นอะไรวะกำแก้วเหล้าแบบนั้นเดี๋ยวก็แตกบาดมือหรอก” เตชินรีบคว้ามือมาหยิบแก้วเหล้าออกจากมือฉัน นี่ฉันเผลอไปกำแก้วเหล้าแน่นแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่เห็นจะรู้ตัวเลย

“หน้าแบบนี้เมาแล้วใช่มั้ย ?” ลีโอถามฉัน นี่มันคงจะเป็นประโยคแรกเลยก็ได้มั้งที่ลีโอมันถามตั้งแต่เรามาที่คลับกัน

“อื้อ เมาสิเหล้าเข้มขนาดนั้น” ฉันยอมรับตรง ๆ เมาก็บอกว่าเมา ไม่เมาก็บอกว่าไม่เมา มันจะไปยากอะไรแค่ยอมรับว่าเมา

ฉันกับเพื่อนพากันเดินออกจากคลับโดยที่ลีโอเป็นคนพยุงฉันเดิน เพราะถ้าให้เดินเองฉันคงไปไม่พ้นหน้าประตูคลับแน่ ๆ

ภาพตัด...

เช้า...ฉันตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่มันดังขึ้นมารบกวนอยู่ข้าง ๆ หูของฉัน นั่นบ่งบอกว่าถึงเวลาที่ฉันควรจะตื่นอาบน้ำไปเรียนได้แล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายฉันยังอยากที่จะนอนพักผ่อนอยู่เลย

แต่ยังไงฉันก็ต้องหอบสังขารที่โทรมอย่างกับซากศพของตัวเองลุกเดินไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนอยู่ดี

วันนี้ทั้งวันที่มาเรียนฉันเรียนแทบไม่รู้เรื่องเลย เพราะมันมวนท้อง พะอืดพะอมจะอ้วก เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย ฉันเป็นแบบนี้ประจำแหละเวลาไปเที่ยวแล้วมาเรียน

“สายธารวันนี้แกไม่ต้องไปส่งฉันนะพี่สิงห์มารับ” หลังจากเรียนเสร็จพริ้งก็หันมาบอกฉัน