สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 35

ฉันเกิดเป็นบ้าอะไรของฉันอีก ทำไมต้องรู้สึกกลัวสายตาของเขาขนาดนี้ด้วย รู้สึกเหมือนว่ามีชู้แล้วถูกสามีจับได้อย่างไงอย่างงั้น แค่ใบทะเบียนสมรสฉันจะกลัวทำไม !!

“เธอไม่ตอบ ได้!!” กำปั้นเอียงคอถาม จู่ ๆ เขาก็เดินผ่านตัวฉันไปหยุดตรงหน้าประตูห้องของลีโอ

“นะ นายจะทำอะไร”

ปัง ปัง ปัง !! เขาไม่ตอบฉันแต่กลับกำหมัดแล้วทุบรัว ๆ ที่ประตูห้องเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ

“กำปั้น นายทำบ้าอะไร หยุดนะ!!” ฉันตาโตขึ้นมาทันทีแล้วรีบเดินไปรั้งแขนเขาให้ถอยออกมาจากหน้าห้อง “เลิกทำตัวมีปัญหาสักทีได้มั้ย !!”

“ถามไม่ตอบ” กำปั้นจ้องหน้าฉันตาแข็งกร้าว “ห้องมันสินะ ?”

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น ลมหายใจเริ่มผิดจังหวะเพราะท่าทางที่ดูเอาจริงของกำปั้นมันทำให้ฉันรู้สึกหวั่นใจ ภาวนาขอให้ลีโอไม่เปิดประตูออกมาตอนนี้

แกร็ก !! ประตูห้องลีโอถูกเปิดออก คำขอร้องในใจของฉันไม่เป็นผล แต่โชคดีว่าคนที่โผล่หน้าออกมาจากห้องคือเลย์ ไม่ใช่ลีโอ

“มีอะไร” เลย์ถามน้ำเสียงปนหาเรื่องเมื่อเห็นกำปั้นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับฉัน

“มันอยู่ไหน” กำปั้นถาม “ในห้อง ?”

“กำปั้น มีอะไรก็ไปคุยกับฉันที่ห้อง นายอย่ามาทำตัวนักเลงที่นี่ !!” ฉันกระตุกแขนของกำปั้นเล็กน้อยให้เขาตั้งสติ เพราะตอนนี้มีห้องข้าง ๆ กับห้องลีโอเปิดประตูโผล่หน้ามองมาทางเราอยู่

“เลย์ นายเข้าห้องไปก่อน” ฉันบอกเลย์ เพราะดูแล้วกำปั้นคงจะไม่ได้ฟังที่ฉันบอก

เลย์พ่นหายใจออกมาแรง ๆ แล้วปิดประตูห้องเสียงดัง กำปั้นหันมามองหน้าฉันเหมือนมีคำถามแต่ฉันชิงพูดขึ้นก่อน

“ไปคุยที่ห้อง” ฉันเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยมีกำปั้นเดินตามเข้ามาติด ๆ

เมื่อมาถึงในห้อง จู่ ๆ เขาก็หยิบมวลบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบต่อหน้าฉัน ก่อนจะเดินไปนั่ง

“นี่ไม่ใช่ห้องนาย กรุณาดับบุหรี่แล้วออกไปสูบนอกระเบียง !!” ฉันพยายามใจเย็นที่สุดทั้งที่ตอนนี้มันฉุนกลิ่นบุหรี่เอามาก ๆ

กำปั้นพ่นควันสีขาวคลุ้งทั่วห้องแล้วถาม “ไปห้องมันทำไม”

“นายจะทำตัวดี ๆ หน่อยไม่ได้เลยใช่มั้ย ฉันเหม็นนะ !!”

กำปั้นมองฉันแบบหงุดหงิดแล้วถามซ้ำคำเดิม “ไปห้องมันทำไม”

“ไปคุยเรื่องวันนั้น” ฉันตอบ แค่นี้เขาคงจะพอเข้าใจมั้งว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร

“มันทำระยำขนาดนั้นยังต้องคุย ?” เขาพูดเหมือนกับว่าตัวเองดีเริสเรออย่างนั้น

“นายทำอะไรบ้างลืมแล้วงั้นหรอ ผู้ชายมันก็เห็นแก่ตัวแบบนี้กันทุกคน !!”

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”

“ฉันพูดความจริง !!”

“ทำไมไม่บอกฉัน”

“ฉันจะต้องบอกนายทุกครั้งเลยงั้นสิว่าฉันจะไปไหน มันจำเป็นงั้นหรอ ? ก็ไม่หนิ !!” ฉันพูดออกไปอย่างเหลืออด แต่เขายังสูบบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นควันออกมาอย่างใจเย็นอยู่ได้

“ฉันหย่ากับนายเมื่อไหร่ นายจะไม่มีวันได้เห็นหน้าฉันอีกแน่” คิดไว้แล้วแหละว่าฉันจะไปเรียนต่อเมืองนอก ถ้าเรื่องทุกอย่างมันจบ