สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 34

อะ เอาทุกอย่างคืนมางั้นหรอ มันหมายความว่ายังไง

“ช่วยบอกหนูได้มั้ยคะว่ามันเกิดอะไรขึ้น พ่อกับแม่หนูทำอะไร” ฉันถามพ่อเลี้ยงของกำปั้นด้วยความรู้สึกประหม่า “ทะ เท่าที่รู้....”

“หุบปาก” ยังพูดไม่ทันจบกำปั้นก็หันมาตวาดใส่ฉันเสียงแข็ง ก่อนที่เขาจะหันไปมองทางพ่อเลี้ยงของตัวเองเหมือนเดิม

“ไปหย่ากับผู้หญิงคนนี้ซะ !! หวังว่าแกจะไม่ขัดคำสั่งฉัน” พูดจบพ่อเลี้ยงของกำปั้นก็เดินกลับไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่เช่นเดิมแล้วจ้องมองมายังฉันกับกำปั้น

หย่างั้นหรอ ฉันยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนี้ เป็นแบบที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด

“ผมไม่หย่า” กำปั้นตอบ เขาไม่ลังเลเลยกับคำตอบที่ตัวเองเพิ่งจะพูดออกไปเมื่อครู่ รอยยิ้มของฉันมันเจือนหายไปทันที

“จะมีสักครั้งมั้ย ที่แกไม่ขัดใจฉัน” พ่อเลี้ยงของกำปั้นพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วจ้องกำปั้นตาเขม่ง “ฉันไม่น่ารับแกมาเลี้ยงเลยจริง ๆ”

ฉันไม่รู้ว่ากำปั้นจะคิดยังไงกับคำพูดคำนี้ของพ่อเลี้ยงเขานะ แต่ขนาดฉันเป็นคนนอกฟัง ฉันยังรู้สึกจุก ๆ อกเลย

“พ่อเคยเลี้ยงผมด้วยหรอครับ” กำปั้นถามคนตรงหน้า เมื่อได้ยินคำถามของกำปั้นมันยิ่งทำให้พ่อเลี้ยงของเขาไม่ชอบใจไปกันใหญ่

“ฉันสั่งให้แกไปหย่า แกต้องทำตามที่ฉันสั่ง”

“คนเดียวที่จะสั่งผมได้มีแค่แม่ !!” กำปั้นก้มหน้าลง เขาผ่อนลมหายใจออกมาเหมือนกำลังสับสนอะไรบางอย่างอยู่ “ผมขอตัว”

“คนตายแล้วพูดไม่ได้ ทำไมแกไม่คิดที่จะเชื่อฟังฉันบ้าง ห๊ะ!!”

กำปั้นหันหลังให้พ่อเลี้ยง เขาก้าวขาเดินออกไปจากห้องรับแขกโดยไม่ฟังเสียงที่พ่อเลี้ยงตะโกนตามหลังเลย

ส่วนฉันก็รีบวิ่งตามกำปั้นไป เพราะไม่กล้าที่จะยืนประจันหน้ากับพ่อเลี้ยงของเขาหรอก น่ากลัวขนาดนั้น

“กำปั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ อยู่ทานข้าวกันก่อนสิ เย็นนี้เดี๋ยวน้าจะทำของโปรดให้กิน ^_^” จู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงที่แทนตัวเองว่าน้าท้วงกำปั้นขึ้น

“ผมไม่หิว”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงเจ้าของเสียงที่ถามกำปั้น แต่แล้วฉันก็แทบจะล้มทั้งยืน พร้อมเบิกตากว้าง ขนลุกซู่ไปทั้งตัวเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลังเจอผีหลอก

ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าฉัน มะ เหมือนกับคนในรูปที่กำปั้นพาฉันไปดูที่วัด ใช่!! เหมือนแม่เลี้ยงของกำปั้น นะ ไหนว่าเสียไปแล้วไง หรือเขาโกหกฉัน

“เธอเองสินะ ลูกสาวของคุณดนัย” ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนกับแม่เลี้ยงของกำปั้นถามฉัน ดนัยคือชื่อของพ่อฉันเอง แต่ฉันไม่ตอบ ฉันงง สับสนไปหมดแล้ว นี่มันบ้าอะไรกันก็ไม่รู้ สรุปตรงหน้าฉันคนหรือผี

กำปั้นคว้ามาจับมือฉันแล้วดึงให้ฉันเดินตามเขาออกไปจากบ้านโดยที่เขาก็ไม่สนใจคำถามของผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน

“ไหนนายบอกว่าแม่เลี้ยงนายตายแล้วไง นายโกหกฉัน !!” พอมาถึงรถฉันก็สะบัดแขนออกแล้วโวยวายใส่กำปั้นทันที

“เมื่อกี้น้องสาวแม่ฉัน แม่ฉันมีแฝด” กำปั้นตอบเหมือนคนที่กำลังหัวเสียอยู่ จากนั้นเขาก็เดินอ้อมไปเปิดประตูรถทางฝั่งคนขับ

กระจกรถเลื่อนลง กำปั้นถามฉันจากด้านใน “จะอยู่ที่นี่ ?”

ฉันรีบขึ้นไปในรถทั้งที่ยังงงและสับสนอยู่ แต่สรุปคร่าวๆ ได้ว่าแม่เลี้ยงของกำปั้นมีแฝด คนเมื่อกี้คือแฝดน้อง แบบนี้ถูกมั้ย

กำปั้นขับรถออกไปจากบ้านด้วยความเร็ว เร็วชนิดที่ว่าไฟแดงเขาเบรกจนหัวฉันทิ่มเลย

“ขับรถบ้าอ่ะไรของนาย ถ้าจะขับแบบนี้ปลดล็อกรถ ฉันจะขึ้นแท็กซี่กลับเอง” ฉันตวาดเขาด้วยความโมโห อีกนิดเดียวหัวฉันก็จะทิ่มหน้ารถอยู่แล้วอ่ะ มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ

กำปั้นเงียบไม่โต้ตอบอะไรทั้งนั้น เขายังคงขับรถเร็วมาก ๆ เหมือนเดิม ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงที่คอนโดของฉัน

เมื่อเข้ามาภายในห้องฉันก็เปิดประเด็นพูดเรื่องหย่ากับเขาทันที

“จริง ๆ นายควรทำตามที่พ่อนายสั่งนะ” ฉันบอกเขา

“เรื่อง ?” กำปั้นเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม

“ก็เรื่องหย่ายังไงล่ะ”

พอได้ยินฉันพูดเรื่องนี้กำปั้นกลับทำเงียบใส่ เหมือนไม่ได้ยิน