สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 1

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน....

ยัยพริ้งนะยัยพริ้ง โอเคฉันรู้แหละว่าหวังดีอยากจะช่วยคนที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เอาผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาไว้ห้องฉันแถมตัวเองยังหนีกลับห้องป่านนี้ก็ยังไม่มามันน่ามั้ยเนี่ย !!

ฉันได้แต่บ่นเพื่อนในใจพรางนั่งมองผู้ชายตรงหน้า

ฉันนั่งเฝ้าผู้ชายแปลกหน้าคนเดียว ใช่สิ!! นี่มันห้องฉัน เขาได้รับบาดเจ็บหลายจุดตามร่างกาย ไม่รู้ว่าไปมีเรื่องกับใครมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของเขาก็ยังดูดีไม่มีที่ติ

ร่างหนาค่อย ๆ ขยับ ทำเอาฉันสะดุ้งทำตัวไม่ถูกเมื่อผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นเขารู้สึกตัวแล้ว

เขาตะวัดสายตามาจ้องหน้าฉัน สายตาของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองทำอะไรที่มันผิดร้ายแรงมาก ๆ มาอย่างนั้น

“เธอเป็นใคร” นี่คือคำแรกที่เขาถามฉัน น้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขาทำให้ขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว

“นะ นี่นาย!! อย่ามองฉันแบบนี้นะ ฉันช่วยนายเอาไว้นะ” ฉันรีบพูดขึ้นทันทีเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่

เขาเงียบไม่พูดอะไร สายตาคมกริบมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะมาหยุดตรงใบหน้าของฉันอีกครั้ง ทำไมสายตาของเขาเวลาที่มองฉันมันถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ

“ฉะ ฉันทำแผลให้นาย....”

“อื้ม” เขาชิงตอบก่อน จากนั้นเขาก็ล้วงมือไปหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองขึ้นมา

เงินจำนวนมากถูกวางเอาไว้ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นหันหลังให้ฉันแล้วเดินไปเปิดประตูออกไปจากห้องฉันไปเลย

เฮ้ยย!! คนแบบนี้ก็มีด้วยหรอเนี่ย แม้แต่ขอบคุณยังไม่คิดจะพูดเลย ให้ตายเถอะ!!

สายธารเอ้ย! ไม่น่าไปช่วยหรอกแบบนี้ เงินนั่นใครอยากได้กัน

สายธารน่ะชื่อของฉันเอง คิดไปแล้วก็หงุดหงิดกับผู้ชายคนนั้นไม่หาย

หลายวันผ่านไป...

ฉันใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียนกลับมาที่ห้อง โทรศัพท์ไปคุยกับคนที่บ้านบ้าง พ่อกับแม่แล้วก็พี่ชายฉันอยู่ต่างจังหวัดน่ะ ส่วนฉันมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพกับยัยพริ้งเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน

ก๊อก ๆ (เสียงเคาะประตูห้อง)

ตอนนี้ฉันกำลังแต่งหน้าแต่งตัวเพราะนัดไปเที่ยวกับพวกไอ้เตเพื่อนกลุ่มเดียวกันนี่แหละ

ฉันเดินไปเปิดประตูห้องเพราะคิดว่าคงเป็นพริ้งที่มาเคาะห้องบางทีนางอาจจะเปลี่ยนใจไปกับฉันด้วยก็ได้

แต่!!! เมื่อเปิดประตูออกไปแล้วมันกลับไม่ใช่พริ้ง

แต่เป็นผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น คนที่ฉันเคยทำแผลให้เขา

ในตอนนี้ใบหน้าของเขายังคงมีรอยฟกช้ำอยู่ มันไม่ได้ลดลงไปเลยสักนิด แต่เหมือนกับว่ามันจะมีรอยช้ำเพิ่มขึ้นมาซะมากกว่า

“อ่ะ ระ รอๆ แป๊บนะเดี๋ยวฉันไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาก่อน”

ฉันรีบวิ่งหน้าตั้งไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ถึงไม่อยากให้เขามาอยู่ในห้องแบบนี้ แต่คนบาดเจ็บมาฉันก็ต้องช่วยถูกมั้ย ยังไงผู้ชายคนนี้ฉันก็เคยทำแผลให้เขามาก่อนหน้านี้แล้วหนิ

“นอนลงไปสิ” ฉันวางกล่องปฐมพยาบาลลงก่อนจะสั่งให้เขานอนลงไป เขาก็ทำตามที่ฉันบอกอย่างว่าง่ายนะ

จากนั้นฉันก็เริ่มทำแผลให้เขา แต่จริง ๆ ฉันก็ทำไม่เป็นหรอกนะ แค่ความรู้พื้นฐานการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเท่านั้นแหละ แผลของเขาที่มีเลือดไหลออกมามันเป็นเหมือนรอยโดนมีดแต่แค่ถาก ๆ เท่านั้น

“ทีหลังนายควรไปหาหมอนะ” ฉันบอกเขาพร้อมกับมองใบหน้าของเขาซึ่งเขาก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน

“เธอก็ทำได้”

“นี่!! ฉันไม่ใช่หมอและอีกอย่างนายคือคนแปลกหน้าสำหรับฉัน”

“เดี๋ยวก็ชิน”

คำพูดนั้นของฉันมันเหมือนว่าเขาจะเข้าใจ แต่เปล่าเลย เพราะทุกครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บมา ก็จะเป็นฉันที่เป็นคนทำแผลให้เขา

โดยที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร แผลที่ตัวเขาเกิดจากอะไร เขาเป็นคนดีหรือเปล่า

ฉันรู้แค่ว่าผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่เย็นชา เลือดเย็นที่สุด เท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย