สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 22

“พอ ๆ นายหยุดหาเรื่องเพื่อนฉันสักที” ฉันพูดปัดรำคาญก่อนจะเดินไปจับแขนกำปั้นแล้วพาเขาเดินไปที่ห้องฉัน ส่วนลีโอมันก็กลับเข้าห้องมันไป

เมื่อเข้ามาในห้องกำปั้นเขาก็จ้องหน้าฉันตาเขม่งแบบไม่ละสายตาก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดไปตรงระเบียง ฉันรู้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไรแล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ไม่มีผิด กำปั้นหยิบมวลบุหรี่จากซองออกมาหนึ่งมวลจากนั้นเขาก็จุดมันสูบ ควันสีขาวคลุ้งไปทั่วระเบียงห้องของฉัน

ฉันไม่ได้ห้ามหรือบ่นอะไรที่เขามาสูบบุหรี่ในห้องของฉันแบบนี้ ไม่ใช่ไม่อยากจะต่อว่าแต่ฉันเคยบอกเขาไปตั้งกี่ร้อยรอบแล้ว ฟังที่ไหนกันล่ะ ฉันเดินไปในห้องนอนเพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกีฬา ฉันชอบใส่นะมันใส่สบายดี เห็นฉันเปรี้ยว ๆ แบบนี้เวลาอยู่ห้องฉันแต่งตัวชิวมากเลยนะขอบอก

จริง ๆ ฉันรู้แหละว่ากำปั้นตามฉันมาในวันนี้เขามาทำไม เขารู้ว่าวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของฉัน

บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจนะ ไม่สิไม่ใช่บางครั้ง ทุกครั้งเลยต่างหาก ทำไมเขาถึงพยายามเข้าหาฉัน เขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน แต่การกระทำของเขาบางทีมันก็ทำให้ฉันคิด....

ตึกตัก ตึกตัก ! เสียงหัวใจของฉันมันเต้นรัวเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่กำปั้นทำเหมือนว่าหวงฉัน ทำไมกันล่ะ ทำไมใจของฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย

ปัง ปัง ปัง !!

เสียงเคาะประตูห้องนอนดังสนั่นขึ้น ฉันที่กำลังเหม่อลอยอยู่สดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองยังประตูแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ขาของฉันค่อย ๆ ก้าวเดินไปเปิดประตูให้กับคนที่กำลังเคาะอยู่

“ออกมาคุย” เขาบอกฉันเสียงเข้ม สายตาเย็นชาจ้องมองใบหน้าของฉันเพียงแค่ครู่หนึ่งก่อนที่ร่างสูงจะเดินหันหลังให้ฉัน เขาเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องเพื่อรอให้ฉันไปคุย

ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ อีกครั้งก่อนจะเดินตามเขาไปนั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกันกับเขา เราทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากันเป็นเวลานานหลายนาที แต่เราก็ยังไม่ยอมพูดอะไรกันเลยสักคำ

“ฉันขอเวลาอีก...”

“เวลาของเธอหมดแล้ว” ฉันยังไม่ทันพูดจบเขาก็ขั้นขึ้น “ไปเก็บเสื้อผ้าของเธอซะ”

“เก็บเสื้อผ้า ? เก็บทำไม” ฉันถึงกับขมวดคิ้วไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาบอก “แค่กลับบ้านเสื้อผ้าไม่ต้องเก็บไปก็ได้”

“ไม่ใช่เก็บเสื้อผ้ากลับบ้าน” เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วมองหน้าฉันอย่างหงุดหงิด “เธอต้องไปอยู่ที่คอนโดฉัน”

“จะบ้าหรอ !! ไม่เอาด้วยหรอกนะ” ฉันตาโตขึ้นมาทันทีพอได้ยินว่าเขาจะให้ฉันไปอยู่ด้วยกับเขา ฉันไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนอื่น ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า

“ต้องไป”

“ทำไมชอบบังคับฉันจัง ให้เวลาฉันบ้างจะได้มั้ย”

“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” เขาทำเมินคำพูดของฉัน

“ฉันบอกว่าขอเวลาอีกหน่อยไง !!”

“น้องคะ ขอน้ำเปล่าสองขวดค่ะ” เมื่อมาถึงร้านหาโต๊ะนั่งได้แล้วฉันก็สั่งให้เด็กเสริฟไปเอาน้ำเปล่ามาให้ ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนคงไม่สั่งแบบนี้แน่

ฉันมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อมองดูว่าพริ้งมาถึงหรือยัง แต่แล้วสายตาของฉันมันก็หยุดอยู่ตรงใบหน้าหล่อเหลาของคน ๆ หนึ่ง ซึ่งฉันไม่อาจละสายตาออกไปจากเขาได้

‘กำปั้น’ เป็นเขา เขาอยู่โต๊ะไม่ไกลจากโต๊ะที่ฉันนั่งเท่าไหร่นัก ฉันไม่คิดว่าจะเจอกับเขาที่นี่เพราะเขาเหมือนจะมีธุระสำคัญ ตอนออกไปจากห้องฉัน

ฉันมองที่แผนหลังของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอนั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับกำปั้น เขามากับผู้หญิงคนนั้นแค่สองคนหรือเปล่า เพราะฉันไม่เห็นเพื่อนของเขาเลย

ฉันมองกำปั้นที่กำลังคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ ฟังไม่รู้เรื่องหรอกว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกัน แต่ฉันสังเกตได้ว่า กำปั้นเขาไม่แม้แต่จะละสายตาไปมองใครเลยนอกจากผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งที่ฉันนั่งอยู่แค่นี้เขาต้องเห็นสิ สายตาของเขามันดูอบอุ่นต่างจากเวลาที่เขามองฉัน ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับเขาหรอ

“สายธาร นี่!! แกดื่มน้ำเปล่างั้นหรอ ?” พริ้งมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้นางทำตาโตอย่างไม่เชื่อว่าคนอย่างฉันจะดื่มน้ำเปล่าจริง ๆ

“นั่งก่อนสิ ฉันมีเรื่องจะบอกแก”

ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะบอกพริ้งเรื่องที่ฉันท้อง ฉันอยากระบาย ระบายทุกอย่างที่มันอัดแน่นอยู่ในอกตอนนี้

ส่วนกำปั้นเขายังคงไม่เห็นว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้ อยู่ร้านเดียวกับเขา แต่เอาเถอะฉันไม่จำเป็นต้องสนใจถูกมั้ย เราไม่ได้มีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน แต่ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครงั้นหรอ...