สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 26

“พ่อแม่ นะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“ลูกพามันเข้ามาในบ้านเราทำไม นี่อย่าบอกนะว่าลูกกำลังคบหากับผู้ชายคนนี้อยู่ แม่ไม่ยอมหรอกนะ” แม่พูดสีหน้าจริงจัง ฉันไม่ได้เสียใจอะไรที่แม่ไม่ยอม มันดีด้วยซ้ำไป แต่ฉันไม่เข้าใจว่าตอนนี้ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด

“หนููไม่ได้คบกับเขานะแม่” ฉันรีบสายหน้าปฏิเสธ

“ถ้าไม่คบแล้วไปรู้จักมันถึงขั้นพาเข้ามาที่บ้านได้ยังไง !!” ในขณะที่แม่พูด พ่อก็เอาแต่นิ่งเงียบแล้วก็มองมาที่กำปั้นเป็นระยะ ๆ

“ไม่ได้คบ แค่มีอะไรกัน” จู่ ๆ กำปั้นก็พูดขึ้น ทำฉันแทบกลั้นหายใจและลุ้นว่าเขาจะพูดเรื่องนั้นมั้ย “แต่บังเอิญว่าเธอดันท้อง...ลูกของผม”

ฉันหันไปมองกำปั้นที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนกวนประสาทนิด ๆ สีหน้าเคร่งขรึมของเขามันดูเหมือนว่าเขากำลังพอใจกับสถานการณ์แบบนี้

“ว่าไงนะ ท้อง !!”

พ่อกับแม่อุทานออกมาดป็นเสียงเดียวกัน และตกใจมากที่ได้ยินคำพูดของกำปั้นเมื่อกี้ ส่วนฉันก็หน้าถอดสีไปเลย คงจะมีแค่เขาคนเดียวที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ในตอนนี้

“สายธาร บอกแม่มาสิว่าที่มันพูดไม่ใช่เรื่องจริง” แม่เค้นถามความจริงจากฉัน ทำเอาฉันก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าที่จะสบตาก่อนจะเอ่ยตอบ

“จะ จริงค่ะ” น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเครือ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับใครทั้งนั้นเลยในตอนนี้

ฉันได้ยินเสียงของฝีเท้าของใครสักคน คิดว่าไม่พ่อก็แม่ที่เดินมาหาฉัน ก่อนที่จะเห็นเท้าของแม่ที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

“ลูกท้องงั้นหรอ” แม่ถามเสียงเบา ๆ มันเป็นน้ำเสียงที่ทำให้ใจของฉันเจ็บปวดไปหมด ฉันรู้ว่าแม่ผิดหวังแค่ไหน ฉันเรียนก็ยังไม่ทันจะจบเลยด้วยซ้ำ

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือของแม่ฟาดลงมาบนแก้มของฉันเต็มแรง ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบ มันชาหนึบไปทั่วซีกหน้าก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันค่อย ๆ มองแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด ไม่ได้โกรธที่แม่ทำแบบนี้ มันสมควรแล้ว ฉันสมควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

“แม่กับพ่อส่งลูกไปเรียน นี่หรอสิ่งที่ลูกมอบให้” แม่พูดอย่างคนที่ผิดหวัง ฉันสังเกตเห็นว่าแม่ก็น้ำตาคลอด้วยเหมือนกัน

“หนะ หนูขอโทษ...ฮึก” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดัง ปากก็พร่ำบอกขอโทษพ่อกับแม่ที่ฉันมันเป็นลูกที่แย่ “หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮึก...”

“แล้วทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ ทำไมต้องเป็นมัน !!”

“คุณพอได้แล้ว” พ่อเดินมารั้งตัวแม่ไว้เพราะแม่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่กำปั้นที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ยที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

“จะไปปกป้องมันทำไม !!” แม่หันไปตวาดใส่พ่อแทน “ห่วงมันจริง ๆ เลยนะลูก...”

“คุณ !!”

ยังไม่ทันที่แม่จะพูดจบพ่อก็ขัดขึ้นมาสะก่อน มันมีอะไรที่ไม่อยากให้ฉันรู้อีกงั้นหรอ

“จะพูดว่าลูกเมียน้อย ?” กำปั้นถามขึ้น ฉันที่กำลังร้องไห้อยู่สะตั้นก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองเขา และมองพ่อกับแม่ในเวลาเดียวกัน

ที่กำปั้นพูด มะ มันหมายความว่ายังไง

“ออกไปจากบ้านฉัน !!”

“ไม่ไป !!” กำปั้นสวนกลับพ่อฉันทันควัน “ถ้าจะให้ไป ลูกสาวของคุณก็ต้องไปด้วย เอาไง ?”