สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 26

“พ่อแม่ นะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ

“ลูกพามันเข้ามาในบ้านเราทำไม นี่อย่าบอกนะว่าลูกกำลังคบหากับผู้ชายคนนี้อยู่ แม่ไม่ยอมหรอกนะ” แม่พูดสีหน้าจริงจัง ฉันไม่ได้เสียใจอะไรที่แม่ไม่ยอม มันดีด้วยซ้ำไป แต่ฉันไม่เข้าใจว่าตอนนี้ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด

“หนููไม่ได้คบกับเขานะแม่” ฉันรีบสายหน้าปฏิเสธ

“ถ้าไม่คบแล้วไปรู้จักมันถึงขั้นพาเข้ามาที่บ้านได้ยังไง !!” ในขณะที่แม่พูด พ่อก็เอาแต่นิ่งเงียบแล้วก็มองมาที่กำปั้นเป็นระยะ ๆ

“ไม่ได้คบ แค่มีอะไรกัน” จู่ ๆ กำปั้นก็พูดขึ้น ทำฉันแทบกลั้นหายใจและลุ้นว่าเขาจะพูดเรื่องนั้นมั้ย “แต่บังเอิญว่าเธอดันท้อง...ลูกของผม”

ฉันหันไปมองกำปั้นที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วยวนกวนประสาทนิด ๆ สีหน้าเคร่งขรึมของเขามันดูเหมือนว่าเขากำลังพอใจกับสถานการณ์แบบนี้

“ว่าไงนะ ท้อง !!”

พ่อกับแม่อุทานออกมาดป็นเสียงเดียวกัน และตกใจมากที่ได้ยินคำพูดของกำปั้นเมื่อกี้ ส่วนฉันก็หน้าถอดสีไปเลย คงจะมีแค่เขาคนเดียวที่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ในตอนนี้

“สายธาร บอกแม่มาสิว่าที่มันพูดไม่ใช่เรื่องจริง” แม่เค้นถามความจริงจากฉัน ทำเอาฉันก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าที่จะสบตาก่อนจะเอ่ยตอบ

“จะ จริงค่ะ” น้ำเสียงของฉันเริ่มสั่นเครือ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับใครทั้งนั้นเลยในตอนนี้

ฉันได้ยินเสียงของฝีเท้าของใครสักคน คิดว่าไม่พ่อก็แม่ที่เดินมาหาฉัน ก่อนที่จะเห็นเท้าของแม่ที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

“ลูกท้องงั้นหรอ” แม่ถามเสียงเบา ๆ มันเป็นน้ำเสียงที่ทำให้ใจของฉันเจ็บปวดไปหมด ฉันรู้ว่าแม่ผิดหวังแค่ไหน ฉันเรียนก็ยังไม่ทันจะจบเลยด้วยซ้ำ

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือของแม่ฟาดลงมาบนแก้มของฉันเต็มแรง ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบ มันชาหนึบไปทั่วซีกหน้าก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันค่อย ๆ มองแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด ไม่ได้โกรธที่แม่ทำแบบนี้ มันสมควรแล้ว ฉันสมควรโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ

“แม่กับพ่อส่งลูกไปเรียน นี่หรอสิ่งที่ลูกมอบให้” แม่พูดอย่างคนที่ผิดหวัง ฉันสังเกตเห็นว่าแม่ก็น้ำตาคลอด้วยเหมือนกัน

“หนะ หนูขอโทษ...ฮึก” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดัง ปากก็พร่ำบอกขอโทษพ่อกับแม่ที่ฉันมันเป็นลูกที่แย่ “หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮึก...”

“แล้วทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ ทำไมต้องเป็นมัน !!”

“คุณพอได้แล้ว” พ่อเดินมารั้งตัวแม่ไว้เพราะแม่ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่กำปั้นที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ยที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

“จะไปปกป้องมันทำไม !!” แม่หันไปตวาดใส่พ่อแทน “ห่วงมันจริง ๆ เลยนะลูก...”

“คุณ !!”

ยังไม่ทันที่แม่จะพูดจบพ่อก็ขัดขึ้นมาสะก่อน มันมีอะไรที่ไม่อยากให้ฉันรู้อีกงั้นหรอ

“จะพูดว่าลูกเมียน้อย ?” กำปั้นถามขึ้น ฉันที่กำลังร้องไห้อยู่สะตั้นก่อนจะค่อย ๆ หันไปมองเขา และมองพ่อกับแม่ในเวลาเดียวกัน

ที่กำปั้นพูด มะ มันหมายความว่ายังไง

“ออกไปจากบ้านฉัน !!”

“ไม่ไป !!” กำปั้นสวนกลับพ่อฉันทันควัน “ถ้าจะให้ไป ลูกสาวของคุณก็ต้องไปด้วย เอาไง ?”

กำปั้นตวาดเสียงดังลั่น

“แกเอาอะไรมาพูด” แม่ถาม

“หึ!! ถามผู้ชายคนนั้นดูสิ เขารู้ทุกอย่าง อยู่ที่เขาจะกล้าเล่ารึเปล่า” กำปั้นยกยิ้มมุมปากแล้วมองไปที่พ่อของฉัน “กล้าเอาชื่อเสียงมาเสี่ยงกับคนอย่างผมก็ลองดู”

พ่อมีสีหน้าที่วิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด มันมีอะไรที่มากกว่านั้นอย่างงั้นหรอ มันมีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก

“ตกลงจะยอมให้ลูกสาวคุณจดทะเบียนกับผมได้หรือยัง ?”

“ถ้าต้องการแบบนั้นก็ได้” พ่อตอบ

นี่มันอะไรกัน ทำไมพ่อถึงยอมง่าย ๆ แบบนี้ ทั้งฉันและแม่ต่างมองพ่อด้วยความไม่เข้าใจ พ่อแคร์ผู้หญิงคนนั้นมากว่าฉันกับแม่อย่างงั้นหรอ

“คุณ !! นี่คุณพูดบ้าอะไรออกไป” แม่ถามพ่อ ฉันรู้ว่าแม่ต้องเจ็บแค่ไหนที่เห็นพ่อเป็นแบบนี้

“สุดท้ายก็ไม่ยอมพูด หึ!!” กำปั้นพูดออกมาเบา ๆ แต่ก็พอที่เราจะได้ยิน

“ถ้าต้องการแค่จะจดทะเบียนคงไม่ได้ ฉันต้องการที่จะจัดงานแต่งให้สมฐานะ” พ่อเอ่ยต่อรอง ซึ่งพ่อไม่ได้ถามฉันเลยสักคำว่าฉันต้องการรึเปล่า

ฉันไม่ได้คิดเอาไว้เลยว่าฉันจะต้องจดทะเบียนหรือจะต้องมาแต่งงานกับเขา ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิท แต่ถึงยังไงในตอนนี้จะให้ฉันมาใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายเมียน้อยพ่อฉัน ฉันทำใจไม่ได้หรอก ถึงเขาจะเป็นแค่ลูกเลี้ยงก็ตาม

“งานแต่งไม่จำเป็น แค่จดทะเบียนแค่นั้นที่ผมต้องการ”