สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 25

“ถามมาก” เขาทำหน้าเย็นชาใส่ฉันตามเคย “จะให้ฉันลงไปเปิดประตูเอง ?” กำปั้นเลิกคิ้วขึ้นถามฉันอย่างกวนประสาท

นี่ฉันถามมากงั้นหรอ นอนมาตลอดทางเลยเนี่ยนะ !! เพิ่งจะมาถามเอง

“นายเป็นใครกันแน่” ฉันมองกำปั้นอย่างสงสัย เขาเป็นคนที่แปลก ไม่ใช่แปลกธรรมดา โคตรจะแปลกเลยด้วย

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง” นี่คือคำตอบของเขา ซึ่งแน่นอนว่ามันยิ่งทำให้ฉันงงไปกันใหญ่

“นายก็พูดมาสิ ไม่พูดฉันจะรู้เองได้ยังไง !!”

“ถ้าเธอไม่เลิกถาม” กำปั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ฉันเรื่อย ๆ “ฉันจะปิดปากเธอซะ !!”

ฉันรู้ว่าไอ้คำว่าปิดปากของเขามันไม่ใช่การเอามือมาปิดแน่ ๆ ฉันเลยเลือกที่จะเซฟตัวเองด้วยการเงียบจะดีกว่า เพราะที่เขาทำปากฉันมันยังระบมไม่หายเลย

กำปั้นยิ้มมุมปากแล้วค่อย ๆ เลื่อนใบหน้าห่างออกไป แต่สายตาของเขากลับเอาแต่มองฉัน จนฉันต้องเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่น มันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวยังไงก็ไม่รู้เวลาที่ถูกเขาจ้องแบบนั้น

“แต่ยังไงนายก็ควรจะบอกอะไรกับฉันบ้าง ไม่ใช่อะไรก็พูดว่าเดี๋ยวก็รู้” ฉันพูด

ตี๊ดด ตี๊ดดด ตี๊ดดด ~

กำปั้นไม่ได้ตอบคำถามของฉัน เขากลับบีบแตรรถเสียงดังสนั่นลั่นซอย แถมยังบีบรัว ๆ

“นี่!! เลิกบีบแตรรถได้แล้ว เดี๋ยวก็มีคนมาเปิดประตูให้แล้ว” ฉันท้วงขึ้น กำปั้นยอมหยุดตามที่ฉันบอก ไม่นานพี่ก้าน คนขับรถในบ้านที่อยู่กับฉันมาตั้งแต่ฉันยังเด็กก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้

พี่ก้านอายุห่างกับฉันเพียงสองปี พ่อของพี่ก้านทำงานให้พ่อของฉันตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ ฉันนับถือพี่ก้านเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง

“คนใช้ ?” กำปั้นหันมาถามเมื่อเห็นพี่ก้านมาเปิดประตู ด้วยความหน้าตาดีของพี่ก้านมันคงจะทำให้เขาคิดไปเป็นอื่นงั้นสิ

“พี่ก้านไม่ใช่คนใช้”

“ผัว ?”

“หยุดหยาบคายสักที !!” ฉันประกาศเสียงแข็ง เอะอะก็จะให้เป็นผัวฉันหมดทุกคน “ถ้าเห็นฉันมันร่านขนาดนั้น นายก็ไม่ควรมั่นใจว่าลูกในท้องของฉันเป็นลูกนายนะ”

กำปั้นจ้องหน้าฉันตาเขม่ง เขาไม่พูดอะไรแค่ข่มขู่ฉันผ่านสายตาเลือดเย็นของเขา คิดว่าฉันจะกลัวจนหัวหดขนาดนั้นรึไง

เราเล่นสงครามประสาทโดยการจ้องตาฉันอยู่สักพัก ก่อนที่กำปั้นจะเป็นฝ่ายละสายตาหนีฉัน คิดว่าจะแน่!!

รถหรูค่อย ๆ ขับเคลื่อนตัวเข้าไปภายในรั้วบ้านของฉันช้า ๆ เมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ฉันกลัวมันกำลัวจะมาถึง ฉันก็เริ่มเหงื่อแตกอีกครั้ง

เมื่อรถจอดสนิทฉันก็นั่งตัวแข็งทื่อไม่ยอมลงจากรถสักที ไม่รู้ว่ากำปั้นเปิดประตูออกไปจากรถตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เขาเปิดประตูทางฝั่งที่ฉันนั่งแล้วก็ยืนใช้แขนข้างหนึ่งยกพาดกับขอบประตูรถเอาไว้แล้วก้มหน้ามามองฉัน

“ลงมา ทำไมเธอต้องให้ฉันสั่งตลอดเลยวะ” และเขาก็มาหงุดหงิดใส่ฉันอีกครั้ง ก็ให้เวลากันหน่อยไม่ได้หรือไง

“ดูนายจะอยากให้ครอบครัวฉันรู้เรื่องท้องมากเลยนะ”

“เพิ่งมาถึงจ้ะ ^_^” ฉันตอบแก้ว

แก้วมองไปที่ด้านหลังของฉันที่มีกำปั้นยืนเป็นเจ้าที่อยู่ ดูท่าแก้วคงจะสงสัยนั่นแหละว่าผู้ชายที่ยืนอยู่คนนี้เป็นใคร เพราะฉันไม่เคยพาผู้ชายเข้าบ้านเลย ย้ำว่าไม่เคยจริง ๆ !!

“อะ อ้อ คุณท่านกับคุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องนั่งเล่นค่ะพี่สายธาร ^_^”

“จ้ะ พี่รู้แล้ว ขอตัวก่อนนะ”

ฉันเดินแยกตัวกับแก้วไปจากห้องนั่งเล่น ตอนนี้เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ มันผุดขึ้นมาเต็มตัวของฉันเลย ความรู้สึกมันกดดันมาก ๆ เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าฉันเป็นยังไงในตอนนี้

ภายในห้องรับแขก...คุณพ่อกับคุณแม่กำลังนั่งคุยอะไรกันอยู่สักอย่างหน้าตาดูเครียด ๆ กันทั้งคู่ ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรแม่ก็หันมาเห็นฉันพอดีจากนั้นก็สะกิดพ่อให้มองฉัน เมื่อเห็นลูกสาวคนเล็กกลับมาบ้านทั้งพ่อและแม่ก็ยิ้มกันใหญ่ แต่จู่ ๆ รอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ หายไปจากใบหน้าพ่อกับแม่ฉัน

“ใครอนุญาตให้แกมาเหยียบที่บ้านฉัน !!” ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ แม่ก็ลุกพรวดขึ้นมาและชี้นิ้วมาทางฉัน แน่นอนแม่ไม่ได้หมายถึงฉัน แต่เป็นกำปั้นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับฉันต่างหาก

“นี่มันอะไรกัน” พ่อมองหน้าของฉันกับกำปั้นสลับกัน

“สวัสดีครับ คุณพ่อ...คุณแม่”

“ฉันไม่ใช่แม่แก !!” แม่ประกาศกร้าว แววตาของแม่บ่งบอกว่าจงเกลียดจงชังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กับฉันมากขนาดไหน

ฉันเริ่ม งง กับสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว มันยังไงกัน ทำไมพ่อกับแม่เหมือนจะรู้จักเขา