สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 24

“สายธาร ผู้ชายนั้นนัั้นมัน....” พริ้งมองไปยังกำปั้นที่เพิ่งเดินผ่านเราไป “นี่สายธารแกเห็นมั้ยว่าเขามากับผู้หญิงน่ะ”

“พริ้ง ! แกฟังนะ” ฉันเรียกสติพริ้งกลับมา “ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราแค่พลาด เราไม่ได้รักกัน”

พริ้งถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็พยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่ฉันบอก

“แกไม่ได้คิดอะไรกับเขาจริง ๆ ใช่มั้ย ?” จู่ ๆ พริ้งก็ถามขึ้นมาเหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่ ฉันเหมือนกับคนที่รู้สึกกับเขางั้นหรอ

“ไม่ ฉันไม่เคยคิดจะชอบเขา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีลูกด้วยกัน” ฉันตอบไปอย่างมั่นใจ ในตอนนี้ฉันแค่สับสน แต่ฉันมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองว่าฉันจะไม่มีวันรักเขาแน่ ๆ ต้องห้ามรักเขา

“บอกตามตรงฉันคิดมาตลอดว่าแกคบกับเขา” พูดจบพริ้งก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “แต่ดูเหมือนเขาจะมีแฟนแล้วนะ แกจะเอายังไง”

“ฉันคงต้องคุยกับเขาอีกครั้งเรื่องนี้ แค่ตอนนี้น่ะ เลิกพูดถึงเขาเถอะ”

ฉันพูดปัด ๆ ไป เพราะไม่อยากจะไปคิดอะไรให้ตัวเองร้อนรุ่มในใจอีก แค่นี้ฉันก็เครียดมากพอแล้ว สมองจะระเบิดอยู่แล้ว

ฉันกับพริ้งคุยกันเรื่องที่ฉันต้องกลับบ้านไปบอกครอบครัว ฉันยังคิดถึงภาพตอนที่ฉันไปบอกทุกคนเรื่องท้องไม่ออกเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ

สองวันผ่านไป....ฉันนั่งเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมายอยู่ภายในห้องของตัวเอง สองวันมานี้ฉันเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ใครโทรมาฉันก็ไม่รับ ทั้งแม่ ทั้งพี่ชายของฉันต่างโทรมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบสาย คงจะถามว่าฉันจะกลับบ้านเมื่อไหร่ เพราะตอนนี้มหาวิทยาลัยปิดเทอมแล้ว

ส่วนกำปั้นเขาเงียบไป แต่เขาบอกเอาไว้ว่าวันนี้เขาจะมารับฉัน ที่เขาบอกให้เก็บของฉันไม่ได้เก็บตามที่เขาสั่งหรอกนะ ถ้าจะมารับฉันกลับบ้านฉันไป แต่ถ้าจะมารับฉันไปอยู่ที่คอนโดเขา ฉันไม่ไป !!

ฉันถามตัวเองมาตลอดสองวันว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ ทำไมฉันถึงมีอาการแปลก ๆ เวลาเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แต่ถึงตอนนี้ฉันก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แต่มันยังไม่ใช่ความรักแน่ ๆ ฉันมั่นใจ

ก๊อก ๆ ~

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากวังวนความคิดของตัวเองก่อนจะกรอกสายตาไปมองยังประตู เวลานี้ไม่มีใครมาหรอกนอกจากเขา ‘กำปั้น’

ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตู มันเป็นอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด คนที่มาเคาะคือกำปั้นจริง ๆ

“ทำไมไม่เก็บเสื้อผ้า ?” เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็ถามฉันทันที สีหน้ามองฉันแบบขัดใจก่อนจะเกินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่

“ถ้าจะให้ฉันกลับบ้าน ฉันจะไป แต่ถ้าจะให้ฉันไปอยู่กับนาย ฉันไม่ไป”

กำปั้นพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างหัวเสียเมื่อฉันไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

“นายมีแฟนแล้ว ทำไมนายถึงยังอยากจะรับผิดชอบฉัน” ฉันตัดสินใจพูดออกไป ฉันเว้นคำพูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วพูดต่อ “ฉันเคยบอกไปแล้วว่าถ้านายจะไม่รับผิดชอบฉันก็ไม่ว่าอะไร”

“แฟน ?” กำปั้นเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม ฉันไม่ได้โง่พอจะมองอะไรไม่ออกขนาดนั้นหรอกนะ สายตาของเขาเวลามองผู้หญิงคนนั้นมันบอกทุกอย่าง

“ฉันไม่ใช่คนโง่ วันนั้นฉันเห็น”

“แล้ว ?” กำปั้นถาม “แค่เห็นฉันไปกับผู้หญิงแปลว่าฉันมีแฟนว่างั้น ?”

เอะ!! เขานี่ยังไง จะปฏิเสธงั้นหรอว่าไม่ใช่แฟน ฉันคงจะเชื่อหรอก