สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 47

แค่ฉันบอกว่าไม่อยากนอนกับเขา มันแปลว่าฉันต้องนอนกับคนอื่นงั้นสินะ ฉันละเกลียดความคิดของผู้ชายคนนี้จริง ๆ เลย

ฉันพยายามแกะมือของกำปั้นออก แต่เขากลับยิ่งกำแขนฉันแน่นมากขึ้นกว่าเดิม

“จะตามรังควานฉันไปถึงเมื่อไหร่ !!” ฉันถามเขาไปอย่างเหลืออดแต่ก็ไม่ลดละพยายามแกะมือเขาออกอยู่

“จนกว่าเธอจะเลิกกับมัน”

“ทำไม ถ้าฉันเลิกกับลีโอแล้วนายจะมีความสุข ฉันจะมีความรักกับใครไม่ได้เลยใช่มั้ย !!”

“ใช่”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ แล้วสะบัดแขนออกจนหลุด ข้อมือของฉันมันเป็นรอยแดงเถือกเลย

“ฉันนอนกับพริ้ง” กำปั้นมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

นี่ฉันต้องมาอธิบายอะไรให้เขาฟังทำไมกัน แฟนก็ไม่ใช่ แค่อดีตคนรักยังไม่ใช่เลย เขาคือคนที่เคยทำร้ายฉันหนิ !!

“ไป!!” กำปั้นทำท่าจะคว้ามาจับฉันอีกแต่ฉันถอยหนีเขา

“ฉันไม่ไป !!”

ฉันมองไปยังทางออกหอประชุม จากนั้นก็วิ่ง !! วิ่งหนีเขาแบบไม่คิดชีวิต แต่!! พรึบ!! ฉันล้มกระแทกพื้นเสียงดัง ไม่มีใครทำทั้งนั้น เป็นฉันที่วิ่งสะดุดขาตังเอง บ้าจริง !! แผลเก่ายังไม่หาย ขยันหาแผลจริง ๆ เลยฉันเนี่ย

กำปั้นเดินมาถึงตัวฉัน จากนั้นเขาก็นั่งลง สายตามองมาที่ใบหน้าของฉัน “ซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน”

เขามองฉันอย่างตำหนิ ก็ที่ฉันล้มแบบนี้มันเป็นเพราะวิ่งหนีเขานั่นแหละ

“ลุกขึ้นไหวมั้ย” กำปั้นถาม แต่เขากลับไม่รอฟังคำตอบจากฉัน เพราะเมื่อถามจบเขาก็ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นทันที

“ฉันเดินไหว !!” ฉันดิ้น ๆ อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง

“ฉันไม่ไปนอนกับนายหรอกนะ เอาฉันลง !!”

“เดี๋ยวไปส่ง” กำปั้นตอบเสียงเรียบ เขาก้มลงมาทำตาดุใส่ฉันที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ เหมือนมีอะไรบางอย่างสะกดให้ฉันนิ่งไม่กล้าดิ้นอีก

“ไปส่งที่ห้องพริ้งนะ” ฉันบอก

“อื้ม”

ฉันเชื่อเขาได้จริง ๆ ใช่มั้ย ถ้าเขาพาฉันไปนอนที่ห้องตัวเอง ฉันจะวิ่งหนีจริง ๆ ด้วยนะ ถึงจะเจ็บขาก็เถอะ

กำปั้นอุ้มฉันไปยังที่พัก ซึ่งหน้าที่พักก็มีเพื่อน ๆ ของฉันนั่งรออยู่ แต่กลับไม่เจอลีโอ ไม่รู้ว่าหายไปไหน คงจะนอนแหละมั้ง แบบนี้กำปั้นจะเอะใจหรือเปล่านะ

พอเพื่อน ๆ เห็นว่ากำปั้นอุ้มฉันมา คนแรกที่ลุกขึ้นยืน ท่าทางหาเรื่องคือเลย์ แต่มันก็ถูกเตรั้งแขนเอาไว้เพราะคงไม่อยากให้มามีเรื่องกันที่ค่าย

“เธอนอนห้องไหน ?” กำปั้นถามพริ้ง

พริ้งมีท่าทางเลิ่กลั่กขึ้นมาทันทีก่อนจะตอบ “หะ ห้องนั้น”

จบคำตอบของพริ้ง กำปั้นก็อุ้มฉันเข้าไปในห้องโดยที่เขาไม่ได้สนใจสายตาของเพื่อน ๆ ฉันเลยสักนิด เขาค่อย ๆ วางฉันลงบนเตียงอย่างเบามือ

“อย่าให้รู้ว่าแอบหนีไปนอนกับมัน” กำปั้นพูดกำชับ ไม่สิ ออกคำสั่งต่างหาก

“แล้วถ้าฉันแอบไป ?” พอถามแบบนั้นคนตรงหน้าก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เส้นเลือดปูดที่ขึ้นมาตรงหน้าผากของเขามันทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันอาจจะไม่ปลอดภัยแล้ว

“ก็ลีโอเป็นแฟน...”

“ถ้าเธอเรียกมันว่าแฟนอีกคำ ฉันจะอุ้มเธอไปนอนกับฉัน”

ถึงฉันจะไม่เข้าใจที่เขาพูด ที่เขาทำแบบนี้มันคืออะไร แต่ฉันก็ยอมที่จะเงียบปาก เอาตรง ๆ คือฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองหรอก

กำปั้นหันไปทางประตูห้อง มีเพื่อน ๆ ของฉันยืนมองเราอยู่ เขาหันกลับมามองฉันที่นอนอยู่บนเตียง จู่ ๆ เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจูบลงบนหน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ พร้อมกับเสียงหัวใจที่มันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

พอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอกำปั้นแล้ว เขากลับไปแล้ว ฉันถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่ยังไม่ทันที่จะหายใจได้เต็มปอด พวกเพื่อน ๆ ก็พากันกรูเขามาในห้อง แล้วก็ยิงคำถามใส่รัว ๆ

“เป็นไงอิเจ๊เรียบร้อยดีมั้ย มันทำอะไรมั้ย”