สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 50

ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

“เจ้ ช่วงนี้เป็นอะไรวะ ชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป” เตชินถามในขณะที่เรากำลังเดินขึ้นตึกไปเรียน

“ยุ่ง ๆ ฉันต้องเคลียร์ตัวเอง เดือนหน้าก็ต้องไปย้ายไปต่างประเทศแล้ว”

“โห !! ไม่เอาดิ ไม่ไปไม่ได้หรอวะ ถ้าไปไอ้ลีมันคิดถึงตายเลย” เลย์แย้งขึ้นมาทันทีแล้วมองไปทางลีโอ แซวไม่เลิกจริง ๆ

“ไอ้เลย์ มึงอย่าเยอะ” ลีโอหันไปทำตาดุใส่เลย์

“สายธาร ฉันจะย้ายไปเรียนกับแกจริง ๆ แล้วนะ ไม่ไปไม่ได้หรอ” พริ้งมองฉันอย่างอ้อนวอน นางพูดแบบนี้บ่อย

“ทำเหมือนแฟนแกให้ย้าย ?”

“ไม่รู้แหละ เราไม่เคยแยกกันเลยนะ แกทิ้งฉันอ่ะ !!”

ฉันส่ายหน้าไปมาเบา ๆ จริง ๆ ก็ไม่อยากจะไป ใครจะอยากไปอยู่แบบไม่รู้จักใคร อยู่คนเดียว เพื่อนก็ไม่มี ใครอยากไปอยู่แบบนี้บ้างล่ะ

“...สายธารครับ” เสียงหนึ่งเรียกฉันจากทางด้านหลัง ฉันกับเพื่อน ๆ ที่กำลังเดินอยู่หยุดพร้อมกันแล้วหมุนตัวกลับไปดูว่าใครเป็นคนเรียก

ตรงหน้าคือบาส ที่พยายามตามจีบฉันมาตลอด เขายื่นช่อดอกไม้มาให้ฉัน

“มึงให้ทุกวันไม่เบื่อบ้างหรอวะ ?” เลย์ถามบาส เขาเพียงแค่ส่ายหน้าตอบแล้วยิ้มหวานให้ฉัน

“ขอบคุณนะบาส ^_^” ฉันยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปรับช่อดอกไม้

แต่!! พรึบ มีใครก็ไม่รู้เดินออกมาจากห้องเรียน แล้วตรงที่ฉันยืนอยู่มันเป็นตรงประตูทางออกพอดี ช่อดอกไม้ตกลงพื้น บาสก้มลงทำท่าจะเก็บช่อดอกไม้ขึ้นมา แต่ก็ไม่ทันเพราะดอกไม้ช่อนั้นถูกเหยียบจากคนที่ชนเขาก่อนหน้านี้

กะ กำปั้น...

ฉันอุทานออกมาในใจ เมื่อเพ่งมองไปยังผู้ชายที่กำลังยืนประจันหน้ากับฉันอยู่ มันเป็นเขา จะเป็นไปได้ยังไง หรือฉันตาฝาดไป อาจจะเป็นเพราะว่าคิดมากเรื่องเขาอยู่

ฉันสำรวจมองชุดนักศึกษาที่กำปั้นใส่ มันติดเข็มของมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ หมายความว่ายังไง

“สายธาร แกซวยแล้วแหละ” พริ้งกระซิบบอกฉัน แปลว่าฉันไม่ได้ตาฝาด คนตรงหน้าคือกำปั้นจริง ๆ กับเพื่อนเขาอีกสองคน

“สายธาร ดอกไม้มันพังหมดแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้...”

“ไม่มีพรุ่งนี้” กำปั้นหมุนตัวหันหลังไปประทะกับบาส “อย่ายุ่งกับเธออีก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

เสียงของกำปั้นฟังดูน่ากลัว

“ปะ ไปกันเถอะ” ฉันหันไปบอกเพื่อน ๆ แล้วก็รีบเดินนำไป แต่ก็ไม่พ้นถูกรั้งแขนเอาไว้โดยกำปั้นอยู่ดี

“ปะ ปล่อยนะ !!” ฉันรู้ดีกว่าการหลบหน้าเขามันเป็นเรื่องยาก และรู้ดีว่าสักวันเราต้องเจอกันแน่ ๆ

“เรื่องคลิป เธอก็รู้แล้วว่าฉันไม่ได้ทำ แล้วทำไมต้องหนีอีกวะ” กำปั้นถามแบบไม่พอใจ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดฉันอยู่

“เฮ้ย !! ผู้หญิงไม่เล่นด้วย มึงจะอะไรนักหนาวะ” เลย์เริ่มหาเรื่องกำปั้น และปัดมือกำปั้นออกจากมือฉัน

พอมือหลุดออกจากเขา ฉันก็รีบสับเท้าเดินไปเรียนทันที โดยไม่คิดจะหันกลับไปมองทางด้านหลังของตัวเองเลย

ภายในคลาสเรียน ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้ามาสอน พวกเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกัน พวกฉันก็เหมือนกัน

“สายธาร แกเห็นใช่มั้ย เขาติดเข็มมหาวิทยาลัยเรา แปลว่าเขาย้ายมาเรียนที่นี่” พริ้งพูดหน้าตาตื่น

“เชี่ย แม่งกัดไม่ปล่อยเลยจริง ๆ”

“มันเลิกยุ่งกับเด็กเก่ามึงแล้วหรอวะไอ้ลี” เลย์ถามลีโอ

“กูไม่รู้”

พอคิดถึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาใจมันก็หวิว ๆ สายตาของกำปั้นมันชัดเจนขนาดนั้น แล้วทำไมเขายังจะพยายามตามมายุ่งวุ่นวายกับฉันแบบนี้ ทั้งที่ฉันพยายามหนี พยายามหลบหน้าขนาดนี้แล้ว

“ถึงกูจะไม่อยากให้อิเจ้มันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แต่พอเห็นไอ้นั่นย้ายมาเรียนที่นี่ กูแม่งอยากให้อิเจ้รีบ ๆ ไปเลยว่ะ”

สรุปกำปั้นย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับที่ฉันเรียนอยู่ตอนนี้จริง ๆ งั้นสินะ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ

คุยกับเพื่อนไปสักพักอาจารย์ก็มา จริง ๆ ฉันแทบจะไม่ได้พูดอะไรหรอก เพราะพวกเพื่อน ๆ เอาแต่พูดถึงกำปั้นกัน ฉันไม่รู้จะพูดยังไง ตอนนี้มันตกใจ มันแปลกใจ และกลัวว่าเขาจะตามไปที่คอนโดของฉันเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา

ในขณะที่อาจารย์สอนฉันก็แทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดเลยเพราะเอาแต่เหม่อลอย จนพริ้งต้องสะกิดแขนฉันเพื่อให้สนิกลับมาหลายต่อหลายครั้ง