สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 51

เมื่อกลับมาถึงที่คอนโด ฉันรีบขึ้นห้องแล้วปิดประตูล็อกให้แน่นหนา บอกตามตรงว่าระแวงกลัวกำปั้นจะตามมา เพราะเขาชอบทำแบบนั้น

ยังจำคำพูดของกำปั้นได้ดีว่าถ้าถึงห้องแล้วให้ฉันโทรไปบอกเขาด้วย ซึ่งมันไม่จำเป็น มันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องทำตามที่เขาสั่ง

ฉันเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าและความรู้สึกที่มันสับสนวุ่นวายอยู่ในใจ แต่ก็พยายามบอกตัวเองไม่ให้คิด ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไรที่ทำให้เขายังตามรังควานฉันอยู่แบบนี้ ฉันก็จะไม่สนใจ

รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไง สิ่งแรกที่ต้องจัดการคือความรู้สึกของตัวเองที่มันบ้าไปชอบคนแบบนั้น ใช่!! ฉันชอบเขา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรู้ตัวก็ชอบเข่ไปแล้วมันแย่ดีเนอะ ชอบคนที่เคยทำร้ายเรา

กริ่ง ~ เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเตรียมเข้านอน เมื่อหยิบขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา แน่นอนว่าฉันไม่รับสายเบอร์แปลก ปล่อยให้มันดังไปแบบนั้น แต่เสียงโทรศัพท์ของฉันมันก็ดังขึ้นไม่ยอมหยุด จนรู้สึกหงุดหงิด ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจกดรับสาย

( ฮัลโล่ค่ะ )

ฉันกรอกเสียงปนรำคาญพูดผ่านปลายสายออกไป แต่ปลายสายกลับเงียบ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจที่ทำให้รู้ว่ายังมีคนถือสายอยู่

( โรคจิตสินะ อย่าโทรมา...)

( บอกว่าถึงห้องให้โทรมา ) เมื่อปลายสายยอมปริปากพูดออกมา ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร ‘กำปั้น’

มันทำให้ฉันฉุดคิดคำพูดของเขาเมื่อตอนเย็นขึ้นมาได้ “ขับรถดี ๆ นะ ถึงห้องแล้วโทรมาบอกฉันด้วย ถ้าเธอไม่โทรมา ฉันจะโทรไปจี้เธอทั้งวันทั้งคืน จนกว่าเธอจะรับสาย”

( ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะกดวางสาย )

เขาพูดอย่างรู้ทัน ใช่!! เป็นอย่างที่เขาว่า ฉันกำลังจะกดวางสายเขาจริง ๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอท้วงมาแบบนี้

( ทำไมชอบทำตัวหยิ่ง ) กำปั้นถาม ไม่หวังให้เขามาพูดดีด้วยหรอก เพราะที่ผ่านมาก็ไม่เคยพูดดีกับฉันอยู่แล้ว

( ถ้าจะโทรมากวนประสาท ฉันจะวางสาย )

( อย่าเพิ่ง ๆ ) กำปั้นรีบแย้งขึ้นมาทันที

( นายมีอะไรก็รีบ ๆ พูด ) จริง ๆ ฉันไม่ควรคุยกับเขาสิ วันนี้ที่มหาวิทยาลัยก็พยายามหลบหน้าเขาทั้งวันแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงใจอ่อนแบบนี้

( เปิดคอลหน่อย ) เขาพูดน้ำเสียงคล้ายกำลังออกคำสั่งให้ฉันทำตาม

( ทำไมฉันต้องเปิด )

( แป๊บเดียว อยากเห็นหน้า ) น้ำเสียงของกำปั้นพังดูรื่นหูกว่าเมื่อกี้เยอะเลย ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองแต่เหมือนว่าเขากำลังอ้อนฉันอยู่

( กะ ก็บอกว่าไม่ไง )

หัวใจดวงน้อยมันกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ้อนของเขา ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำให้ฉันถึงกับพูดติด ๆ ขัด ๆ ไม่เป็นท่า

( อยู่กับผู้ชายหรอวะ ) เขาขึ้นเสียงใส่ฉัน

( นายจะบ้ารึไง อีกอย่างนี่มันเป็นเวลานอน ฉันจะนอน แค่ฉันยอมรับสายก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้ารู้ส่าเป็นนายฉันคงบล็อกเบอร์ไปตั้งแต่แรก )

( นอกจากหยิ่งแล้วยังใจดำ )

( ไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมต้องมาวุ่นวายอยู่ได้ เลิกยุ่งกับฉัน....)

( งั้นก็เป็นตอนนี้เลย ) ฉันยังพูดไม่จบเสียงของกำปั้นก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

( เป็นอะไรของนาย )

( เป็นแฟน )

ฉันสะตั้นคล้ายคนจิตหลุดออกไปจากร่าง นะ นี่หูฉันฝาดไปหรือเปล่า ขะ เขาพูดคำว่าแฟน พูดกับฉันงั้นหรอ

พอกำปั้นพูดแบบนั้นออกมา เราก็ต่างคนต่างเงียบ เงียบไปประมาณห้านาทีได้

( คะ แค่นี้ก่อนนะ ) พอเห็นว่าเขาไม่ยอมพูด ฉันคิดว่าวางสายไปคงจะดีกว่า เมื่อกี้เขาคงแค่แกล้งฉันเล่น คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นแบบเขา คงไม่มีทางมาขอฉันเป็นแฟนหรอก

( สรุปยอมเป็นแฟนมั้ย ) พอฉันบอกจะวางสาย กำปั้นก็ตั้งคำถามกับฉัน

( ฉันไม่ใช่ตัวตลกของนาย ที่เอาไว้ให้นายแกล้ง )

( ฉันจริงจัง ) กำปั้นเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น

( นายจะบ้ารึไง มาขอฉันเป็นแฟน ) ฉันถามออกไปอย่างงุนงง ใครจะไปคิด ภาพนี้ไม่เคยมีในหัวของฉันเลยด้วยซ้ำ

( ออกมาเจอหน่อย อยากคุยต่อหน้า )