สัมพันธ์สวาท นิยาย บท 57

ฉันและกำปั้นต่างก็เงียบใส่กัน นี่เป็นการทะเลาะกันครั้งแรกของเราที่เหมือนมันจะเป็นเรื่องใหญ่

“ใจเย็นกว่านี้ค่อยคุย คุยตอนนี้คงได้เลิกจริง ๆ” กำปั้นเดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดังใส่

เมื่อกำปั้นออกไปแล้ว ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หยดน้ำตามันค่อย ๆ ไหลลงมาอาบแก้มโดยที่ฉันก็ห้ามมันไม่ได้เลย

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้ เราถึงต้องมาทะเลาะกันใหญ่โตแบบนี้ด้วย ถ้าเขาไม่คิดจะโกหกเราก็คงไม่ต้องมาทะเลาะกันแบบนี้

ฉันนั่งอยู่ที่ห้องของกำปั้นนานหลายชั่วโมง แต่ก็ไร้วี่แววของเขา คืนนี้เขาคงไปนอนค้างห้องเพื่อน ฉันก็คงจะกลับห้องได้แล้ว มารออยู่แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก

และคืนนี้ก็ไร้วี่แววของกำปั้น เขาไม่โทรมา ไม่ส่งข้อความอะไรมาหาฉันเลย

วันต่อมา....

ในขณะที่ฉันกำลังเดินไปเรียนกับพริ้งกำปั้นเดินมาทางฉันพอดี แต่พอเขาเห็นหน้าฉันเขาก็หยุดเดินมองหน้าฉันแว่บหนึ่ง แค่แป๊บเดียวเท่านั้นที่เขามองฉัน แล้วก็เลี่ยงเดินไปอีกทางแทน แบบนี้มันหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเอาไว้อารมณ์เย็นก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน หรือตอนนี้เราเลิกกันแล้ว ฉันเริ่มไม่แน่ใจ

“สายธาร แกทะเลาะกันหรอ ?” พริ้งถาม ใครจะดูไม่ออกบ้างว่าเราทะเลาะกัน เขาเล่นเห็นหน้าฉันแล้วก็เดินหนีไปแบบนั้น

“อื้ม” ฉันพยักหน้าตอบแล้วก้มหน้าเดินต่อ

ภายนอกฉันอาจจะดูโอเค ไม่ได้เป็นอะไร แต่ข้างในใจของฉันตอนนี้มันจุกไปหมด ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน เขาทำให้ฉันรักเขาได้มากขนาดนี้เลยงั้นหรอ

พักเที่ยงฉันและเพื่อนมากินข้าวกันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย ตอนนี้เพื่อนทุกคนรู้แล้วแหละว่าฉันทะเลาะกับกำปั้น แน่นอนว่าพวกผู้ชายมันเชียร์ให้เลิกอยู่แล้ว

“อิเจ้ มึงสวยจะตายหาผัวใหม่ดิวะ คิดดูนะ แทนที่มันจะง้อ มันกลับเมินใส่” เลย์พูดใส่ไฟ มันยิ่งทำให้ฉันคิดมาก

“มึงพูดมากเกินไปแล้วไอ้เลย์” ลีโอหันไปดุเลย์

“ฉันขอตัวก่อนนะ” พูดจบฉันก็ลุกขึ้น เพราะเห็นกำปั้นเดินเข้ามาในโรงอาหารพอดี

ฉันเดินตรงไปหากำปั้นก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา กำปั้นมองหน้าฉันรวมถึงเพื่อนของเขาด้วย

“ฉันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ ?” ไม่ได้อยากจะมาหาเรื่องตรงนี้หรอกนะ ฉันรู้ว่าคนเยอะมันจะเป็นจุดสนใจ แต่ท่าทางเฉยชาของกำปั้นมันทำให้ฉันอยู่นิ่งไม่ได้จริง ๆ

“ไม่ผิด” กำปั้นตอบ แต่เขากลับไม่มองหน้าฉันเลย

“ถ้าฉันไม่ผิด แล้วทำไมนายต้องทำเหมือนฉันเป็นคนผิดด้วย”

“ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่อยากทะเลาะ ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยคุย”

“คิดว่านายเป็นแบบนี้แล้วฉันจะใจเย็นได้ลงงั้นหรอ”

“ฉันจะไปซื้อข้าว เธอกลับไปหาเพื่อนก่อน เลิกเรียนเดี๋ยวไปหาที่คอนโด”

“ไม่ต้องหรอก นายไม่ต้องไปหาฉันแล้วแหละ...”

“พูดแบบนี้คือ ?”

“เลิกกันเถอะ...” ฉันกัดฟันพูดประโยคนี้ออกมาเบา ๆ แล้วรีบเดินออกไปจากโรงอาหารในทันที

ฉันเดินไปที่รถแล้วเข้าไปนั่งข้างในพร้อมกับฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยแล้วร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง ไม่คิดว่าตัวเองจะไปบอกเลิกเขาเลย ฉันก็แค่อยากคุย แต่การที่เขานิ่ง เขาเงียบ แถมยังทำหน้าไร้อารมณ์แบบนั้น มันยิ่งทำให้ไฟในใจของฉันเดือดดาล ยอมรับว่าฉันพลั้งปากไปบอกเลิกเขา

“อึก ฮือ ๆ ~ ฉันไม่น่าไปรักนายเลยไอ้คนบ้า” ฉันร้องไห้พร้อมกับกร่นด่ากำปั้นออกมา

“ไม่รักได้ไง หล่อขนาดนี้” เสียงของกำปั้นดังขึ้นมาจากที่นั่งข้างๆ ฉันรีบหันขวับไปมอง เป็นเขาจริงๆ ด้วย ไม่รู้ว่าฉันเหม่อ หรือร้องไห้เสียงดังจนไม่รู้เรื่องเลยว่าเขาขึ้นมานั่งบนรถตั้งแต่เมื่อไหร่

“ขึ้นมาทำไม ลงไปเลย !!” ฉันพูดปนเสียงสะอื้นแล้วผลักไสให้เขาลงไปจากรถของฉัน

กำปั้นรวบมือของฉันเอาไว้ เขายกมือขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มให้ฉัน แต่ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วก็พยายามดึงมือของตัวเองออกจาดการจับกุมของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล