SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 24

"น้ำขิงจะเรียนคณะอะไรเหรอ" วกวนเอ่ยถามน้ำขิงโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาตักเตือนของชะเอมเลยแม้แต่น้อย

"เรายังไม่รู้เลย..เราต้องไปปรึกษาพี่ชายเราก่อนถึงจะให้คำตอบได้" น้ำขิงตอบ

"ทำไมต้องปรึกษาอะ..ถ้าพี่ชายน้ำขิงบอกให้เรียนคณะที่น้ำขิงไม่ชอบไม่ถนัด..น้ำขิงก็จะเรียนตามที่พี่ชายของน้ำขิงบอกเหรอ" วกวนเอ่ยถามน้ำขิงด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก

"อืม..ก็พี่ชายเราเป็นคนส่งเราเรียน..พี่ชายให้เรียนอะไรเราก็จะเรียนตามที่พี่ชายเราบอก" น้ำขิงตอบ

"เราก็รวยมากเหมือนกันนะ..ถึงจะไม่ได้รวยเท่าพี่ชายของน้ำขิงแต่เราก็ส่งเสียน้ำขิงจนเรียนจบได้เหมือนกัน" วกวนพูดขึ้นอย่างติดตลก

"หึ" น้ำขิงหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะตอบวกวนกลับไป "เราอยากใช้แค่เงินของพี่ชายเราน่ะ" น้ำขิงตอบกลับวกวนนิ่มๆด้วยรอยยิ้มที่สดใส

"เปรี๊ยะ!..เสียงแก้วแตกแล้ว1..ฮ่าๆ!" ชะเอมหัวเราะดังลั่นอย่างชอบใจเมื่อเห็นใบหน้าเหว๋อของวกวนราวกับเพิ่งโดนแหกหน้าแตกยับจนหมอไม่รับเย็บมา "ถ้าเกิดน้ำขิงจะเรียนแพทย์..น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาสอบเข้าไปเรียนแพทย์กับน้ำขิงได้เหรอ"

"น้ำหน้าแบบกูไม่ได้..น้ำหน้าแบบมึงก็ไม่ได้เหมือนกัน" วกวนตอบกลับชะเอมด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"เลิกทะเลาะกันได้แล้ว" น้ำขิงพูดแทรกขึ้นห้ามศึกทำให้ทั้งคู่หยุดต่อปากต่อคำกันชั่วขณะ "วันเสาร์นี้อย่าลืมมาทำรายงานกลุ่มชิ้นสุดท้ายนะแล้วก็ติวก่อนสอบเอ็นทรานซ์ด้วย" น้ำขิงบอกเพื่อนทั้งสองคนพลางเก็บหนังสือเรียนของตัวเองใส่ลงในกระเป๋าไปด้วย

"เราจะเรียนเอกชนกันไม่ใช่เหรอทำไมต้องสอบด้วยอะ" วกวนถาม

"เพื่อนคนอื่นๆเขาสอบกันหมดเราก็สอบๆตามน้ำไป..จะได้ไม่เป็นแกะดำ" ชะเอมเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"รู้งี้ไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่เด็กดีกว่า" วกวนพูดแทรกขึ้น

"เรียนต่างประเทศก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ดีจ้ะแถมข้อสอบโหดกว่าที่ไทยด้วย..ทำทรงจะไปเรียนต่างประเทศขนาดเรียนที่ไทยคุณหนูวกวนยังเกือบจะเอาตัวเองไม่รอดเลยสาระแนจะไปเรียนต่างประเทศ..มั่นระดับสิบ" ชะเอมพูดกระแทกแดกดันใส่วกวนด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัวล้วนๆ

"เรียนไปทำไม..ที่บ้านของพวกเราก็รวยมากอยู่แล้วไม่เห็นต้องเรียนไม่เห็นต้องทำงานพวกเราก็มีเงินใช้ไปทั้งชาติอยู่แล้วนะ" วกวนพูด

"รวยอย่างเดียวไม่พอหรอกต้องมีสมองด้วยนะ" น้ำขิงตอบด้วยรอยยิ้ม

"เจ็บไหม..หน้าแหกไปสองรอบแล้วนะวันนี้" ชะเอมเอ่ยถามวกวนนึกขำในความเชือดนิ่มๆของน้ำขิง "เราไปทำรายงานที่บ้านของน้ำขิงได้ไหม" ชะเอมเอ่ยถามน้ำขิง

"เราจะลองขอที่บ้านดูนะ..ไม่รับปากว่าจะได้ไหม" น้ำขิงตอบ

"เราอยากไปเล่นที่บ้านของน้ำขิงบ้างอ่ะ..เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อายุ..13..จนตอนนี้อายุ..18..แล้วเรายังไม่เคยเข้าไปเล่นข้างในบ้านของน้ำขิงเลย..มีแต่น้ำขิงกับป้าพราวที่มาเล่นบ้านเรา" ชะเอมพูดขึ้นอย่างน้อยใจ

"ขอโทษนะชะเอม..ที่ไม่เคยชวนชะเอมมาที่บ้านเลย..เดี๋ยวเราจะลองขอที่บ้านให้ชะเอมเข้ามาเล่นกับเราที่บ้านนะ"

"เราขอเข้าไปติวหนังสือที่บ้านของน้ำขิงด้วยคนนะ..เราอยากเห็นข้างในบ้านของมาเฟีย..ดูจากข้างนอกดูใหญ่อลังการมากเลยเราอยากเข้าไปดูข้างในบ้านบ้าง" วกวนเอ่ยขอน้ำขิงอีกคน

"ทำเป็นพูดว่าขอไปติวหนังสือ..เบื่อจริงๆคนชอบสร้างภาพ" ชะเอมเอ่ยกระแนะกระแหนวกวนอย่างรู้ทัน

17 : 00 น.

@คฤหาสน์ของไฟ

น้ำขิงนั่งทานขนมเค้กอยู่พื้นพรมด้านล่างของโซฟาตรงกลางระหว่างขาของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างเงียบๆชั่งใจอยู่นานไม่กล้าเอ่ยปากขอให้วกวนและชะเอมเข้ามาติวหนังสือที่บ้าน ด้วยกลัวจะรบกวนเวลาทำงานของพี่ชาย

"มีอะไร" ไฟเอ่ยถามน้องสาวเสียงเรียบพลางอ่านเอกสารในแฟ้มอย่างเคร่งเครียด

"คือ...น้องขอเอาเพื่อนเข้ามาติวหนังสือที่บ้านได้ไหมคะ" น้ำขิงก้มหน้าลงพลางรอคำตอบจากพี่ชายเมื่อเห็นว่าพี่ชายยังคงนิ่งเงียบน้ำขิงจึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง "น้องขอคุณแม่แล้วค่ะคุณแม่บอกว่าพาเพื่อนมาได้..แต่ต้องให้พี่ชายอนุญาตก่อน"

"บ้านนี้ไม่ใช่สถานที่..ที่ใครจะเข้ามาเล่นได้" มาเฟียหนุ่มตอบกลับน้องสาวเสียงเข้ม

"แต่น้องขอคุณพ่อกับคุณแม่แล้ว..คุณพ่อกับคุณแม่อนุญาตให้น้องพาเพื่อนเข้ามาติวหนังสือที่บ้านได้ค่ะ" น้ำขิงตอบเสียงเบาด้วยกลัวจะทำให้พี่ชายหงุดหงิด ความเงียบของมาเฟียหนุ่มทำเอาน้ำขิงลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะลอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเองก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง "คุณแม่บอกว่าให้น้องมาขอพี่ชายค่ะถ้าพี่ชายอนุญาตน้องถึงจะพาเพื่อนเข้ามาได้" มาเฟียหนุ่มพ่นลมหายใจออกมายาวๆก่อนจะเอ่ยถามน้องสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน

"จะพูดคำเดิมซ้ำๆทำไม" มาเฟียหนุ่มหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบอย่างหงุดหงิด "เพื่อนคนไหน"

"วกวนกับชะเอมค่ะ"

"เอาแค่ผู้หญิงเข้ามา"