SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 37

ตอนที่ 37

"น้ำขิงไม่เอาหน่อยเหรอรุ่นพี่ให้เป็นถึงประธานชมรมเลยนะ" ชะเอมเอ่ยถามพลางกวาดสายตามองหาชมรมที่ถูกใจไปด้วย

"อย่าเลย..แค่ชื่อชมรมกูก็เอียนแล้ว" วกวนเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"ก็จริง..ชื่อดัดจริตมากต้องมั่นขนาดไหนถึงกล้าตั้งชื่อชมรมแบบนั้น" ชะเอมพูดขึ้นอย่างเห็นด้วยกับวกวน

"แต่ถ้าชวนมึง..กูว่ามึงคงเข้า..แต่โชคดีของชมรมนั้นที่มึงไม่มีคุณสมบัตินั้นที่จะเข้าได้"

"เอ้า..กูก็หน้าตาดีนะ..ว่าไป๊~" ชะเอมทำปากจู๋ใส่วกวนอย่างมีจริตจะก้าน

ไลน์!

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือของน้ำขิงดังขึ้นทำให้วกวนและชะเอมหันมามองที่น้ำขิงเป็นตาเดียวกัน

Line

ไฟ : ออกมาทานข้าวเที่ยงกับฉัน..ฉันรออยู่หน้าลานกิจกรรม

"พี่ชายบอกให้ไปหาน่ะ..วกวนกับชะเอมทานข้าวเที่ยงกันเลยนะไม่ต้องรอเราเดี๋ยวคาบบ่ายเจอกัน" น้ำขิงเอ่ยบอกเพื่อนรักทั้งสองคนเสียงหวานก่อนจะรีบก้าวขาเรียวสวยเดินออกไปหาพี่ชายที่จอดรถรออยู่ที่หน้าลานกิจกรรม

"อยากขาวเหมือนเต้าหู้แบบน้ำขิงบ้างจัง" ชะเอมพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางจ้องมองแผ่นหลังบางของเพื่อนรักไปจนลับตา

"ขัดขี้ไคลแรงๆสิ..อยากขาวแต่ไม่ขัดขี้ไคลแล้วจะขาวเหรอ" วกวนตอบกลับชะเอม

"เบื่อจริงๆมีเพื่อนโง่ๆแบบแก" ชะเอมเดินกระแทกไหล่ชนเข้ากับท่อนแขนแกร่งของวกวนอย่างแรงก่อนจะเดินผ่านหน้าวกวนออกไป

"รอนานไหมคะท่านอธิการบดี" น้ำขิงเปิดประตูรถยนต์คันหรูของไฟเข้ามานั่งบนตักแกร่งของไฟตรงตำแหน่งที่นั่งฝั่งคนขับโดยที่มีไฟนั่งคุยโทรศัพท์กับลูกค้าอยู่มาเฟียหนุ่มเมื่อเห็นน้องสาวเข้ามานั่งแล้วจึงรีบกดวางสายไปน้ำขิงเอ่ยทักทายพี่ชายเสียงหวานอย่างหยอกล้อ "ท่านอธิการบดีรอหนูนานไหมคะ?"

"ใครใช้ให้มานั่งตรงนี้" ไฟดุน้องสาวเสียงเข้มก่อนจะจับปลายคางมนเชิดขึ้นเล็กน้อยริมฝีปากหยักได้รูปกดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา

"ก็น้องคิดถึงพี่ชายหนิคะ" น้ำขิงกดจูบลงที่สันกรามของพี่ชายซ้ำๆเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ

"อยากกินอะไร" ไฟเอ่ยถามน้องสาวเสียงเรียบ

"กินอะไรก็ได้ค่ะ..ที่ไม่นานเกินไปเพราะน้องมีเรียนตอนบ่ายต่อ"

"เวลาสั้นแค่นี้..ฉันคงกินเธอไม่ได้สินะ" ไฟพูดจบจึงขับรถออกมาจากมหาวิทยาลัยทันที

"จะกินร้านไหน" ไฟเอ่ยน้องสาวหลังจากที่ขับรถออกมาที่ถนนใหญ่แล้ว

"กินไอติมของพี่ชายแทนได้ไหมคะ..น้องไม่ค่อยหิวข้าว" น้ำขิงแหงนหน้าขึ้นมาพูดกับพี่ชายเสียงหวานพลางส่งสายตาหวานเยิ้มให้พี่ชายอย่างเปิดเผย

"หึ..ปากดี" มาเฟียหนุ่มหัวเราะในลำเบาๆก่อนจะรูดซิปกางเกงสแล็คสีดำของตัวเองออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่แข็งชันดีดผงาดขึ้นชนเข้ากับบั้นท้ายงอนงามของน้ำขิง "ไอติมของเธอ"

"พี่ชาย~น้องพูดเล่น..น้องไม่กินอันนี้..อันนี้น้องกินจนเบื่อแล้ว" น้ำขิงขยับตัวหนีพลางก้าวขาเรียวสวยข้ามไปนั่งฝั่งที่นั่งข้างคนขับแต่ทว่าไฟคว้าเอวคอดกิ่วของเธอเอาไว้ก่อน

"เธอลืมไปแล้วเหรอว่าไม่ควรมาพูดเล่นกับคนอย่างฉัน" ไฟจัดแจงท่าทางให้น้ำขิงนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาของตัวเอง "ให้ป้อนไหม" ไฟขยับขาของตัวเองออกกว้างขึ้นก่อนจะยัดแท่งเอ็นใหญ่เข้ามาในโพรงปากหวาน

"อ๊ะ..ไม่ใช่ไอติมนี้สิ…อื้ออ..พี่ชาย~" น้ำขิงส่งเสียงครางอู้อี้ประท้วงในลำคอด้วยความอึดอัดในโพรงปากเมื่อโดนแก่นกายใหญ่อุดปากของเธอเอาไว้อยู่

"แป๊บเดียวทำให้หน่อย"

"ไม่เอา~"

"เดี๋ยวซื้อกระเป๋าให้สิบใบ" ข้อเสนอของไฟได้ผลน้ำขิงใช้ลิ้นนุ่มแลบลิ้นออกมาตวัดเลียรอบแท่งเอ็นใหญ่อย่างเงอะงะก่อนจะใช้ปากเล็กดูดดุนปลายหัวเห็ดบานเบอะจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายใสของเธอไฟกดศีรษะทุยสวยแช่ลงจนสุดผนังลำคอของน้ำขิงได้เพียงแค่ครึ่งหนึ่งของแท่งเอ็นใหญ่ มืออีกข้างของไฟยังคงจับพวงมาลัยรถอยู่น้ำขิงใช้มือเล็กตีหน้าขาแกร่งของไฟให้เขาปล่อยมือออกจากการกดศีรษะของเธอ

"ซี๊ดดดดด" เสียงครางซี๊ดของไฟดังก้องอยู่ภายในรถยนต์คันหรูใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความเสียวซ่านไม่บ่อยนักที่เธอจะยอมปรนเปรอให้เขาแบบนี้

"อ่าาห์..แบบนั้นแหละ..อ๊าส์..ระวังฟันหน่อย..อ๊าส์!..อย่ากัด!ซี๊ดดดด..น้ำขิง..อ๊ากกก!" น้ำขิงใช้ฟันคมเรียงสวยของตัวเองกัดเข้าที่แท่งเอ็นใหญ่อย่างไม่แรงนักแต่ก็แรงพอที่จะทำให้ไฟส่งเสียงร้องคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด ไฟยอมคลายมือออกจากการกัดศีรษะของเธอออก ทันทีที่ไฟปล่อยให้เธอเป็นอิสระน้ำขิงจึงรีบโกยเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะโดนไฟกดศีรษะของเธอลงอีกครั้ง

อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก!

"ซี๊ดดดดด!เดี๋ยวปรับเบาะก่อน" ไฟเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพลางพ่นลมปากออกมาหนักๆใบหน้าหล่อเหลายังคงแดงก่ำ

"ไม่เอา..น้องจะกินแบบนี้"

"ณัฐณิชาค่ะ" น้ำขิงตอบ

"วิชานี้มีหัวหน้าห้องหรือยัง?" นักรบเอ่ยถามนักศึกษาทุกคนภายในห้องเรียน

"ยังไม่มีค่ะ/ยังไม่มีครับ" เหล่านักศึกษาตอบพร้อมเพียงกัน

"งั้นผมขอแต่งตั้งให้ณัฐณิชาเป็นหัวหน้าห้องสำหรับวิชาของผมก็แล้วกัน"

"อะไรอ่ะ/แบบนี้ก็ได้เหรอ/เด็กเส้นชัดๆ/ก็ต้องเส้นอยู่แล้วเพราะนางเป็นน้องสาวของอธิการบดี" เหล่านักศึกษาต่างพากันฮือฮากันยกใหญ่ต่างคนต่างจับกลุ่มซุบซิบนินทาน้ำขิงอย่างเปิดเผย

"จบคลาสแล้วไปเอาใบงานกับผมที่ห้องมาแจกเพื่อนๆด้วย" นักรบหันมาพูดกับน้ำขิงก่อนจะเดินขึ้นไปเก็บสัมภาระของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องเรียนของนักศึกษานิเทศศาสตร์ปี1ทันที

"นั้นไง..ความวินาศสันตะโรกำลังจะมาเยือน" วกวนเป็นเจ้าของคำพูดนั้น

"แรงมากแม่~เป็นการปรากฏตัวของว่าที่มือที่สามได้อึ้งมาก..ฉันนึกว่าอาจารย์นักรบจะจำน้ำขิงไม่ได้ซะอีก..อาจารย์แกมาเหนือกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ยฉันนี่อึ้งเลย" ชะเอมหันมาพูดกับเพื่อนรักทั้งสองคน

ภายในห้องพักอาจารย์

"น้ำขิง" นักรบเรียกชื่อเล่นของน้ำขิงแทนที่จะเรียกชื่อจริงของเธอขณะที่น้ำขิงกำลังนับจำนวนเอกสารใบงานตามจำนวนของเพื่อนๆในชั้นเรียนอยู่อย่างเร่งรีบภายในห้องพักของอาจารย์มีเพียงแค่นักรบและเธออยู่กันแค่สองคนน้ำขิงมือสั่นเทาด้วยกลัวว่าเหล่าบอดี้การ์ดของพี่ชายที่แอบตามดูแลความปลอดภัยให้เธออยู่ห่างๆตามคำสั่งของพี่ชายจะคาบข่าวไปบอกพี่ชายต่างสายเลือดของเธอ

"ค่ะ..อาจารย์" น้ำขิงตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"จำพี่ได้ไหม..โลกกลมจังเลยนะที่พี่ได้มาสอนเราที่นี่..โตขึ้นแล้วสวยมากเลยนะ..พี่เกือบจะจำเราไม่ได้ถ้าไม่มีวกวนกับชะเอมนั่งอยู่ข้างๆ"

"ค่ะ..หนูขอตัวกลับเลยนะคะ" น้ำขิงรีบยกเอกสารออกไปจากห้องพักของนักรบอย่างเร่งรีบ

"เดี๋ยว" นักรบเดินเข้ามาขว้างทางเดินของประตูเอาไว้ก่อนที่น้ำขิงจะเดินออกไป

"คะ"

"รอยแดงที่คอไปโดนอะไรมา"