SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 50

ตอนที่ 50

@มาเก๊า

"พวกไอ้พนามาหรือยัง" ไฟเอ่ยถามเฟยเจินมือขวาคนสนิทของผู้เป็นบิดาที่ทำหน้าที่ดูแลกิจการที่มาเก๊าแทนตนเอง

"คุณอชิกับคุณพนาลงเครื่องมาก่อนนายใหญ่เมื่อสองชั่วโมงก่อนครับ"

"ไปเตรียมอาวุธให้พร้อมอีกหนึ่งชั่วโมงกูจะไปคุมขบวนรถเอง" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งเสียงเรียบก่อนจะเดินอุ้มน้องสาวที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนตรงไปที่รถลีมูซีนคันหรูของตนเองที่จอดรออยู่ข้างรันเวย์ของสนามบินมุ่งตรงไปที่เพนท์เฮ้าส์หรูของตัวเองทันที

"ครับ" เฟยเจินตอบรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะโค้งศีรษะทำเคารพผู้เป็นนายแล้วจึงเดินออกไปทำตามคำสั่ง

1 ชั่วโมงต่อมา

@โกดังเก็บสินค้าผิดกฎหมายนอกเมืองของไฟ

"มึงเอาน้องสาวมาด้วยทำไม" อชิเอ่ยถามขณะที่สวมใส่เสื้อเกาะกันกระสุนอยู่ภายในโกดังเก็บสินค้าผิดกฎหมายนอกเมืองของไฟ

"อยากมาด้วย" ไฟตอบกลับเพื่อนรักเสียงเรียบพลางตรวจเช็คความพร้อมของอาวุธปืนไรเฟิลสีดำขลับไปด้วยอย่างชำนาญ

"มึงให้ใครเฝ้าน้องมึง" พนาเอ่ยถาม

"ไอ้เซน" ไฟตอบกลับเพื่อนรักเสียงเรียบ

"มึงให้ไอ้เซนเฝ้าน้องมึงแล้วใครจะเป็นคนเข้าไปยิงพวกมัน" พนาเอ่ยถามด้วยความสงสัยด้วยปกติแล้วงานเสี่ยงอันตรายที่ต้องปะทะโจ่งแจ้งแบบนี้ไฟจะให้เซนมือซ้ายคนสนิทเป็นคนทำแทนแต่ครั้งนี้เขาเลือกที่จะทำเองด้วยอยากจะปิดบัญชีแค้นกับคนที่บังอาจมาดักปล้นสินค้าผิดกฎหมายของเขาไปเมื่อครั้งที่แล้ว

"กู" ไฟตอบกลับเพื่อนรักเสียงเรียบก่อนจะสวมใส่หน้ากากเสือสไมโลดอนสีดำที่เป็นสัญลักษณ์ของแก๊งปกปิดใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดนับสามสิบคน

"มันเท่นะ" พนาหันไปพูดกับอชิที่กำลังจะเดินตามไฟออกไป

"หึ..มึงก็ลองเป็นหัวหน้าแก๊งดูเผื่อมึงจะเท่แบบมัน" อชิตอบกลับเพื่อนรักอย่างติดตลกพลางตบบ่าแกร่งของพนาเบาๆก่อนจะเดินตามหลังไฟออกไปทันที

"พวกเวรนี่มันเท่กันจริงๆ" พนาพึมพำกับตัวเองเบาๆพลางส่ายหน้าน้อยๆให้กับตัวเองนึกสงสารตัวเองที่ไม่หล่อไม่เท่เท่ากับเพื่อนทั้งสองคนของตนก่อนจะเดินตามเพื่อนรักทั้งสองคนออกไป

"ดูเหมือนจะได้นองเลือดจริงๆ" พนาเหลือบตามองดูกระจกหน้ารถเพียงนิดก่อนจะชักกระบอกปืนเตรียมความพร้อมที่จะหันไปยิงยางรถสิบล้อของศัตรูที่ขับทิ้งห่างตามหลังมาพอสมควร

"จอดรถ" ไฟเอ่ยบอกบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่ขับรถถังที่ตนเองนั่งอยู่ตอนนี้เสียงเรียบทำให้บอดี้การ์ดหนุ่มหยุดรถตามคำสั่งของผู้เป็นนายใหญ่ของแก๊ง

"มึงจะอะไร..จะปิดเกมเลยเหรอ" พนาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าไฟหยิบหัวจรวดอาร์พีจีใส่กระบอกปืนอาร์พีจีอย่างใจเย็น

"เก็บไว้ให้มันมายิงหัวมึงเหรอ" อชิตอบกลับพนาแทนไฟอย่างนึกลำคาญ ไฟเดินลงมาจากรถถังสีดำคันใหญ่โดยที่ร่างกายสวมใส่ชุดสีดำทั้งตัวใบหน้าหล่อเหลาถูกปกปิดเอาไว้ด้วยหน้ากากเสือสไมโลดอนสีดำที่เป็นสัญลักษณ์ของแก๊งและมีจรวดอาร์พีจีสีดำพาดบนบ่าแกร่งลำตัวหนามีปืนเออาร์สิบห้าแอดเซาท์ไรเฟิลคล้องมาด้วยท่าทางน่าเกรงขามสองเท้าแกร่งเดินตรงมาหยุดที่กลางถนนใหญ่ที่ไร้ซึ่งรถสัญจรอย่างใจเย็นก่อนจะหันปลายจรวดอาร์พีจีที่ประทับอยู่บนบ่าแกร่งเล็งไปที่รถสิบล้อของศัตรูที่ขับตามรถของตนมาอย่างทิ้งห่างพอสมควรสายตาคมกริบจ้องมองไปที่รถถังสีดำอีกคันที่มีหัวหน้าแก๊งศัตรูคู่อริของตนขับออกมาอีกทางมือหนากดยิงจรวดอาร์พีจีไปที่รถสิบล้อของศัตรูอย่างรวดเร็วทำให้รถสิบล้อของศัตรูระเบิดไหม้ไปทั้งคันในชั่วพริบตาเดียวก่อนจะเดินตรงเข้ามาตรงหยุดตรงหน้ารถถังสีดำที่มีหัวหน้าแก๊งศัตรูคู่อริเพียงคนเดียวไร้ซึ่งเหล่าบรรดาลูกน้องตามมาด้วยไฟจ้องมองใบหน้าคมคายของคู่อริที่นั่งอยู่ด้านในรถถังอย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะสาดกระสุนปืนเออาร์ไรเฟิลรัวใส่หน้ารถของคู่อริไม่ยั้ง

วันต่อมา

@เพนท์เฮ้าส์หรูของไฟ

"พี่ชายไปไหน" น้ำขิงที่เพิ่งตื่นนอนเดินออกมาจากห้องนอนด้วยอาการงัวเงียเอ่ยถามเซนมือซ้ายคนสนิทของพี่ชายที่นั่งเช็ดกระบอกปืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"นายใหญ่ทำงานอยู่ครับ..ถ้าคุณหนูหิวข้าวเดี๋ยวผมให้ลูกน้องเอาข้าวมาให้"

"พี่ชายจะไปทำงานไม่เห็นบอกก่อนเลย" น้ำขิงพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างในห้องนอนของตัวเอง

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นในช่วงค่ำของวันทำให้น้ำขิงที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงนอนหันไปมองตามเสียงจังหวะน้ำหนักการเดินที่คุ้นเคย

"พี่ชาย" น้ำขิงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่ชายเดินตรงเข้ามาหาเธอโดยที่มีคราบเลือดสีแดงสดเต็มไปทั่วทั้งร่าง

"อึก..พี่ชาย..ใครทำพี่ชายคะ" น้ำขิงร้องไห้ปล่อยโฮเดินเข้ามาสวมกอดพี่ชายเต็มรักด้วยความสงสารที่เห็นพี่ชายบาดเจ็บ

"กอดทำไมมีแต่เลือด" ไฟตอบกลับน้องสาวเสียงเข้มพลางดันใบหน้าจิ้มลิ้มออกจากแผงอกของตัวเอง

"พี่ชาย..ใครทำพี่ชายเจ็บ..อึกฮือๆพี่ชายเจ็บมากไหมคะ..อึก..น้องขอโทษที่น้องหลับ..อึก..น้องน่าจะตื่นขึ้นมาช่วยพี่ชาย..ฮือๆ..เซนบอกว่าพี่ชายไปทำงาน..อึก..น้องเลยไม่ได้โทรหาพี่ชาย..ฮือๆอึก..เพราะน้องไม่อยากกวนพี่ชาย..อึก..น้องไม่คิดว่าพี่ชายจะโดนดักทำร้ายขนาดนี้..อึก..น้อง..."

"น้ำขิงเธอเป็นอะไรของเธอ" ไฟพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่น้องสาวจะได้พูดจาเลอะเทอะไปกันใหญ่ "ร้องไห้ทำไม" ไฟขมวดคิ้วเป็นปมงุนงงกับน้องสาวที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรออกมาสักคำ "ฉันเป็นคนฆ่าพวกมัน..เธอจะร้องไห้ทำไม"

"ไม่ค่ะ..พี่ชายเป็นทาสรับใช้ของน้อง"

"ทาสรับใช้?ใช่ฉันเป็นทาสของเธอแต่เป็นทาสสวาทไม่ใช่ทาสรับใช้..ง้อฉันเดี๋ยวนี้" มาเฟียหนุ่มใช้ฟันคมกัดเข้าที่ใบหูเล็กของน้องสาวเบาๆอย่างนึกมันเขี้ยว

"ง้อแล้วน้องจะได้อะไรคะ" น้ำขิงเอียงคอถามพลางกระดิกเท้าไปมา

"จะไม่ง้อฉันใช่ไหม"

"ง้อก็ได้ค่ะ" ตุ้บ! น้ำขิงใช้หัวเข่าของตัวเองแทงเข้าใส่แก่นกายใหญ่ของพี่ชายที่ผงาดแข็งชันอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์ตัวหนาอย่างแรง

"อ๊ากกก!โอ๊ย!!น้ำขิง!" ไฟทรุดตัวนอนลงกองกับพื้นส่งเสียงคำรามโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

"น้องไปเล่นข้างนอกก่อนนะคะพี่ชาย" น้ำขิงเดินออกไปเล่นด้านนอกห้องทำงานของพี่ชายอย่างอารมณ์ดีโดยที่ไม่ได้หันมาสนใจสีหน้าทรมานของพี่ชายเลยแม้แต่น้อย

หลายวันต่อมา

@ประเทศไทย

@บริษัทKF

"มาเร็วๆเดี๋ยวฉันต้องเข้าประชุมแล้ววันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่" ไฟลากน้องสาวออกมาจากโรงจอดรถของบริษัทให้เดินตามตัวเองเข้ามาภายในบริษัท

"ก็น้องอยากไปเที่ยวกับเพื่อนหนิคะทำไมต้องลากน้องมาทำงานกับพี่ชายด้วย"

"ฉันไม่อยากห่างเธอ..เอาใจฉันหน่อยไม่ได้หรือไง"

"เมื่อคืนน้องก็เอาใจพี่ชายทั้งคืนแล้วนะ" น้ำขยับตัวออกห่างจากพี่ชายด้วยความลำคาญ

"หึ..มานี่" ไฟคว้าเอวคอดกิ่วของน้องสาวเข้ามาแนบชิดกับลำตัวหนาก่อนจะกดจูบลงบนแก้มนวลของน้องสาวฟอดใหญ่

"ดูรักน้องสาวจังเลยนะคะ" น้ำเสียงมีจริตของมินดาดังขึ้นจากด้านหลังของไฟและน้ำขิงทำให้ทั้งคู่กันไปมองตามเสียงนั้นพร้อมกัน "สวัสดีค่ะโลกันตร์" มินดาเอ่ยทักทายไฟก่อนจะปรายตามองน้ำขิงด้วยแววตาที่ยากเกินจะคาดเดา "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ..คุณยังหล่อยังหุ่น.." มินดาเว้นวรรคพูดพลางเลื่อนสายตาลงมามองที่เป้ากางเกงของไฟอย่างมีจริต "เหมือนเดิมเลยนะคะ"