SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 55

ตอนที่ 55

"ใช่..ที่ฉันบอกว่าจะยกน้ำขิงให้แกแต่แกยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะ..คนเลวอย่างแกอย่าคิดที่จะมีครอบครัวถ้ายังไม่หยุดฆ่าคน"

"พ่อพูดเหมือนตัวเองเป็นคนดีเลยนะเมื่อก่อนพ่อก็ไม่ต่างจากผมนักหรอก"

"ต่าง..ฉันไม่เลวเท่าแก"

"เลวยังไงผมก็ลูกพ่อถึงผมจะเลวแต่ผมก็ไม่เคยทำร้ายลูกสาวพ่อนะ"

"เหรอ..แล้วรอยดูดสีแดงช้ำตามตัวของน้องหมาตัวไหนมันทำเอาไว้" คำพูดของคิมหันต์ทำให้ไฟหันไปมองที่ลำคอขาวผ่องของน้องสาวก่อนจะหันหน้ากลับมาตอบกลับผู้เป็นบิดาเสียงเข้ม

"ผมถึงต้องการรับผิดชอบเธอด้วยการหมั้นอยู่นี่ไง..ผมมาบอกผมไม่ได้มาขอ"

"ไอ้...ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกแล้ว" คิมหันต์เบือนหน้าออกไปอีกทางด้วยความหงุดหงิดที่ไม่สามารถต่อปากต่อคำสู้ลูกชายได้

"ฝันไปเถอะ..แม่ไม่อนุญาตแม่ไม่ยกน้องให้หรอกนะ" พริบพราวพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"แม่ก็อีกคนเหรอ..พ่อกับแม่จะหวงทำไมในเมื่อพ่อกับแม่เองตั้งใจจะเลี้ยงน้ำขิงให้โตมาเป็นเจ้าสาวของผมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ไฟตอบกลับผู้เป็นบิดามารดาอย่างรู้ทัน"

"พูดอะไรของแก" คิมหันต์กับพริบพราวต่างหันหน้ามาสบตากันอย่างเลิ่กลั่กโดยมิได้นัดหมายเมื่อโดนลูกชายที่มีความฉลาดเป็นกรดอย่างไฟรู้ทันแผนการของตนและภรรยาตั้งแต่แรก

"พ่ออย่ามาเฉไฉ..หน้าผมดูเหมือนคนโง่เหรอ"

"จริงเหรอคะคุณแม่" น้ำขิงเอ่ยถามผู้เป็นมารดาด้วยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"พะ..พี่ชายเราก็พูดไปเรื่อยเปื่อยแม่ไม่เห็นรู้เรื่อง" พริบพราวตอบกลับลูกสาวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย

"แม่จะให้ผมพูดใช่ไหม" ไฟหันมาพูดกับผู้เป็นมารดาด้วยคำพูดที่เหนือกว่า

"ลูกขิงพี่ชายของเราอยากจะขอหมั้นกับลูกอะ..ลูกอยากหมั้นไหม..แม่เป็นแม่เดี๋ยวแม่จะตัดสินใจแทนลูกเอง" พริบพราวหันมาเอ่ยถามลูกสาวอย่างขอไปทีด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นต่างจากที่พูดกับลูกชายเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง "แม่ไม่ให้หมั้น..จบนะ..ลูกจะไปไล่ฆ่าใครที่ไหนก็ไปได้เลยไม่ต้องมาวอแวกับน้องอีก..ไปนานๆเลยก็ได้หรือจะไปแบบไม่กลับมาบ้านเลยก็ได้..รำคาญ" พริบพราวหันมาบอกกับลูกชายด้วยน้ำเสียงเสียงดุดันและรำคาญ

"ถ้าไม่หมั้น..ลูกสาวแม่ก็จะท้องไม่มีพ่อ..ผมกับน้ำขิงเราได้กันแล้วได้กันมานานแล้ว..ตอนนี้น้ำขิงกำลังตั้งท้องลูกของผมอยู่ผมอยากรับผิดชอบชีวิตของเธอกับลูกอย่างถูกต้อง" ไฟใช้ไม้เด็ดมางัดข้อกับผู้เป็นบิดามารดาทันทีเมื่อโดนผู้เป็นบิดามารดาจงใจที่จะเมินเฉยต่อคำพูดของเขา

"ฮะ!/ฮะ!/ฮะ!" ทุกคนในห้องอาหารต่างอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายแม้กระทั่งน้ำขิงเองก็ยังตกใจงุนงงไม่แพ้ผู้เป็นบิดามารดาเช่นกัน

"ไอ้ลูกเวรแกทำน้องท้องเหรอ" คิมหันต์เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์

"พี่ชายพูดอะไรออกมาคะ" น้ำขิงเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตากลมโตสั่นระริกหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวลด้วยไม่คิดว่าไฟจะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเขาให้กับผู้เป็นบิดามารดาได้รับรู้กะทันหันขนาดนี้ "อึก..น้องไปท้องตอนไหนคะน้องยังไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"ไฟ..อยากหมั้นจนถึงขั้นใส่ร้ายน้องเลยเหรอ" พริบพราวว่าให้ลูกชายเพียงนิดก่อนจะใช้มือบางลูบแผ่นหลังบางของลูกสาวเป็นการปลอบประโลม

"ถ้าพ่อกับแม่ไม่เชื่อก็ลองให้ลูกสาวแม่ไปตรวจครรภ์ดู"

"แกจะไสหัวไปไหนก็ไป..ฉันขอสั่งแกห้ามมายุ่งห้ามมาวอแวกับน้องอีกไม่งั้นฉันจะจับแกแยกกับน้องซะ" คิมหันต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้ามาจูงมือลูกสาวและภรรยาเดินผ่านหน้าลูกชายออกไปนอกบ้านทันทีไฟที่เห็นผู้เป็นบิดามารดาจงใจที่จะเมินเฉยต่อคำพูดของตนจึงดันลิ้นหนาติดกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดพลางกวาดอาหารบนโต๊ะร่วงลงพื้นจนจานชามแตกกระจัดกระจายเปรอะเปื้อนเต็มพื้นห้องอาหาร

ตกดึก

แกร๊ก~

เสียงงัดประตูหน้าต่างห้องนอนของน้ำขิงดังขึ้นด้วยฝีมือของไฟเหมือนทุกๆคืน

"เกี๊ยว..นอนแล้วเหรอ" ไฟล้มตัวลงนอนสวมกอดเรือนร่างใต้ผ้าห่มผืนหนาภายใต้ความมืดเขาได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนใต้ผ้าห่ม

"ทำไมนอนไม่รอฉันเลย..เธอโกรธที่ฉันบอกเรื่องของเรากับพ่อเหรอฉันแค่อยากอยู่กับเธออยากนอนกับเธอทุกคืนแบบที่ไม่ต้องแอบปีนหน้าต่างเข้ามาหาเธอ..วันนี้พ่อกับแม่พาเธอหายไปไหนมาทั้งวัน" ไฟเอ่ยถามน้องสาว "หลับแล้วเหรอนอนไม่รอฉันเลยนะ" ไฟกระชับอ้อมกอดรัดน้องสาวจากด้านหลังแน่นขึ้นด้วยความหวงแหน

"ดึกขนาดนี้ก็ต้องนอนแล้วสิ" น้ำเสียงทุ้มห้าวของคิมหันต์ดังขึ้นภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

"เชี้ย!พ่อ!" ไฟรีบดีดตัวออกจากผู้เป็นบิดาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจคิมหันต์เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงนอนของลูกสาวทำให้ไฟในห้องนอนของน้ำขิงสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง

"วงการนี้มันเลี่ยงเรื่องแบบนี้ได้ซะที่ไหนแต่ผมจะพยายามก็แล้วกัน" ไฟตอบกลับผู้เป็นบิดาเสียงเรียบพลางเดินเข้ามาสวมกอดน้องสาวเอาไว้ด้วยความดีใจ

"อย่าเพิ่งดีใจไปฉันแค่ยอมให้แกเข้าห้องนอนของน้องได้เพราะฉันกลัวว่าแกจะตกระเบียงตายไปแล้วหลานฉันจะไม่มีพ่อ"

"ต่อไปก็ทำตัวดีๆหน่อยล่ะหัดทำจิตใจให้เหมือนคนปกติเขาบ้างไม่ใช่ไม่พอใจใครก็จะไปไล่ฆ่าเขา" พริบพราวเอ่ยบอกกับลูกชาย

"ที่ฉันอนุญาตให้แกเข้าห้องนอนของน้องได้ไม่ได้หมายความว่าแกจะผ่านด่านฉันแล้ว..แกเลิกไล่ฆ่าคนได้เมื่อไหร่ค่อยมาคุยกับฉันเรื่องหมั้น" คิมหันต์เอ่ยบอกลูกชายก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของลูกสาวทันที

"ดูแลน้องดีๆล่ะน้องเพิ่งตั้งครรภ์ได้สามสัปดาห์" พริบพราวเอ่ยบอกลูกชายก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของลูกสาวทำให้ภายในห้องนอนมีเพียงเขาและน้องสาวแค่สองคน

"ก้มหน้าทำไม..พ่อกับแม่อนุญาตแล้ว" ไฟจับปลายคางมนของน้องสาวขึ้นมาสบตากับตัวเอง

"พี่ชาย..รู้เรื่องที่คุณพ่อกับคุณแม่จะยกน้องให้พี่ชายมานานรึยังคะ" น้ำขิงเอ่ยถามพี่ชายด้วยความอยากรู้ในตอนแรกเธอกลัวว่าจะทำให้ผู้เป็นบิดามารดาจะเสียใจแต่พอมาได้ยินจากปากของผู้เป็นบิดามารดาเอ่ยบอกความจริงกับเธอบนรถระหว่างเดินทางไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลจึงได้รู้ความจริงจึงทำให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้าง

"หึ..ฉันรู้มานานแล้วเพราะเธอขี้กลัวเกินเหตุถึงได้ทำให้เรื่องมันยุ่งยากวุ่นวายขนาดนี้ฉันก็บอกเธอแล้วว่าแม่ไม่ว่าอะไรเพราะความกลัวของเธอฉันถึงต้องยอมปีนหน้าต่างห้องนอนเข้ามาหาเธอ"

"แล้วทำไมถึงยอมปีนหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของน้องล่ะคะ"

"พ่อสั่งห้ามไม่ให้ฉันเข้าใกล้เธอถ้าไม่ปีนฉันก็โดนพ่อจับแยกกับเธอสิอีกอย่างเธอกลัวแม่จะจับได้ขนาดนี้ฉันจะทำอะไรได้ฉันไม่อยากทำให้เธอรู้สึกผิดกับแม่ทีนี้สบายใจได้แล้วนะพ่อกับแม่ไฟเขียวแล้ว"

"แต่พี่ชายเดินมาบอกเรื่องของเรากับคุณพ่อคุณแม่โดยที่ไม่ยอมบอกน้องให้รู้ก่อนรู้ไหมคะว่าเมื่อเช้าน้องกลัวจนขาสั่น"

"ถ้าบอกเธอก็คงไม่ยอมเธอขี้กลัวขนาดนี้อีกอย่างเธอท้องด้วยฉันเองก็อยากรับผิดชอบเธอฉันไม่อยากทำตัวเป็นขโมยอีกแล้ว"

"พี่ชายรู้ได้ยังไงคะว่าน้องกำลังตั้งครรภ์อยู่น้องยังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"

"อยากรู้เหรอ" ไฟเอ่ยถามน้องสาวทำให้น้ำขิงพยักหน้ารับไฟโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมากระซิบข้างใบหูของน้องสาวอย่างแผ่วเบา "ฉันฉลาด" ไฟกดจูบซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของน้องสาวก่อนจะอุ้มน้องสาวขึ้นมาในท่าเจ้าสาวเดินตรงไปที่เตียงนอนทันที