SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 55

ตอนที่ 55

"ใช่..ที่ฉันบอกว่าจะยกน้ำขิงให้แกแต่แกยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะ..คนเลวอย่างแกอย่าคิดที่จะมีครอบครัวถ้ายังไม่หยุดฆ่าคน"

"พ่อพูดเหมือนตัวเองเป็นคนดีเลยนะเมื่อก่อนพ่อก็ไม่ต่างจากผมนักหรอก"

"ต่าง..ฉันไม่เลวเท่าแก"

"เลวยังไงผมก็ลูกพ่อถึงผมจะเลวแต่ผมก็ไม่เคยทำร้ายลูกสาวพ่อนะ"

"เหรอ..แล้วรอยดูดสีแดงช้ำตามตัวของน้องหมาตัวไหนมันทำเอาไว้" คำพูดของคิมหันต์ทำให้ไฟหันไปมองที่ลำคอขาวผ่องของน้องสาวก่อนจะหันหน้ากลับมาตอบกลับผู้เป็นบิดาเสียงเข้ม

"ผมถึงต้องการรับผิดชอบเธอด้วยการหมั้นอยู่นี่ไง..ผมมาบอกผมไม่ได้มาขอ"

"ไอ้...ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกแล้ว" คิมหันต์เบือนหน้าออกไปอีกทางด้วยความหงุดหงิดที่ไม่สามารถต่อปากต่อคำสู้ลูกชายได้

"ฝันไปเถอะ..แม่ไม่อนุญาตแม่ไม่ยกน้องให้หรอกนะ" พริบพราวพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"แม่ก็อีกคนเหรอ..พ่อกับแม่จะหวงทำไมในเมื่อพ่อกับแม่เองตั้งใจจะเลี้ยงน้ำขิงให้โตมาเป็นเจ้าสาวของผมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ไฟตอบกลับผู้เป็นบิดามารดาอย่างรู้ทัน"

"พูดอะไรของแก" คิมหันต์กับพริบพราวต่างหันหน้ามาสบตากันอย่างเลิ่กลั่กโดยมิได้นัดหมายเมื่อโดนลูกชายที่มีความฉลาดเป็นกรดอย่างไฟรู้ทันแผนการของตนและภรรยาตั้งแต่แรก

"พ่ออย่ามาเฉไฉ..หน้าผมดูเหมือนคนโง่เหรอ"

"จริงเหรอคะคุณแม่" น้ำขิงเอ่ยถามผู้เป็นมารดาด้วยไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"พะ..พี่ชายเราก็พูดไปเรื่อยเปื่อยแม่ไม่เห็นรู้เรื่อง" พริบพราวตอบกลับลูกสาวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย

"แม่จะให้ผมพูดใช่ไหม" ไฟหันมาพูดกับผู้เป็นมารดาด้วยคำพูดที่เหนือกว่า

"ลูกขิงพี่ชายของเราอยากจะขอหมั้นกับลูกอะ..ลูกอยากหมั้นไหม..แม่เป็นแม่เดี๋ยวแม่จะตัดสินใจแทนลูกเอง" พริบพราวหันมาเอ่ยถามลูกสาวอย่างขอไปทีด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นต่างจากที่พูดกับลูกชายเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง "แม่ไม่ให้หมั้น..จบนะ..ลูกจะไปไล่ฆ่าใครที่ไหนก็ไปได้เลยไม่ต้องมาวอแวกับน้องอีก..ไปนานๆเลยก็ได้หรือจะไปแบบไม่กลับมาบ้านเลยก็ได้..รำคาญ" พริบพราวหันมาบอกกับลูกชายด้วยน้ำเสียงเสียงดุดันและรำคาญ

"ถ้าไม่หมั้น..ลูกสาวแม่ก็จะท้องไม่มีพ่อ..ผมกับน้ำขิงเราได้กันแล้วได้กันมานานแล้ว..ตอนนี้น้ำขิงกำลังตั้งท้องลูกของผมอยู่ผมอยากรับผิดชอบชีวิตของเธอกับลูกอย่างถูกต้อง" ไฟใช้ไม้เด็ดมางัดข้อกับผู้เป็นบิดามารดาทันทีเมื่อโดนผู้เป็นบิดามารดาจงใจที่จะเมินเฉยต่อคำพูดของเขา

"ฮะ!/ฮะ!/ฮะ!" ทุกคนในห้องอาหารต่างอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายแม้กระทั่งน้ำขิงเองก็ยังตกใจงุนงงไม่แพ้ผู้เป็นบิดามารดาเช่นกัน

"ไอ้ลูกเวรแกทำน้องท้องเหรอ" คิมหันต์เค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์

"พี่ชายพูดอะไรออกมาคะ" น้ำขิงเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตากลมโตสั่นระริกหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวลด้วยไม่คิดว่าไฟจะบอกเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและเขาให้กับผู้เป็นบิดามารดาได้รับรู้กะทันหันขนาดนี้ "อึก..น้องไปท้องตอนไหนคะน้องยังไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"ไฟ..อยากหมั้นจนถึงขั้นใส่ร้ายน้องเลยเหรอ" พริบพราวว่าให้ลูกชายเพียงนิดก่อนจะใช้มือบางลูบแผ่นหลังบางของลูกสาวเป็นการปลอบประโลม

"ถ้าพ่อกับแม่ไม่เชื่อก็ลองให้ลูกสาวแม่ไปตรวจครรภ์ดู"

"แกจะไสหัวไปไหนก็ไป..ฉันขอสั่งแกห้ามมายุ่งห้ามมาวอแวกับน้องอีกไม่งั้นฉันจะจับแกแยกกับน้องซะ" คิมหันต์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้ามาจูงมือลูกสาวและภรรยาเดินผ่านหน้าลูกชายออกไปนอกบ้านทันทีไฟที่เห็นผู้เป็นบิดามารดาจงใจที่จะเมินเฉยต่อคำพูดของตนจึงดันลิ้นหนาติดกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดพลางกวาดอาหารบนโต๊ะร่วงลงพื้นจนจานชามแตกกระจัดกระจายเปรอะเปื้อนเต็มพื้นห้องอาหาร

ตกดึก

แกร๊ก~

เสียงงัดประตูหน้าต่างห้องนอนของน้ำขิงดังขึ้นด้วยฝีมือของไฟเหมือนทุกๆคืน

"เกี๊ยว..นอนแล้วเหรอ" ไฟล้มตัวลงนอนสวมกอดเรือนร่างใต้ผ้าห่มผืนหนาภายใต้ความมืดเขาได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนใต้ผ้าห่ม

"ทำไมนอนไม่รอฉันเลย..เธอโกรธที่ฉันบอกเรื่องของเรากับพ่อเหรอฉันแค่อยากอยู่กับเธออยากนอนกับเธอทุกคืนแบบที่ไม่ต้องแอบปีนหน้าต่างเข้ามาหาเธอ..วันนี้พ่อกับแม่พาเธอหายไปไหนมาทั้งวัน" ไฟเอ่ยถามน้องสาว "หลับแล้วเหรอนอนไม่รอฉันเลยนะ" ไฟกระชับอ้อมกอดรัดน้องสาวจากด้านหลังแน่นขึ้นด้วยความหวงแหน

"ดึกขนาดนี้ก็ต้องนอนแล้วสิ" น้ำเสียงทุ้มห้าวของคิมหันต์ดังขึ้นภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

"เชี้ย!พ่อ!" ไฟรีบดีดตัวออกจากผู้เป็นบิดาอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจคิมหันต์เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงนอนของลูกสาวทำให้ไฟในห้องนอนของน้ำขิงสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง