SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 8

"น้องจะบอกคุณแม่...พี่ชายแกล้งน้องอีกแล้ว" น้ำขิงมองค้อนมาเฟียหนุ่มอย่างเอาเรื่อง

"ฉันไปแกล้งอะไรเธอ" มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถาม ทำให้น้ำขิงชี้นิ้วไปที่บุหรี่ใต้รองเท้าของเขา 

"ช่วยไม่ได้ ฉันอยู่ของฉันตรงนี้นานแล้วเธอต่างหากที่เข้ามาหาฉันเอง"

"ก็พี่ชายเรียกน้องให้มาหาเองหนิคะ"

"ซื่อบื้อ"

"ถ้าไม่มีธุระอะไรงั้นน้องขอตัว"

"ฉันยังไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวขาไปไหนทั้งนั้น...นั่นชุดของเธอ" มาเฟียหนุ่มกล่าวก่อนจะหันหน้าไปมองที่ชุดคอสเพลย์แม่บ้านสีขาวดำบนโต๊ะม้าหินอ่อนทำให้น้ำขิงต้องหันหน้าไปมองชุดที่เขาซื้อมาให้ "ใส่ให้ฉันดู" คำสั่งของมาเฟียหนุ่มทำให้น้ำขิงยืนตัวแข็งทื่อมองใบหน้าเย็นชาของพี่ชายต่างสายเลือดผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว

"ลูกขิง..อาหารเที่ยงเสร็จแล้วเรียกพี่เขามาทานข้าวเร็วกำลังร้อนๆเลย" เสียงสวรรค์ของผู้เป็นมารดาดังขึ้นจากด้านหลังทำให้น้ำขิงยิ้มร่าดีใจที่จะได้ไม่ต้องถูกพี่ชายต่างสายเลือดกลั่นแกล้งแล้วเธอรีบวิ่งเข้าไปภายในบ้านอย่างรวดเร็วทิ้งให้มาเฟียหนุ่มดันลิ้นหนาเข้ากระพุ้งแก้มด้วยความหงุดหงิดอยู่ที่เดิม

"นี่ผัดมักกะโรนีเบคอนตามที่ลูกรีเควสไว้เมื่อเช้า" พริบพราวกล่าวพลางวางจานอาหารที่ลูกสาวคนเล็กรีเควสขอให้เธอทำให้ทานตั้งแต่ตอนเช้ามาตรงหน้าของเธอ

"ขอบคุณค่ะคุณแม่" น้ำขิงหอมแก้มผู้เป็นมารดาฟอดใหญ่ก่อนจะหันมาตักอาหารเข้าปากคำโต

"เด็กเกี๊ยว" มาเฟียหนุ่มว่าให้น้องสาวพลางเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามกับน้องสาวแต่ทว่าภายใต้ใบหน้าเย็นชานัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นของเขามันซ่อนความรู้สึกรักและเอ็นดูเอาไว้

"ไฟ..อย่าบูลลี่น้อง" พริบพราวเอ็ดลูกชายตาเขียว

"เกี๊ยว..อย่ามูมมาม" มาเฟียหนุ่มทักท้วงน้องสาวขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอตักอาหารเข้าปากอย่างคำโตอย่างมูมมามราวกับกลัวว่าใครจะมาแย่งอาหารตรงหน้าของเธอ

"เกี๊ยวตรงไหนน้องออกจะหุ่นดี...กินไปลูก..อย่าไปสนใจคำพูดของคนพาล" พริบพราวลูบผมลูกสาวด้วยความเอ็นดูก่อนจะหันมาถลึงตาใส่ลูกชาย

"เกี๊ยวขึ้นไปเอาโน๊ตบุ๊คบนห้องลงมาให้หน่อย"

"แม่บอกว่าอย่าว่าน้องไง..ลูกน้องมีเยอะแยะทำไมไม่ใช้มาใช้น้องทำไม..น้องกินข้าวอยู่ไม่เห็นรึไง" มาเฟียหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่อย่างเบื่อหน่ายเมื่อถูกผู้เป็นมารดาขัดขวางความสุขที่เขาจะได้หยอกล้อน้ำขิงตลอดเวลา

"เกี๊ยวมานวดบ่าให้หน่อย"

"เฮ้อ..ดูมีความพยายามที่จะเต๊าะน้องจังเลยนะ" พริบพราวว่าให้ลูกชายพลางส่ายหน้าน้อยๆให้กับความพยายามของลูกชายที่พยายามจะจีบลูกสาวของเธอทางอ้อมอย่างรู้ทัน "เดี๋ยวทานข้าวอิ่มแล้วแม่จะพาไปทำเล็บที่ห้างจะได้ไม่ต้องทนคุยกับคนแถวนี้ให้เปลืองน้ำลาย"

@หลายวันต่อมา

"คุณแม่ขา~หนูขอโทรศัพท์มือถือสักเครื่องได้ไหมคะ" น้ำขิงกล่าวออดอ้อนผู้เป็นมารดาเสียงหวาน

"ไปขอพี่เขาสิ..เงินพี่เขาเยอะ" พริบพราวตอบกลับลูกสาวด้วยความเอ็นดูในความออดอ้อนราวกับแมวน้อยไร้เดียงสาของเธอ

"ถ้าขอแล้วพี่ชายจะซื้อให้เหรอคะ" น้ำขิงถามผู้เป็นมารดาตาแป๋ว

"น้ำขิง!" ไฟเรียกน้องสาวด้วยความตกใจเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหัวเข่าของเธอ

"ฮือ!กระอึกฮือๆ" น้ำขิงมองใบหน้าเย็นชาของพี่ชายต่างสายเลือดผ่านม่านน้ำตาพร่ามัวพลางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าอย่าวิ่งลงมา" มาเฟียหนุ่มเอ็ดน้องสาวบุญธรรมก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาวเดินตรงไปยังห้องพยาบาลของคฤหาสน์หรูทันที

"แสบไหมเด็ก" อชิเพื่อนสนิทของไฟเดินเข้ามาพร้อมกับพนาพลางเอ่ยถามอาการของแฟนสาวในอนาคตของเพื่อนรักเสียงเรียบ น้ำขิงพยักหน้ามือเล็กปาดหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าจิ้มลิ้มของตัวเองลวกๆ

"เดินลงมาปกติไม่ได้หรือไง" ไฟเอ็ดน้องสาวบุญธรรมอีกครั้งพลางทำแผลให้เธออย่างเบามือ

"นี่ผลการเรียนเทอมนี้เหรอ" พนาหยิบกระดาษสีขาวในมือของน้ำขิงขึ้นมาอ่านดูอย่างถือวิสาสะ

"ได้ที่หนึ่งซะด้วย" พนาพลิกกระดาษผลการเรียนของน้ำขิงมาให้ไฟดู ไฟที่รู้อยู่แล้วว่าน้องสาวต่างสายเลือดของตนนั้นเป็นเด็กห้องกิฟต์จึงไม่ได้ตื่นเต้นกับผมการเรียนของน้องสาวเท่าไหร่นัก

"สอบได้ที่หนึ่งแบบนี้ต้องฉลองนะ" อชิพูดแทรกขึ้นพลางยกมือขึ้นมาลูบผมของน้ำขิงด้วยความเอ็นดูแต่ก็ถูกมือหนาของไฟปัดมือของเขาออกอย่างแรง

"ไอ้จงอางหวงไข่ หวงอะไรขนาดนั้นกูไม่มีอารมณ์กับเด็กเหมือนมึงนะ" อชิเอ่ยกระแหนะกระแหนเพื่อนรักอย่างเอือมระอา

"เออ..พวกกูไม่มีรสนิยมชอบแนวโลลิตาแบบมึงนะ" พนาพูดแทรกขึ้นอย่างเห็นด้วยกับอชิ