SAVAGE MAFIA โลกันตร์คนคลั่งรัก นิยาย บท 9

"พอแล้ว.." น้ำขิงปัดมือของพี่ชายออกเพราะอยากจะรีบเดินไปหาผู้เป็นมารดาจึงกระโดดลงจากเตียงหมายจะเดินเข้าไปหาผู้เป็นมารดาที่ห้องครัว

"จะไปไหนเด็ก..ยังทำแผลไม่เสร็จเลย" อชิเอ่ยเรียกน้ำขิงเอาไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินพ้นจากประตู

"กลับมาเกี๊ยว" น้ำเสียงดุดันของไฟทำให้น้ำขิงเดินถอยหลังกลับมานั่งที่เดิม

"แก้มน่ะแก้ม" พนาเอ่ยแซวแก้มป่องๆอมชมพูระเรื่อของน้ำขิงอย่างนึกเอ็นดู "กินหมูหมดไปกี่ตัวแล้ว"

"หลายตัว" น้ำขิงตอบกลับเพื่อนของพี่ชายตาแป๋วคำตอบของเธอเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากไฟได้ไม่ยาก

"ไอ้ไฟมึงยิ้มเป็นแล้วเหรอ" อชิเอ่ยแซวเพื่อนรักทำให้ไฟหุบยิ้มทันที

"ดูมึงเป็นคนพูดมากนะเวลาอยู่กับน้องสาว" พนาเอ่ยแซวขึ้นอีกคน

"เย็นชากับทุกคนยกเว้นน้องสาวคนเดียวสินะถึงได้ดูแลเป็นห่วงเป็นใยดีขนาดนี้" อชิยืนกอดอกมองเพื่อนรักอย่างจับผิด

"กูจะเป็นยังไงพวกมึงไม่ต้องเสือก" ไฟพ่นคำหยาบคายพลางตวัดตามองเพื่อนรักอย่างนึกรำคาญ

"ปรึกษากูได้นะ..ถ้าอยากได้วิธีจีบเด็ก" พนาพูดขึ้นพลางยักยิ้มมุมปาก ไฟไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อนรักเขายืนทำแผลให้น้ำขิงต่ออย่างเงียบๆ

@วันต่อมา

"อึก..พี่ชายน้องไม่เอาหน้าม้าเต่อแบบนี้..ฮือๆ" น้ำขิงปล่อยโฮร้องไห้เมื่อพี่ชายต่างสายเลือดที่อาสามาช่วยตัดผมหน้าม้าให้เธอแทนผู้เป็นมารดาที่ทำขนมอยู่ภายในห้องครัว มาเฟียหนุ่มที่ไม่เคยตัดผมให้ผู้หญิงมาก่อนแต่อาสาขอมาตัดผมให้น้ำขิงจนตอนนี้ผมหน้าม้าของน้ำขิงหนาเต่อเหนือคิ้วของน้ำขิงขึ้นมาสองนิ้ว น้ำขิงที่ไม่ชอบหน้าม้าเต่อจึงร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความไม่พอใจแต่ก็ขัดขืนพี่ชายไม่ได้

"โทษทีฉันไม่เคยตัดผมหน้าม้ามาก่อนมือเลยหนักไปหน่อย"

"อึก..ฮือๆๆน้องจะเอาหน้าม้าซีทูรน้องไม่เอาหน้าม้าเต่อแบบนี้" น้ำขิงสะอื้นร้องไห้ตัวโยนพลางส่องกระจกดูผมหน้าม้าตัวเองตลอดเวลา

"ก็มันตัดไปแล้วเดี๋ยวมันก็ยาว จะร้องทำไม"

"อึก..ฮือๆน้องจะไม่ไปโรงเรียนน้องอายเพื่อน"

"ทรงนี้ก็น่ารักแล้วนะ..อย่างอแง"

"ฮือๆๆน้องไม่ชอบอ่ะน้องไม่ชอบน้องไม่ชอบน้องไม่ชอบ!" น้ำขิงร้องไห้โวยวายยกใหญ่ทำเอามาเฟียหนุ่มถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างจนปัญญา

"เดี๋ยวผมก็ยาวแล้ว"

"ไฟ ทำไมตัดผมให้น้องแบบนี้" พริบพราวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวต้องชะงักตกใจกับหน้าม้าเต่อของลูกสาว

"อึก..ฮือๆคุณแม่" น้ำขิงวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นมารดา

"แกล้งน้องใช่ไหม" พริบพราวตวัดตามองลูกชายอย่างเอาเรื่อง

"ผมไม่ได้แกล้ง ผมแค่มือหนักไปหน่อยตัดแล้วความยาวไม่เท่ากันสักทีผมก็เลยตัดขึ้นไปเรื่อยๆให้เสมอกันเฉยๆไม่คิดว่าจะหนาเต่อขนาดนี้" คำตอบของไฟทำเอาผู้เป็นมารดาแทบจะกุมขมับ

"ทำไมถึงได้ชอบยุ่งวุ่นวายกับน้องตลอดเลย" พริบพราวเอ็ดลูกชาย "เดี๋ยวแม่พาไปแก้ผมที่ร้าน..โอ๋ๆไม่ร้องนะคะคนสวยของแม่" พริบพราวกอดปลอบประโลมลูกสาวด้วยความรักและเห็นใจ

@หลายเดือนต่อมา

"เตรียมเอกสารให้เรียบร้อยล่ะวันมะรืนนี้ต้องออกเดินทางแล้ว" คิมหันต์หันมาสั่งงานกับลูกน้องคนสนิทอย่างเคร่งครัด วันมะรืนนี้เขาและภรรยาจะพาน้ำขิงไปเรียนต่อที่อเมริกาจนกว่าเธอจะเรียนจบเกรดสิบสองตามความปรารถนาของบิดาของน้ำขิงที่เสียชีวิตไปแล้วได้ฝากฝังกับเขาเอาไว้ อีกทั้งคิมหันต์เองมีธุรกิจหลักที่นั่นด้วยเขาจึงต้องไปดูแลกิจการทางนั้นเองอีกทั้งลูกชายคนโตอย่างไฟก็ติดเรียนมหาวิทยาลัยที่ไทยทำให้ไปดูแลกิจการที่อเมริกาไม่ได้บ่อยนักเมื่อน้ำขิงเรียนจบเกรดสิบสองเขาจึงจะพาเธอกลับมาอยู่ที่ไทย

"กระเป๋าเสื้อผ้าใคร" ไฟเดินเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เอ่ยถามแม่บ้านวัยกลางคน

"กระเป๋าของคุณหนูค่ะ" แม่บ้านตอบ

"น้ำขิงจะไปไหน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดันจนเหล่าแม่บ้านต่างหวาดกลัวในน้ำเสียงนั้น

"คือ..คุณหนูจะย้ายไปอยู่ที่อเมริกากับคุณท่านค่ะ" ส้มโอแม่บ้านวัยกลางคนตอบ

"มีอะไรกัน" น้ำเสียงทรงอำนาจของคิมหันต์ดังขึ้นทำให้ไฟหันไปมองอัตโนมัติ

"คงจะคิดถึงน้องขึ้นมาล่ะสิ" พริบพราวเอ่ยแซวลูกชายพลางเดินลงมาจากบันไดชั้นสองของคฤหาสน์พร้อมกับน้ำขิง

@วันต่อมา

23 : 23 น.

แกร๊ก! เสียงเปิดประตูห้องนอนของน้ำขิงดังขึ้นด้วยฝีมือของไฟ

"เด็กโง่" มาเฟียหนุ่มกล่าวเสียงเบาพลางเปิดผ้าห่มสีชมพูผืนใหญ่ที่คลุมเรือนร่างเล็กของน้องสาวต่างสายเลือดเอาไว้อยู่ จมูกโด่งสันคมกดจูบลงบนหน้าผากมนของน้องสาวด้วยความหวงแหน มือหนาหยิบสร้อยคอเพชรจี้ตัวอักษรรูปตัว F สวมใส่คล้องคอให้น้องสาวต่างสายเลือดในขณะที่เธอยังนอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราว

"อย่าเพิ่งให้หัวใจของเธอกับใคร...รอฉันกลับมานะเกี๊ยว..เธอเป็นของฉัน..ฉันจะมีแค่เธอ" มาเฟียหนุ่มกล่าวให้คำมั่นสัญญาก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากเล็กเลื่อนใบหน้าหล่อเหลามากระซิบข้างใบหูเล็กของน้องสาว "เด็กโง่..ฉันรักเธอ.." พูดจบจึงผละใบหน้าออกแล้ววางกล้องสร้อยคอเกียร์วิศวะที่สลักชื่อของตนเอาไว้พร้อมรหัสนิสิตในสร้อยวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะค่อยๆลุกเดินออกไป

"พี่ชาย.." น้ำขิงเรียกหาพี่ชายเสียงเบาในตอนที่เขาเดินพ้นกรอบประตูห้องนอนออกไปแล้ว

"อึก..น้องไม่อยากให้พี่ชายไปน้องคิดถึงพี่ชาย..อึก" น้ำขิงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอนเงียบๆถ้าหากไม่ได้เจอไม่ได้คุยกับพี่ชายต่างสายเลือดแล้วเธอคงจะเหงาน่าดูต่อไปคงจะไม่มีใครคอยหยอกล้อกลั่นแกล้งเธอแล้ว เด็กน้อยนอนสะอื้นร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปในที่สุด

@เข้าวันต่อมา

"ฮึก!" น้ำขิงสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่นึกขึ้นได้ว่าต้องลงไปส่งพี่ชายต่างสายเลือดก่อนที่เขาจะออกเดินทางไปอเมริกาในช่วงเช้าของวันนี้ น้ำขิงรีบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านอย่างเร่งรีบ

"คุณแม่!" น้ำขิงเรียกผู้เป็นมารดาเมื่อเห็นว่าพริบพราวเดินกลับเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับคิมหันต์ผู้เป็นบิดา

"วันนี้วันอาทิตย์ลูกไม่ต้องรีบตื่นก็ได้..ขึ้นไปนอนต่อไหมเดี๋ยวแม่ขึ้นไปนอนเป็นเพื่อน"

"พี่ชายล่ะคะ"

"ตอนนี้พี่เขาน่าจะใกล้ถึงสนามบินแล้วมั้ง..ลูกมีอะไรรึเปล่า" พริบพราวเอ่ยถามลูกสาว

"พี่ชายไปแล้วเหรอคะ"

"คิดถึงพี่เขาเหรอ..คิดถึงแล้วทำไมไม่รีบตื่นมาส่งพี่เขาล่ะ..หืมม" คิมหันต์ลูบผมลูกสาวอย่างนึกเอ็นดู

"หนูขอโทษค่ะเมื่อคืนหนูนอนดึกก็เลยตื่นมาส่งพี่ชายไม่ทัน" น้ำขิงก้มหน้าสำนึกผิด คิมหันต์ที่เห็นขอบตาแดงก่ำของลูกสาวจึงกอดปลอบประโลมลูกสาว