สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 39

บทที่39 เจรจาราบรื่น

ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ วางมือของตนลงไป เผยลี่เชินออกแรงดึงตัวเธอขึ้นมาจากพื้น เอ่ยอย่างเย็นชาโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูด "ทรุดลงต่อหน้าฉันไม่เป็นไร แต่หากอยู่ข้างนอก ล้มลงแบบนี้ทำให้เสียชื่อในฐานะคนของฉัน" 

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก ดึงมือตัวเองจากชายหนุ่มกลับอย่างรวดเร็ว หันตัวสวมกับเสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อยโดยไม่พูดอะไร

ชั่วโมงต่อมา พวกเขาทั้งสองออกเดินทางมุ่งตรงไปยังโรงแรมข้าง ๆ เพื่อพบซุนปิน 

สถานที่นัดคือร้านกาแฟข้างล็อบบี้โรงแรมที่ซุนปินพักอยู่ ทว่าเวลาผ่านไปสามนาทีแล้วไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่เห็นเงาของซุนปิน เผยลี่เชินนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าสงบนิ่งราวไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ

ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลว่าจะต้องโทรศัพท์หาซุนปินหรือไม่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในเวลานั้นเอง "เลขาไป๋ ต้องขอโทษจริง ๆ ครับ มีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ตอนนี้ผมต้องไปทำธุระกับหัวหน้า ด่วนมาก เกรงว่าคงไม่อาจไปพบคุณ" 

ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว "ประธานซุน เรานัดกันเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอคะ ตอนนี้ฉันกับประธานเผยอยู่ในร้านกาแฟข้างล็อบบี้ของโรงแรมคุณแล้วค่ะ” ซุนปินมีน้ำเสียงรู้สึกผิด

"เลขาไป๋ เอาอย่างนี้แล้วกัน ผมจะไปที่นั่น แล้วอธิบายสถานการณ์ให้ประธานเผยฟังเอง"

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งท่าจะพูด พลันเห็นชายอายุราวสี่สิบปีมากับชาวต่างชาติร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง มือถือโทรศัพท์ กำลังพูดคุย

ไป๋เสว่เอ๋อร์ประสานสายตากับเขาแล้วเข้าใจได้ทันทีว่าเขาก็คือซุนปิน

ซุนปินเองก็รู้ทันทีว่าเป็นเธอ มองมายังเธอแล้วโบกโทรศัพท์ไปมา แล้ววางสาย ต่อมาเขาให้คนต่างชาติข้างกายนั่งลงยังที่นั่งด้านหลัง แล้วสาวเท้ามายังพวกเขา

กว่าเขาจะมาถึง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็อธิบายสถานการณ์ให้เผยลี่เชินฟังหมดแล้ว

ซุนปินยิ้มแย้ม เป็นฝ่ายเข้ามาทักทายกับประธานเผยก่อน

"ประธานเผย ได้ยินชื่อเสียงมานาน ผมคือซุนปินผู้ดูแลหนานไห่อสังหาริมทรัพย์ เคยได้ยินรองประธานฟางพูดถึงคุณมาก่อน ได้พบกันวันนี้ บุคลิกช่างโดดเด่นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ!" 

เผยลี่เชินลุกขึ้น ยื่นมือไปแสดงความเคารพ "สวัสดีครับประธานซุน อุตส่าห์เจียดเวลาธุระสารพันมาพบผม ช่างเป็นเกียรติเหลือเกิน"

ซุนปินร้องขึ้น" ประธานเผย ขออภัยด้วยจริง ๆ! เลขาไป๋โทรศัพท์มาหาผมหลายต่อหลายครั้ง ผมเองก็ตัดสินใจจะมาพบ แต่ไม่นึกว่าจู่ ๆ นายใหญ่ของเราจะมาในวันนี้ ต้องให้ผมไปร่วมงานเลี้ยงกับเขา น่ากลัวว่าวันนี้เราคงไม่อาจคุยกันได้สะดวก" 

ไป๋เสว่เอ๋อร์กวาดสายตามองไปยังชายต่างชาติที่นั่งอยู่ไม่ไกล แล้วพลันนึกได้ว่าเคยอ่านประวัติการก่อตั้งบริษัทหนานไห่ อสังหาริมทรัพย์ ผู้ก่อตั้งบริษัทหนานไห่อสังหาริมทรัพย์คนแรกเป็นชาวต่างชาติ หรือว่าจะเป็นชายคนนี้? 

"ประธานซุน เผยซื่อของเรากับหนานไห่อสังหาริมทรัพย์เคยติดต่อกันมาหลายครั้งแล้ว คุณเองก็คุ้นเคยดี ครั้งนี้ที่เรามาก็ไม่ได้ตั้งใจจะรั้งคุณให้เสียเวลา ถ้าหากคุณไม่สะดวกก็ขอเวลาสัก 15นาที แต่ถ้าไม่สะดวกจริง ๆ เราก็ไม่บังคับ" 

เผยลี่เชินเอ่ยด้วยความสุภาพและให้ความเคารพ ต่อให้ซุนปินมีประสบการณ์ยาวนานก็ไม่สามารถเอ่ยปฏิเสธออกมาตรง ๆ เขามองยังเผยลี่เชินแล้วหันไปมองยังชาวต่างชาติที่ห่างไปไม่ไกล ท่าทีลังเลเล็กน้อย

"คือ… หัวหน้ากำลังรอผมผมอยู่ ดูสิครับ…" ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นเขาตั้งท่าจะถอนตัวอีก จึงรีบเอ่ยเสียงเบา "ประธานซุนคะ เราเข้าใจว่าคุณกลัวเจ้านายของคุณจะเสียเวลา ถ้าอย่างไรขอโอกาสเรา ได้ไต่ถามความเห็นของเจ้านายคุณ ถ้าหากเขาตกลงให้เวลาเราสักสิบห้านาที เราก็คุยกันสักเล็กน้อย แต่ถ้าหากเป็นเรื่องด่วนจริง ๆ พวกเราจะไม่ทำให้ลำบากใจอีก ว่ายังไงคะ?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์คุยสัพเพเหระกับChris ทว่าไม่ลืมเรื่องธุระ เธออธิบายให้Chrisฟังถึงเจตนาที่มา แล้วยังแนะนำให้เขารู้จักเผยลี่เชินที่อยู่เคียงข้าง

Chrisมองไปยังเผยลี่เชินทันที สลับคำพูดเป็นภาษาอังกฤษเพื่อคุยกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ “สวัสดีครับคุณเผย ผมคือChris เป็นผู้ก่อตั้งหนานไห่อสังหาริมทรัพย์ ได้ยินจากคุณไป๋ว่าคุณมีความสนใจที่ดินผืนหนึ่งของเรา หากมีเวลาเราสามารถพูดคุยกันได้”

สายตาของเผยลี่เชินเปล่งประกายประหลาดใจทันควัน เขาคาดไม่ถึงว่าไป๋เสว่เอ๋อร์พูดกับChrisเพียงไม่กี่ประโยค ก็ทำให้อีกฝ่ายยินดีคุยเรื่องโปรเจกต์กับเขา

สีหน้าของเผยลี่เชินสงบนิ่ง แนะนำตัวกับChrisอย่างมีมารยาท ขณะเดียวกันก็อธิบายเจตนาของตนอย่างคร่าว ๆ 

Chrisดูไม่ร้อนรนอย่างซุนปินเลยแม้แต่น้อย กลับชักชวนให้เผยลี่เชินนั่งลงค่อย ๆ คุยกัน ซุนปินที่อยู่ด้านข้างยังประหลาดใจเล็กน้อย จนฉวยโอกาสหาช่องว่างขณะพวกเขาคุยกันพูดเตือนขึ้นประโยคหนึ่ง “boss เรายังต้องไปร่วมงานเลี้ยงหนึ่งนะครับ ถ้าหากไม่เดินทางตอนนี้จะสายเกินไป”

Chrisโบกมือไปทางเขา “งานเลี้ยงนั่นไม่ได้สำคัญอะไร ไปสายหน่อยไม่เป็นไรหรอก”

ซุนปินไม่อาจพูดอะไรออกมาได้ จึงเพียงแต่รอข้าง ๆ ด้วยความอดทน

Chrisคุยกับเผยลี่เชินอย่างออกรส สี่สิบนาทีกว่าหลังจากนั้น การเจรจาก็จบลง

เผยลี่เชินลุกขึ้น จับมือกับChris ต่างฝ่ายต่างอำลากัน แล้วเขาตามไปส่งChrisและซุนปินพร้อมกับไป๋เสว่เอ๋อร์

หลังจากเห็นรถของพวกเขาจากไปแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ลอบถอนใจอย่างเงียบ ๆ การพบปะเจรจาคืนนี้จบลงอย่างสวยงามกว่าที่เธอคิดไว้ทีเดียว