สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 40

บทที่ 40 เลี้ยงฉันสักแก้วได้ไหม

เพราะหันหน้าไปโดยไม่ตั้งใจ จึงประสานสายตากับดวงตาล้ำลึกของชายหนุ่มเข้าพอดี ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดลมหายใจลึก แอบนึกคาดเดาอารมณ์ของเขา

“ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าเธอพูดภาษาอิตาลีได้?” เผยลี่เชินหันมา ท่าทางสนอกสนใจ

“ฉันมีความสนใจในด้านภาษาน่ะค่ะ เมื่อก่อนตอนไปเที่ยวอิตาลีก็รู้สึกตกหลุมรักประเทศนี้ ดังนั้นพอกลับมาก็เลยหาครูต่างชาติมาสอน”

มุมปากเผยลี่เชินยิ้มขึ้น ท่าทีผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่มากทีเดียว เขาก้าวเดินพลางเอ่ยเสียงเรียบ “เมื่อกี้ทำได้ไม่เลว”

นับเป็นคำชมที่หาได้ยากยิ่ง

ไม่ทันรอให้ไป๋เสว่เอ๋อร์เอ่ยปาก เขาก็พูดต่อ “อยากได้รางวัลอะไรล่ะ?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเขาออกจากร้านกาแฟ ยิ้มแย้มอยู่เงียบ ๆ 

ด้วยสถานการณ์ของเธอตอนนี้ สิ่งที่ต้องการมากที่สุดคืออยากให้พ่อกับแม่สุขสบาย นอกเหนือไปจากนี้ก็ไม่คาดหวังอะไรอีก

สองคนเดินเคียงกันออกจากล็อบบี้โรงแรม เผยลี่เชินไม่ได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบคำเป็นนาน ก้าวเดินไปสักพัก คิ้วที่ขมวดก็คลายลง รอคอยคำตอบจากเธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าเห็นเผยลี่เชินอารมณ์ดี จึงลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนเอ่ยปากลองเชิงดู “ถ้ายังไง เลี้ยงฉันสักแก้วได้ไหมคะ?”

ค่ำคืนในเมืองหนานไห่นั้นแตกต่างจากไห่เฉิง บรรยากาศมีความเข้มข้นกว่า แสงท้องฟ้าหม่นสลัวทำให้ผู้คนอดนึกอยากดื่มสักแก้วไม่ได้

เผยลี่เชินได้ยินอย่างนั้น รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เลิกคิ้วขึ้น พลันหัวเราะเสียงต่ำ “ดื่มเหล้าได้ไม่มีปัญหา แต่ถ้าดื่มมากไปอย่าคิดว่าฉันจะส่งเธอกลับ”

น้ำเสียงแฝงด้วยอารมณ์หยอกล้อช่วยทำให้บรรยากาศระหว่างคนสองคนมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกนิด

พอออกมาจากโรงแรมของซุนปิน โรงแรมของพวกเขาก็อยู่ด้านข้าง หลังจากกินอาหารง่าย ๆ ที่ภัตตาคารในโรงแรมแล้ว ทั้งสองคนก็ตรงไปยัง bearbar ที่ชั้นใต้ดินของโรงแรม

บรรยากาศในบาร์ค่อนข้างดี หลังจากเลือกที่นั่งตรงมุมบาร์ได้แล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตรงไปสั่งวิสกี้ แววตาของเผยลี่เชินแสดงอาการตกตะลึง แต่ขณะเดียวกันในใจก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นสนอกสนใจมากขึ้นไปอีก เขาอยากจะดูว่าคุณหนูตระกูลไป๋จะคอแข็งสักแค่ไหน

ไป๋เสว่เอ๋อร์ถอดเสื้อนอกของตัวเองออก เผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตคอวีติดลูกไม้ภายใน ทันทีที่วิสกี้มาเสิร์ฟ เธอก็เขย่าแก้วในมือแล้วจิบเบา ๆ

จากมุมของเผยลี่เชิน สามารถเห็นเส้นโค้งเว้าอันงดงามของลำคอและปลายจมูกที่เชิดขึ้นเล็กน้อย

เขายังไม่ทันเก็บสายตากลับ หญิงสาวก็หันหน้ามา ชั่วแวบที่สายตาประสาน ทั้งสองต่างชะงักงันชั่วขณะ

ไป๋เสว่เอ๋อร์ถือแก้วแน่นขึ้น มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เปิดประเด็นแฝงนัยหยอกเย้า “เผยลี่เชิน ถ้าหากคราวนี้เราไม่ได้โปรเจกต์หนานไห่ กลับไปบริษัทจะเป็นยังไงคะ?”

แววตาของเผยลี่เชินเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ราวกับได้ยินเรื่องตลก “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ใครบอกเธอว่าเราจะแพ้?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ดื่มอึกหนึ่ง คิ้วที่ขมวดมุ่นค่อยคลายลง “ฉันแค่บอกว่าถ้า คนเราทำผิดพลาดได้เสมอไม่ใช่เหรอคะ?”

ก่อนหน้านี้ ภาพพจน์ของเผยซื่อที่มีต่อเธอนั้นคือแม่ทัพผู้นำชัยชนะแห่งตลาดธุรกิจ แต่ว่าหลังจากที่เธอเข้ามายังเผยซื่อแล้ว รู้สึกว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น พวกเขาเองก็มีผิดพลาดบ้าง เจอเรื่องยากลำบากบ้าง เช่นการพัฒนาโปรเจกต์หนานไห่ หลายต่อหลายคนในบริษัทของเขาเคยลงมือแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ

เผยลี่เชินยกแก้วเหล้าด้วยท่วงท่าสง่างาม เอ่ยเนิบนาบ “ทำผิดก็ไม่เห็นเป็นไร ประเด็นอยู่ที่ต้องเรียนรู้ หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดผิดพลาดซ้ำสอง หากจัดการโปรเจกต์หนึ่งไม่ได้เป็นเพียงแค่ข้อผิดพลาดเล็กน้อย แต่การกระทำบางอย่างนับเป็นความผิดร้ายแรง เมื่อเกิดขึ้นแล้วไม่อาจแก้ไข”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเข้า พลันรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว คำพูดไม่กี่คำของเผยลี่เชินทำให้เธอนึกถึงพ่อและตัวเองโดยไม่มีสาเหตุ ความผิดที่พ่อทำลงไปนั้นร้ายแรง แล้วทางเลือกของเธอ...ก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจกลับไปแก้ไขด้วยหรือเปล่า?