สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 ฉันจะย้อนความทรงจำให้เธอเอง

สำหรับเผยลี่เชินแล้วการยั่วยวนอย่างไม่จงใจเซ็กซี่ที่สุด ซึ่งไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังท้าทายกับความอดทนของเขา

ถึงแม้ปกติไป๋เสว่เอ๋อร์ที่มีความอดทนสูงและมีสติอยู่เสมอไม่ได้เพอร์เฟคมากนัก แต่ยังถือว่าฉลาดมีไหวพริบ หลังจากที่เหล้าลงคอไปแล้วความกล้าที่เก็บอยู่ภายในของเธอพองโตขึ้นมา

ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองไปที่ตาของผู้ชาย หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ฉัน ผู้หญิงที่โทรหาคุณต่างหากหละ…เธอเรียกคุณว่าลี่เชินนนน”

ไม่รู้ว่าจงใจหรือว่ายังไง ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจลากเสียงยาวอย่างผิดปกติ คำว่า “ลี่เชิน” ทำให้ลี่เชินสะเทือนใจเบา ๆ

ต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์พุ่งตัวมาหาเขาเองในขณะที่เขาไม่พูดอะไรสักคำ แววตาเหม่อลอยของเธอคงจะมาจากแรงทีของฤทธิ์เหล้าเมื่อสักครู่ เธอกดเสียงต่ำและเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าพิลึก “มีผู้หญิงมาจีบคุณเยอะใช่ไหม…เพราะความจริงคุณก็หน้าตาดีไม่ใช่ย่อย”

เธอพูดไปด้วยค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปดึงเนคไทที่ห้อยอยู่กลางอกของเผยลี่เชิน ทำให้เขาใจหวิวไปชั่วขณะ ทั้งร่างกายถูกดึงเข้าใกล้หน้าของเธอมากขึ้น

เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้มด้วยความงุนงง เพราะตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยมีใครกล้าที่จะทำแบบนี้กับเขาเลย

แต่เมื่อเขาเห็นแววตากรุ้มกริ่มและริมฝีปากสีแดงก่ำน่าจุ๊บของเธอ อารมณ์โมโหของเขาที่คลุกอยู่ใจจางหายไปครึ่งหนึ่ง เขาจะมาถือสาอะไรกับผู้หญิงที่อยู่ในอาการเมาแบบนี้หละ

เขาทั้งขำทั้งโกรธ ยื่นมากำมือไป๋เสว่เอ๋อร์ที่กำลังดึงเนคไทของเขาไว้ สะบัดออกเบา ๆ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอดื่มเยอะไปแล้วนะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เอียงหัวมอง เหมือนกำลังครุ่นคิดกับคำพูดของเขา ชะงักไปพักหนึ่งแล้วเธอแสยะยิ้มเบา ๆ หางตาโค้งจนเหมือนพระจันทร์ “เปล่า…ฉํนไม่ได้เมา”

เผยลี่เชินเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนหน้าผู้หญิงแล้วหัวใจกระตุกวูบ ตกอยู่ในภวังค์ เพราะหลังจากที่เขาเจอไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าบ้านเผยอี้วันนั้น เขาก็ไม่เคยเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มแบบนี้อีกเลย ทั้งหน้าตาสดใสและงามสง่าน่าหลงไหลอย่างยิ่ง

เผยลี่เชินอัดอั้นความเร่าร้อนภายในใจ เติมน้ำแข็งใส่แก้วแล้วกระดกเหล้าหมดแก้ว จากนั้นลุกขึ้นทันทีเอื้อมมือไปรวบแขนทั้งสองข้างของเธอ “ผมพาคุณกลับไปเอง”

เกรงว่าถ้าเธออยู่นานกว่านี้ เขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ชั่ววูบที่พร้อมจะพุ่งออกตลอดเวลาของตัวเองได้

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังไม่หนำใจเท่าไหร่ เธอชักมือออกมาจากเขา “ฉันไม่กลับแล้ว…”

เธอพูดไปด้วยพร้อมจะลุกขึ้นยืน แต่ขาอ่อนแรงทำให้เธอล้มไปด้านข้าง เผยลี่เชินตาไวรีบเอื้อมมือไปโอบเธอเข้า

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว น้ำเสียงแฝงไปด้วยการข่มขู่ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ถ้าคุณไม่กลับไป ผมจะทิ้งเธอไว้ที่นี่แหละ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตั้งตัวได้ พยายามที่จะดิ้นออกจากเขา “ฉัน…ไม่กลับ!”

เธอพยายามที่จะดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของเขา แต่ยิ่งเธอพยายามเท่าไหร่สีหน้าของเผยลี่เชินยิ่งบูดเบี้ยวมากขึ้น พามาทำไรไม่ทำ กลับมาพาเธอมาดื่มเหล้าซะงั้น

เผยลี่เชินมองด้วยสายตาเรียบ ๆ ไปยังผู้หญิงที่กำลังกระวนกระวายอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลั้นหายใจแล้ววางมือไว้ที่บั้นท้ายของเธอทันที โน้มตัวก้มหน้าเข้าไปปิดปากของเธอสนิทอย่างไม่ทันตั้งตัว

ท่าทางของเขาไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไหร่ จะว่ารุนแรงก็ว่าได้ กัดริมฝีปากนุ่มนวลของเธอแทนการทำโทษด้วยน้ำหนักที่ไม่หนักและไม่เบา ได้ยินเสียงอุทานเบา ๆ ของเธอค่อยปล่อยตัวเธอออก

ไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าน้อยใจ ความแพรวพราวปรากฏขึ้นในตา แต่กลับเงียบสงบกว่าเมื่อสักครู่

ไม่ว่าจะยังไงก็ตามสุดท้ายมุขนี้ก็ใช้ได้ผล เผยลี่เชินโอบเอวเธอเข้าใกล้ตัวเอง กระซิบเบา ๆ ข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แฝงไปด้วยความข่มเหง “จะกลับหรือไม่กลับ?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์มึนงงชั่วขณะ น้อยอกน้อยใจ ชักช้าอยู่เนิ่นนานแล้วเอ่ยไป “กลับ…”

แสงแดดสาดส่องเข้ามาจากช่องว่างระหว่างผ้าม่าน สมองของไป๋เสว่เอ๋อร์หนักหน่วงเต็มที ถึงแม้นจะเพิ่งตื่นนอนแต่เธอสามารถรับรู้ถึงการกระตุกของขมับทั้งสองข้างอย่างชัดเจน

เธอพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ขยี้หัวคิ้วเบา ๆ แต่ภายในสมองกลับว่างเปล่า