สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 44

ตอนที่ 44: หาวิธีถ่วงเวลา

เผยลี่เชินหัวเราะเบา ๆ “ทำไมหัวหน้าหม่าสรุปเร็วขนาดนี้หละครับ ผมถือว่าได้เปรียบสำหรับราคาของที่ดิน การดำเนินการต่าง ๆ พวกเราก็เตรียมไว้เรียบร้อย ตอนนี้ขาดแค่การอนุมัติจากคุณเท่านั้น”

“ก็จริงอย่างที่คุณพูด แต่ที่ดินนี้มีข้อขัดแย้งบางอย่าง ก่อนที่จะจัดการไม่มีทางจะอนุมัติได้” หม่าสวี้หยางเอนตัวพิงเบาะ แต่ในนัยน์ตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

เผยลี่เชินยิ้มไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้บรรยากาศมาคุ ฝืนคุยต่อไปยิ่งจะทำให้สถานการณ์แย่ลงไปมากขึ้น

เขามองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ข้าง ๆ สั่งไปว่า “ไปหยิบไวน์ตรงนั้นมาสองแก้ว วันนี้ได้มีโอกาสเจอหัวหน้าหม่า พวกเราจะดื่มสักหน่อย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเดินไปหยิบไวน์มาสองแก้ว ตอนที่เธอกลับมาเผยลี่เชินได้เปลี่ยนประเด็นพูดคุยแล้ว บรรยากาศผ่านคลายจากเดิมขึ้นเยอะ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เพิ่งจะเสิร์ฟไวน์ให้ โทรศัพท์ของเผยลี่เชินดังขึ้น เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอแล้วรีบมองไปทางหม่าสวี้หยาง “ขอโทษนะครับหัวหน้าหม่า ผมขอตัวรับโทรศัพท์หน่อยครับ”

หม่าสวี้หยางพยักหนา ดื้มไวน์อย่างไม่แยแส เผยลี่เชินลุกขึ้นจากไปเหลือเพียงไป๋เสว่เอ๋อร์และหม่าสวี้หยางอยู่สองคน

หม่าสวี้หยางดื่มไลน์ตามลำพัง ไม่มีวี่แววที่จะสนใจเธอสักนิด ผ่านไปไม่นานเขามองไปทางที่เผยลี่เชินเดินจากไปแล้วหันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ “เลขาไป๋ครับ ผมยังมีธุระต่อ เอางี้นะ คุณฝากบอกประธานเผยว่าถ้าครั้งนี้ยังมีโอกาสจะคุยกับเขาอีกทีหนึ่ง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยิน หัวใจบีบตัวแน่นแล้วรีบลุกขึ้นตาม

หม่าสวี้หยางพูดแบบนี้จงใจจะขอตัวลาก่อน แต่ถ้าเขาไปแล้วที่ดินจะทำยังไงหละ

เธอต้องให้หม่าสวี้หยางอยู่ต่อ ไม่งั้นเขาจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินไปครึ่งก้าวแล้วยผุดรอยยิ้มมาตรฐาน “หัวหน้าหม่าคะ เมื่อกี้ประธานเผยบอกว่าจะดื่มกับคุณอีกสักแก้ว นี่ยังไม่ทันได้ดื่มเลย คุณรออีกสักนิดได้มั้ยคะ”

หม่าสวี้หยางลังเล ขมวดคิ้วมองเหล้าบนโต๊ะผ่าน ๆ แล้วเห็นหน้าตายิ้มแย้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ จึงกลับมานั่งอีกครั้ง

ไป๋เสว่เอ๋อร์ชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือแว๊บหนึ่ง ในใจกังวงร้อนรนอย่างยิ่ง ถ้าเผยลี่เชินยังไม่กลับมาภายในไม่กี่นาที เผลอ ๆ หม่าสวี้หยางอาจจะไปจริง ๆ ก็ได้ เธอต้องหาวิธีถ่วงเวลาไว้ก่อน

สายตาเธอแสกนบนตัวหม่าสวี้หยางหนึ่งรอบ เมื่อสายตากวาดไปถึงปกเสื้อของเขาได้ชะงักลง ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามว่า “หัวหน้าหม่าคะ ขออนุญาตถามนะคะ แบบปักเย็บบนปกเสื้อคุณใช้การปักเย็บแบบซูโจวหรือเปล่าคะ”

หม่าสวี้หยางชะงักแล้วก้มลงมองปกเสื้อตัวเอง ตั้งตัวได้แล้วพยักหน้าใส่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “คุณรู้ได้ไง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มบาง ๆ “ลวดลายบนเสื้อเชิ้ตของคุณเป็นเอกลักษณ์มาก ตอนที่คุณดื่มไวน์เมื่อกี้เห็นปกเสื้อพอดี งานประณีตมาก ก่อนหน้านั้นฉันเคยเห็นผลงานการปักเย็บแบบซูโจว คิดว่าเหมือนมากก็เลยลองทายดูค่ะ”

หม่าสวี้หยางไม่คิดว่าเธอจะรู้เรื่องแบบนี้ เมื่อโดนไป๋เสว่เอ๋อร์ชมเช่นนี้ สีหน้าเริ่มผ่อนคลายลง “ผมคิดว่าวัยรุ่นอย่างพวกคุณคงจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ซะอีก”

“ฉันมีป้าคนหนึ่งเป็นศิลปินเย็บปักแบบซูโจว ทำงานปักเย็บแบบซูโจวโดยเฉพาะ ตั้งแต่อายุ 18 เขาทำมาร่วมสิบกว่าปีแล้ว เมื่อก่อนป้าชอบให้ถุงเครื่องหอมหรือไม่ก็ผ้าเช็ดหน้า ดังนั้นฉันจึงมีความทรงจำกับงานปักเย็บแบบนี้ แต่ว่าเมื่อสองปีที่แล้วป้าสุขภาพไม่ดีจึงไปพักฟื้นในป่า ฉันเองก็ไม่ได้เจอป้ามานานแล้วเหมือนกันค่ะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดอย่างไม่ได้ตั้งใจมากนัก แต่หม่าสวี้หยางตาแววเป็นประกาย เขารีบเอ่ยปากถาม “ขอถามหน่อยได้มั้ยว่าศิลปินท่านนี้มีนามว่าอะไรครับ”