สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 56

ตอนที่ 56 ละครพวกนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว

แน่นอนว่าไป๋เสว่เอ๋อร์เองต้องเป็นกังวล แต่ว่าต่อหน้าเผยลี่เชิน เธอไม่มีทางพูดออกไปตรง ๆ เด็ดขาด

เธอเงยหน้า ประสานตากับเผยลี่เชิน มุมปากยกขึ้น ส่งยิ้มหวานหยดให้เผยลี่เชิน "ไม่กลัวโดนแย่งชามข้าวหรอกค่ะ ถ้าหากเธอมีความสามารถเพียงพอจะช่วยให้ประธานเผยจัดการงานได้ดียิ่งขึ้น ฉันก็ยินดีให้คนมีความสามารถมากกว่ามาแทนที่ฉัน" 

เป็นคำพูดอ้อม ๆ ฟังดูดีที่สุดประโยคหนึ่ง จนใครก็ไม่อาจชี้หาจุดผิดพลาดออกมา

เผยลี่เชินหรี่ตามอง พิจารณาหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ความสามารถในการเรียนรู้ของเธอไม่เบาเลย

มาเมืองหนานไห่เพียงไม่กี่วัน ติดตามเขาไปทุกที่ ท่องไปยังทุกทิศ เห็นทิวทัศน์หลากหลายไม่ซ้ำกัน ทั้งเรียนรู้เรื่องราวไปไม่น้อย อย่างน้อยตอนนี้เธอก็สามารถเอ่ยคำพูดไม่ตรงกับใจได้โดยไม่ติดขัด 

เผยลี่เชินยิ้มนิด ๆ ไม่เอ่ยอะไร เพียงก้มหน้ากินข้าวต่อไป

ไม่นานช่วงเวลาอาหารเย็นก็จบลง ทั้งสองต่างกลับห้องพักของ​ตัวเอง​

อาหารในภัตตาคารอร่อยมาก ไป๋เสว่เอ๋อร์เผลอไผลกินเข้าไปเสียเยอะ เธอเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ตั้งใจให้ย่อยสักหน่อย แต่ท้องก็ยังคงบวมเป่ง

ขณะจัดเสื้อผ้า เธอพบชุดว่ายน้ำชุดหนึ่งในกระเป๋าเดินทาง เป็นชุดที่เธอเอาไปเล่นน้ำเมื่อครั้งก่อน เก็บไว้ตรงช่องด้านในกระเป๋าแล้วลืมเอาออก เธอคิด ๆ ดู นึกได้ว่าภายในโรงแรมมียิมและสระว่ายน้ำในร่ม จึงหยิบชุดว่ายน้ำตรงไปยังชั้นที่มียิมในโรงแรม

ก่อนที่ตระกูลไป๋จะล้มละลาย เธอเคยมีเวลามากมายเป็นของตัวเอง สามารถไปเที่ยวเล่นว่ายน้ำได้บ่อยครั้ง แต่ว่าตอนนี้เธอยุ่งจนแม้กระทั่งวันหยุดก็ยังไม่มี ได้แต่ลอบหาจังหวะพักผ่อนในเวลาทำงาน…

หลังจากมาถึงสระว่ายน้ำแล้ว เธอจึงเพิ่งรู้ว่าสระว่ายน้ำไม่ใหญ่นัก  สร้างด้วยกระจกใสทั้งหมด ผนังด้านข้างคือห้องยิมขนาดเล็กนั่นเอง 

หลังไป๋เสว่เอ๋อร์เปลี่ยนชุดว่ายน้ำแล้วลงไปว่าย น้ำอุ่นกำลังพอดี หลังจากว่ายไปได้สองรอบก็รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายขึ้น 

คนในสระไม่เยอะนัก กระจัดกระจายอยู่กันคนละมุมทั้งสองฝั่ง ไป๋เสว่เอ๋อร์เดิมอยากจะเปลี่ยนท่าว่ายน้ำสักรอบ แต่ว่าเมื่อว่ายไปถึงตรงกลางก็รู้สึกว่าน่องขาข้างหนึ่งเกิดตึงขึ้นมาเล็กน้อย

นี่คือสัญญาณของอาการตะคริว... 

ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเปลี่ยนท่าทันที พุ่งไปยังริมขอบสระ ใจเธอจดจ่ออยู่กับน่องขาด้านซ้ายที่กำลังแข็งตึง ไม่ได้สังเกตถึงเงาร่างหนึ่งที่กำลังว่ายผ่านมา

เธอว่ายสวนไป ชนเข้ากับหน้าอกของคนนั้นพอดิบพอดี ในเวลานั้นขาที่ตึงของเธอเกิดหดเกร็งอย่างรุนแรงทั้งสองข้าง ร่างของเธอจมดิ่งลงอย่างรวดเร็ว น้ำในสระปกคลุมศีรษะเธอจนมิด บดบังทัศนียภาพของเธอจนหมดสิ้น 

มือทั้งสองข้างของเธอปัดป่ายขึ้นลงไปมา เกาะก่ายยึดจับร่างที่อยู่ข้างเคียง “ช่วย...ช่วยด้วย…”

ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดลมหายใจบริสุทธิ์เข้าปอด มีสติขึ้นมาได้ฉับพลัน เธอยกมือปาดน้ำที่เกาะบนหน้าตา ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็ประสานตาเข้ากับดวงตาลึกล้ำอันยากจะคาดเดา

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงจนตัวแข็ง มองสีหน้าเคร่งเครียดของเผยลี่เชิน พูดอะไรไม่ออกอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ทำไม...ทำไมถึงกลายเป็นเขาไปได้? 

สายตาของเผยลี่เชินพิจารณาเธออย่างเย็นชา ริมฝีปากเม้มปากเป็นเส้นตรง ราวกับว่าต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็ขมวดคิ้วไม่พูดอะไรออกมาเลยในท้ายที่สุด

“ขา...ขาฉันเป็นตะคริวค่ะ…”

หญิงสาวเกาะอยู่บนร่างเขาเหมือนหมีโคอาล่า ผิวขาวผ่องเมื่อต้องแสงสะท้อนบนผิวน้ำยิ่งทำให้ขาวกระจ่างตา บิกินี่สีทองยิ่งทำให้ผิวของเธอดูโปร่งใสขึ้นไปอีก ยากจะทำให้คนละสายตาได้ เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้าหากัน รู้สึกว่าตำแหน่งที่ถูกเธอจับต้องเกิดเร่าร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดง เกาะหัวไหล่ชายหนุ่มด้วยฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง เรือนร่างท่อนบนของชายหนุ่มหนั่นแน่นแข็งแกร่ง ทั้งหัวไหล่ที่หนาทึบจนเธอจับไม่อยู่

เธออยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่อาจปล่อยมือได้ แต่ก็ต้องรับมือกับสายตาแปลกประหลาดของเผยลี่เชิน ใบหน้าเธอแดงซ่าน หลุบสายตาเอ่ยปาก “ช่วยพาฉันขึ้นฝั่งได้ไหมคะ…” 

เผยลี่เชินไม่พูดอะไร เพียงแต่ยื่นมือใหญ่ข้างหนึ่งไปจับเอวของเธอไว้ ดึงเธอว่ายไปยังริมสระว่ายน้ำ