สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 57

ตอนที่ 57 ไม่มีเวลาเล่นสนุกกับคุณ

ผ่านไปไม่นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ได้รับข้อความจากเผยลี่เชิน 

"กินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ออกเดินทางเวลาเก้าโมง" ข้อความทื่อ ๆ ไม่พูดออกนอกเรื่องแม้แต่นิดเดียว กระทั่งออกไปที่ไหนก็ยังไม่บอก

ไป๋เสว่เอ๋อร์เหลือบมองเวลา ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมง เพียงพอถมเถ

เธอจงใจกินอาหารเช้าอย่างไม่รีบร้อน หลังกินเสร็จแล้วยังโอ้เอ้จนถึงนาทีสุดท้ายค่อยออก ตอนผลักประตูออกไป พบว่าเผยลี่เชินยืนอยู่หน้าประตูอย่างที่คาด

สีหน้าของเขาเคร่งเครียด กวาดตามองไป๋เสว่เอ๋อร์แวบหนึ่ง แต่ไม่พูดอะไร

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้อยู่แก่ใจ เผยลี่เชินเป็นคนตรงต่อเวลามาก เขาไม่เคยสาย อีกทั้งทุกครั้งต้องถึงก่อนเวลานัดสิบนาที ดังนั้นทุกครั้งที่เดินทางเธอจึงต้องติดตามตารางเวลาของเขา และต้องออกมารอเขาเร็วเป็นพิเศษ ครั้งนี้เธอจงใจออกมาช้า

เพราะประโยคเมื่อวานของเผยลี่เชิน ราวกับเข็มทิ่มแทงฝังลงในใจ ไม่สามารถกำจัดออกไปได้ง่ายๆ

สองคนสบตากัน เมื่อสองสายตาประสาน เพียงไม่นานก็เสหันไปทางอื่น โดยปราศจากคำพูดใด ๆ ทั้งสองยังคงเงียบงันกันอยู่อย่างนั้น

บรรยากาศอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งขึ้นรถ ทั้งสองคนก็ยังไม่พูดอะไร

รถเดินทางมาถึงร้านกาแฟสุ่ยหม่านใจกลางเมืองหนานไห่ ก่อนลงจากรถ เผยลี่เชินเอ่ยขึ้นในที่สุด "อีกเดี๋ยวเราพบลู่อี้หลิง เธออย่าพูดอะไรมาก แค่คอยอยู่ข้างฉันก็พอ" 

"ค่ะ" ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบตรงๆ

สองคนลงจากรถ เดินเข้าไปยังร้านกาแฟ ไป๋เสว่เอ๋อร์ปราดตามองไปรอบร้านกาแฟ สายตาสะดุดที่หญิงสาวมัดผมหางม้าสวมแจ็กเก็ตยีนส์ร่างหนึ่ง

อายุราวยี่สิบกว่าปี จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเปล่งประกาย งดงามโดดเด่น แต่งหน้าสไตล์ตะวันตก น่าจะเป็นลู่ผิงอี้ลูกสาวของลู่ผิงชวน

ตามที่คิด หญิงสาวคนนั้นเงยหน้า มองเห็นเผยลี่เชิน เธอจดจ้องไม่วางตา จากนั้นยิ้มที่มุมปาก ชูมือขึ้นโบกมือมาทางพวกเขา

เผยลี่เชินเองก็มองเห็นเธอ สาวเท้าไปข้างหน้า ทักทายเธอเช่นกัน "สวัสดีครับคุณลู่ ผมคือเผยลี่เชิน" 

ลู่อี้หลิงเหลือบมองยังมือของเผยลี่เชินที่ยื่นออกมา ยิ้มที่มุมปาก ยกมือขึ้นจับมือกับเขาเบาๆ แล้วจึงปล่อย

“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกค่ะ  อีกอย่างพวกเราต่างถูกพ่อของฉันบังคับให้มาเจอกันไม่ใช่เหรอคะ?”

เผยลี่เชินสีหน้านิ่ง นั่งลงตรงข้ามเธอ ไม่โต้แย้งคำพูดของเธอแม้แต่น้อย “ครับ เป็นอย่างที่ว่า”

“แต่ฉันได้ยินว่าคุณเก่งกาจมากทีเดียว สามารถเอาที่ดินผืนนั้นมาจากลู่ชิงอวี่ได้ คงเสียแรงไปไม่น้อยสินะคะ?

“ไม่นับว่าเก่งกาจอะไรหรอกครับ แค่โชคดีเท่านั้นเอง คุณลู่อยู่ประเทศอังกฤษศึกษาด้านธุรกิจ คงได้คะแนนดีสินะครับ?”

เผยลี่เชินไม่อยากพูดถึงที่ดินผืนนั้น จึงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาเป็นเรื่องของหญิงสาวแทน

ลู่อี้หลิงยิ้ม เอนหลังพิงพนัก เอ่ยโดยไม่คิดอะไรมาก “ถ้าคะแนนออกมาดีแล้วพ่อจะฝากฝังฉันให้คุณเหรอคะ?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินเข้า ฉายแวววาบในดวงตา ไม่นึกว่าลู่อี้หลิงคนนี้จะพูดจาตรงไปตรงมาขนาดนี้

ลู่อี้หลิงถือโทรศัพท์ในมือเล่นไปมา เอ่ยต่อ “พ่อของฉันบอกว่าคุณเป็นคนมากความสามารถอย่างหาตัวจับยาก ต้องการให้ฉันติดตามคุณเพื่อศึกษาเรียนรู้ แต่ว่าฉันไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย พูดตรง ๆ ฉันมาเจอคุณก็เพื่อตามใจพ่อเท่านั้น สองสามวันนี้ฉันจะอยู่เที่ยวเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกัน อีกอย่างฉันไม่มีทางติดตามพวกคุณไปไห่เฉิงหรอก” 

เผยลี่เชินได้ยินเข้า อดยกมุมปากยิ้มไม่ได้

แบบนี้แหละดี พวกเขาต่างโล่งอก เขาเองก็ยังไม่ได้ตัดสินใจพาเธอไปเผยซื่อ เดิมทีเขาตัดสินใจว่าก่อนจากไปจะหาข้ออ้างมาหลบหลีก ไม่นึกว่าลู่หลิงอี้เองก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน แบบนี้จะยิ่งจัดการได้ง่ายขึ้น

“ให้คุณลู่เป็นคนตัดสินใจแล้วกันครับ”

“แต่ว่าสองสามวันนี้ ฉันยังต้องอยู่กับพวกคุณ อย่างไรก็ต้องแสดงละครให้แนบเนียน” ลู่อี้หลิงช้อนตาขึ้น มองเผยลี่เชินคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม