สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 58

ตอนที่ 58 แค่เล่นสนุกนิดหน่อยเท่านั้น

เขาคลาดไปเพียงแค่สามนาทีเท่านั้น ทำไมเธอถึงหายตัวไปได้?

เผยลี่เชินปล่อยลู่อี้หลิง ขมวดคิ้วเครียด กวาดสายตาไปรอบด้านอย่างรวดเร็ว

ยังคงไม่เห็นเงาของไป๋เสว่เอ๋อร์! ทั้งชายหนุ่มกลุ่มที่เคยนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงบาร์ก็ไม่อยู่ หรือว่า...

เผยลี่เชินกำหมัดแน่นอย่างอดกลั้นไม่อยู่ สาวเท้าไปข้างหน้า เอ่ยถามบาร์เทนเดอร์ภายในบาร์ “ผู้หญิงผมยาวที่ยืนอยู่ตรงนี้เมื่อครู่ คุณเห็นหรือเปล่าว่าเธอไปไหน?”

บาร์เทนเดอร์ส่ายหน้า ตอบคำถามอย่างไร้อารมณ์ “ไม่เห็น”

เผยลี่เชินกำหมัดแน่นขึ้น โทรศัพท์หาไป๋เสว่เอ๋อร์ทันที

โทรติด แต่กลับไม่มีคนรับสาย เวลานั้นเอง ลู่อี้หลิงปรากฏตัวข้างหน้า ดึงรั้งแขนเผยลี่เชินไว้ “ประธานเผย ไหนบอกว่าจะไปสนุกกับฉันไง?”

สีหน้าของเผยลี่เชินเย็นชา สะบัดมือหญิงสาวออก สายตาฉายแววเย็นเยียบ “คุณลู่ กรุณาสำรวมด้วย!”

เขาตัดบทด้วยประโยคนั้น แล้วหันหน้ากวาดตามองหาไป๋เสว่เอ๋อร์ต่อไป

ลู่อี้หลิงได้ยินเข้า รอยยิ้มบนหน้าตึงเครียดขึ้น “ประธานเผย ดูท่าคุณจะเป็นห่วงเป็นใยเลขาคนนั้นเหลือเกินนะ!”

เสียงภายในร้านเหล้าดังกระหึ่ม เสียงของลู่อี้หลิงเองก็ดังมาก แต่ยังถูกกลบด้วยเสียงเพลง ถึงอย่างนั้นเผยลี่เชินยังคงได้ยินอย่างชัดเจน เขาหยุดเท้า หันกลับมามองหญิงสาว นัยน์ตาเคร่งเครียด หลังจากจดจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยถามเสียงเข้ม “ฝีมือเธอใช่ไหม?”

จะบังเอิญขนาดนั้นได้ยังไง ทันทีที่เขาถูกลู่อี้หลิงดึงตัวไป ชั่วเวลาเพียงแวบเดียว ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับหายตัวไปซะได้ ยกเว้นเสียแต่ว่าจะมีคนวางแผนไว้

ลู่อี้หลิงยิ้มน้อย ๆ เอนร่างพิงกับบาร์ กระพริบตาเบา ๆ มองเขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฝีมืออะไรกันคะ? ฉันก็แค่นึกสงสัยขึ้นมาเท่านั้น…”

เธอสงสัย สงสัยว่าผู้หญิงที่ลู่ชิงอวี่สนใจจะมีค่าในสายตาของเผยลี่เชินสักแค่ไหน 

เธอกับลู่ชิงอวี่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ลู่ชิงอวี่เจอปัญหาตอนอยู่กับเผยลี่เชิน เรื่องนี้เธอรู้หมดทุกอย่าง ในฐานะพี่สาว เมื่อน้องชายขุ่นเคืองใจ เธอก็ต้องหาทางเอาคืนให้ได้

เผยลี่เชินสังเกตสีหน้าของหญิงสาว ก็เข้าใจได้ในฉับพลัน

เธอจงใจ! จงใจนัดพวกเขามายังที่นี่ จงใจดึงเขามายังฟลอร์เต้นรำ จงใจหาเรื่องให้เขา! การดำเนินงานโปรเจกต์ที่ดินผืนนั้น เพราะลู่ชิงอวี่เลินเล่อจนทำให้ตระกูลลู่ต้องเสียผลประโยชน์ ในฐานะคนของตระกูลลู่ จึงต้องเอาคืนเขาไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม!

 ถึงอย่างไรที่ดินผืนนี้ก็เปรียบเสมือนเนื้อก้อนใหญ่ ใคร ๆ ต่างจับจ้องตาเป็นมัน เขาได้มันไป คนอื่นไม่พอใจก็เป็นเรื่องธรรมดา

เผยลี่เชินกำหมัดแน่น สาวเท้าไปข้างหน้า ประจันหน้ากับลู่อี้หลิง เอ่ยเสียงเข้ม “ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน?”

ลู่อี้หลิงประสานสายตากับเขาตรง ๆ ยังคงเหยียดยิ้ม ไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียว

“บอกมา เธออยู่ที่ไหน!” เสียงของเขาราวกับจะทะลุแทรกลำคอออกมา น้ำเสียงค่อนข้างแปร่งพร่า

ลู่อี้หลิงยืดตัวตรง มุมปากยกยิ้ม ประจันหน้าอย่างร่าเริง เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเชื่องช้าไม่ร้อนรน “ได้ยินชิงอวี่ว่า เลขาคนนั้นเป็นผู้หญิงของประธานเผยเหรอคะ? ดูท่าประธานเผย--”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็รู้สึกว่าข้อมือถูกรัดแน่น ราวกับถูกอะไรบางอย่างบีบคั้นอย่างฉับพลัน ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามากะทันหันทำให้เธอย่นคิ้ว จนหน้าถอดสี

“เผยลี่เชิน...ปละ...ปล่อยนะ!” ลู่อี้หลิงเอ่ยด้วยเสียงหอบปนโกรธ 

เผยลี่เชินจ้องมองเธอด้วยแววตาไร้ซึ่งความปรานี เขาจงใจเค้นแรงที่มือหนักหน่วงขึ้น “เธออยู่ที่ไหนกันแน่?”

ลู่อี้หลิงรู้สึกเหมือนกระดูกข้อมือของเธอจะถูกเขาบีบจนแตกหัก ทั้งไม่นึกว่าเผยลี่เชินจะไม่สนใจถึงสถานะของเธอเลยแม้แต่น้อย กล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้!

“คุณ……” เธอหอบกระชั้นด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถพูดอะไรออกมา “ฉะ...ฉันจะพาคุณไปเอง!”