สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 59

ตอนที่ 59 ฝันร้าย

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ไม่ทันได้คิดอะไร โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาสองครั้ง 

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นข้อความส่งมาจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก: “พรุ่งนี้เจอกันนะคะ~ ประธานเผย”

ท้ายข้อความมีลงชื่อไว้: ลู่อี้หลิง

เผยลี่เชินกำโทรศัพท์ในมือแน่น สีหน้าเยียบเย็น

เขาไม่รู้แน่ชัด ว่าลู่อี้หลิงคนนี้คิดจะทำอะไร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนี้เป็นเพียงการทดสอบเล็กน้อยเท่านั้น เธอจะทำอะไรที่เกินเหตุหรือเปล่านั้น เขาไม่อาจบอกได้

แต่ว่าเขาไม่มีเวลามาเล่นกับเธอแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้หนทางที่ดีที่สุดคือสารภาพตรง ๆ เขาจะอธิบายกับลู่ผิงชวน ว่าที่ดินผืนนี้เขาต้องเอามาให้ได้ ต่อให้พวกเขาใช้ลูกไม้แบบไหนก็ไม่มีประโยชน์

ลู่ผิงชวนเป็นพวกมากเล่ห์อย่างที่คาดไว้ รู้ว่าถึงแม้เขาจะตกปากรับคำว่าจะมอบที่ดินให้ แต่ขอเพียงแค่รั้งรอไว้ก่อน ทั้งลู่อี้หลิงและลู่ชิงอวี่ก็เพียงพอที่จะทำให้เผยลี่เชินไร้แรงต้านทาน

สู้ถอยทัพมาก่อนดีกว่า

แต่เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป ทั้งไม่สามารถดึงไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปพัวพันมากกว่านี้ รบเร็วตัดสินแพ้ชนะได้เร็ว คือทางเลือกที่ดีที่สุดของเผยลี่เชินในสถานการณ์ปัจจุบัน 

เผยลี่เชินเก็บโทรศัพท์ คิดคำนวณว่าจะรับมืออย่างไรภายในสมอง ทันใดได้ยินเสียงร้องออกมาจากบนเตียงด้านข้าง 

เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้น มองผ่านแสงไฟสลัวบนกำแพง เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่บนเตียงกำลังนอนคุดคู้ สะอึกสะอื้นแผ่วเบา เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า เดินไปข้างเตียง เห็นดวงตาสองข้างยังคงปิดสนิท คล้ายกำลังฝัน

ฝันร้ายหรือ?

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว นั่งลงบนขอบเตียง ลังเลเล็กน้อย ก่อนเอื้อมไปตบไหล่ไป๋เสว่เอ๋อร์แผ่วเบา

“อย่าไป…”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เอ่ยเสียงออกมาทันควัน สองมือยื่นออกมา ไขว่คว้าสะเปะสะปะจนจับยึดท่อนแขนของเขาเอาไว้

เผยลี่เชินรู้สึกแขนถูกจับยึดแน่น มองไปยังเธอ เห็นหญิงสาวจับแขนเขาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย ปากพึมพำอะไรออกมาบางอย่าง “พ่อคะ...อย่าไป...หนูเชื่อพ่อ--”

จากข้อความที่ขาดหาย เผยลี่เชินจึงได้เข้าใจ ที่แท้เธอกำลังฝันถึงไป๋เจิ้งตง

ก่อนที่ไป๋เจิ้งตงจะถูกจับตัวไป เขารักและเอาใจใส่ไป๋เสว่เอ๋อร์มาก ที่เธอพึ่งพาอาศัยพ่ออยู่เสมอจึงเป็นเรื่องเข้าใจได้

สองมือของไป๋เสว่เอ๋อร์จับแขนของเขาไว้แน่นไม่ปล่อย เขาขยับตัวออก นึกไม่ถึงว่าเธอจะร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา “พ่อคะอย่าไป--พ่อ…” 

เสียงร้องเรียกพลางตัวสั่นของงันงกหญิงสาวทำเอาหัวใจของเผยลี่เชินสั่นสะท้านจนคุมไว้ไม่อยู่ เขาหลุบตาลงขมวดคิ้วจ้องมองยังหญิงสาวที่ยังคงสลบไสล อะไรบางอย่างภายในใจค่อย ๆ คลายลง…

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นตอนไป๋เสว่เอ๋อร์อ่อนแอ ตอนที่พบเธอครั้งแรกหน้าประตูบ้านของเผยอี้ เธอจนตรอก สิ้นหวัง แต่กระนั้นก็ยังแข็งแกร่งและหยิ่งทระนง

ทว่าตอนนี้ เธอเป็นเพียงลูกสาวตัวน้อยที่โหยหาความรักจากพ่อ ปลดเปลื้องเกราะกำบังตัวออกจนหมด เธอไม่ใช่ลูกสาวมหาเศรษฐีผู้เย่อหยิ่งแห่งตระกูลไป๋ ไม่ใช่เลขาฯที่จัดการงานอย่างคล่องแคล่วเคียงข้างเขา เป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น

เผยลี่เชินใจอ่อน เอื้อมมือปัดผมของเธอไปข้างหนึ่ง แล้วตบบ่าเธอเบา ๆ

ไม่นาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็สงบลง ไม่สะอึกสะอื้นออกมาอีก เพียงกอดแขนของเขาไว้เช่นนั้นไม่ยอมปล่อย

เผยลี่เชินลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงเอนกายลงข้างเตียงอยู่ท่านั้น 

ค่ำคืนค่อย ๆ เคลื่อนผ่านไป เผยลี่เชินเอื้อมมืออีกข้าง กดสวิตซ์ตรงกำแพงอย่างแผ่วเบาเพื่อดับไฟ…

หลายชั่วโมงต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับตัว ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ มึนหัวเล็กน้อย ขมับเต้นตุบ ๆ ขณะที่เธอกำลังจะยกมือมาคลึงหัวคิ้ว ก็ได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะดังมาจากด้านข้าง

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบไปตามความจริง “นิดหน่อยค่ะ…”

“เข้ามาสิ” เผยลี่เชินเอ่ยประโยคนั้น แล้วก้าวเข้ามาในห้อง

ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยังเดินตามเขาเข้าไป

ทันทีที่เข้าไป เธอก็มองเห็นแก้วน้ำสามใบวางอยู่บนโต๊ะอาหารทรงกลม ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เผยลี่เชินก็มายืนอยู่ด้านข้าง มองแก้วสามใบนั้นแล้วออกคำสั่ง “ดื่มเข้าไปให้หมด”

ดื่มน้ำ? ไป๋เสว่เอ๋อร์งงงวย ไม่เข้าใจว่าเผยลี่เชินคิดจะทำอะไร แต่ไม่ทันที่เธอจะเอ่ยถาม เผยลี่เชินก็ก้มตัวลง หยิบขึ้นมาแก้วหนึ่งแล้วยื่นให้ตรงหน้าเธอ

บรรยากาศออกจะแปลกประหลาดเล็กน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองน้ำแก้วน้ำ ลังเลอยู่ชั่ววินาที ก่อนเอื้อมมือไปรับ เธอค่อย ๆ ยกขึ้นสูดดม ไม่มีกลิ่น เป็นเพียงน้ำธรรมดา

เผยลี่เชินมองทุกการกระทำของเธอแล้ว อดเลิกคิ้วไม่ได้ ทั้งขำทั้งโมโห “คิดว่าฉันจะวางยาเธอหรือไง?”

ลองชิมดูอึกหนึ่ง ก็พบว่าเป็นน้ำธรรมดาจริง ๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อย ๆ ดื่มน้ำแก้วนั้นหมดไปครึ่งหนึ่ง ทันใดได้ยินเสียงเข้มลอยมา “เมื่อคืนเธอถูกมอมยา ก็เลยยังเวียนหัวอยู่”

“มอมยา?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ ภายในใจหวนย้อนคิดถึงฉากเมื่อคืน เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ…

เธอมองไปยังเผยลี่เชินด้วยความสงสัย รอให้เขาอธิบาย แต่เผยลี่เชินกลับยิ้มแล้วพยัเพเยิดหน้าเป็นสัญญาณให้เธอ แล้วพูดว่า “ดื่มน้ำนั่นให้หมด แล้วฉันจะบอกเธอ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ลังเล ดื่มน้ำทั้งสามแก้วทีละแก้วจนหมด จากนั้นเงยหน้ามองเผยลี่เชิน 

เผยลี่เชินเหมือนนึกไม่ถึงว่าเธอจะดื่มหมดเร็วขนาดนี้ ดวงตาฉายแววยิ้มกริ่ม เอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “เป็นฝีมือลู่อี้หลิง เธอจงใจกลั่นแกล้งพวกเรา”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเข้า กำแก้วในมือแน่นขึ้น “เพื่อที่ดินผืนนั้นเหรอคะ?”

สีหน้าของเผยลี่เชินเคร่งเครียดขึ้นมาก “ใช่ แต่ว่าพวกเราไม่มีเวลามาเล่นลูกล่อลูกชนกับพวกตระกูลลู่ ดังนั้นวันนี้พวกเราต้องไปพบลู่ผิงชวน”