สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 82

ตอนที่ 82 ร่างกายอันซื่อสัตย์

เผยลี่เชินออกมาจากห้องทำงาน เขาเดินกลับไปที่ห้องรับแขก เห็นไป๋เสว่เอ๋อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาคนเดียว

เมื่อไป๋เสว่เอ๋อได้ยินเสียงฝีเท้า หล่อนรีบลุกขึ้น เดินตรงไปที่เผยลี่เชิน หล่อนสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดขึ้น

ไป๋เสว่เอ๋อลองเอ่ยปากถามเขา “เป็นอะไรรึเปล่าคะ? คุณท่านเผยว่าอะไรคุณรึเปล่า?”

“ไม่มีอะไร แค่มอบหมายงานนิดหน่อย” เผยลี่เชินเบี่ยงสายตาเล็กน้อย พูดขึ้น “ไปกันเถอะ”

“โอเคค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อตอบ พร้อมเดินตามฝีก้าวของเขาไป

เพิ่งขึ้นไปนั่งในรถ ยังไม่ทันได้ขยับตัว เผยลี่เชินก็มองมาที่ไป๋เสว่เอ๋อ พร้อมพูดขึ้น “คืนนี้ไปบ้านผมที่นั่นหรือกลับบ้านคุณดีครับ?”

ไป๋เสว่เอ๋อตะลึง ครุ่นคิดไปมา “ไปบ้านเขาที่นั่น" มันหมายความว่ายังไงกันนะ น้ำเสียงของเขาทำให้หล่อนรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก สถานการณ์คลุมเครือเช่นนี้ ผ่านไปครู่เดียว หน้าของหล่อนก็ร้อนฉ่าขึ้นมา

หล่อนรู้สึกเขินอาย มองไปที่เผยลี่เชิน หลังจากสบตามองไปที่สายตาอันอ่อนโยนคู่นั้นของเขา หล่อนก็รีบเบี่ยงสายตาออก สูดหายใจเข้าลึก ลังเลอยู่พักหนึ่ง ยังไม่ทันได้ตอบกลับ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายด้านข้างเอ่ยปากบอกคนขับรถ

“กลับบ้าน”

ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตะลึง เหม่ออยู่สักพัก หล่อนยังไม่ได้ตัดสินใจไม่ใช้เหรอ? ทำไมถึง.....

เมื่อหล่อนได้สติ ยื่นมือตรงไปหาเขาทันที จับชายเสื้อของเผยลี่เชินไว้ “ไม่ค่ะ ฉันกลับบ้าน....”

เผยลี่เชินหันหน้ากลับมา มองไปที่ใบหน้าแดงก่ำของไป๋เสว่เอ๋อ เผยอปากขึ้น สายตาเย้าหยอก “แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับผม?”

เสียงของเขาทุ้มหนา ผสมกับเสน่ห์ที่พูดไม่ชัด ไป๋เสว่เอ๋อสบตากับเขา นัยน์ตาคู่นั้นของเขาเปรียบเสมือนคลื่นน้ำระลอกใหญ่ ทำให้หล่อนตกอยู่ในภวังค์โดยปริยาย

มองดูหญิงสาวที่นั่งเหม่อลอย สายตาของเผยลี่เชินสดใสยิ้มแย้มลึกซึ้งขึ้นอีก เขากำลังจะพูดขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อกลับรู้สึกตัวขึ้นมาก่อน รีบก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย แต่ใครจะไปรู้ พวกเขาทั้งสองห่างกันเพียงนิดเดียว หล่อนแค่ก้มหน้าก็ไปชนกับหน้าอกของฝ่ายชายทันที หล่อนรีบเงยหน้าขึ้นจะเขยิบห่างออกมา แต่วินาทีถัดมา กลับมีแขนล่ำเปี่ยมด้วยพลังจับไหล่ของหล่อนไว้ พร้อมพูดด้วยถ้อยคำหยอกล้อ “ปากบอกไม่เอา แต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างซื้อสัตย์ใช่รึเปล่านะ?”

หลอกถามอย่างชัดเจนแบบนี้ ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกอายจนทำตัวไม่ถูกขึ้นไปอีก หล่อนรีบเงยหน้าอธิบาย “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น...”

เผยลี่เชินหัวเราะ ถามอย่างไม่เร่งรัด “งั้นคุณหมายความว่ายังไงล่ะ?”

“ฉัน...” ไป๋เสว่เอ๋อปิดปากเงียบ พูดอะไม่ออก

หล่อนหมายความว่ายังไงกันนะ? หล่อนก็หมายความตามปกตินี่! แต่ถ้าหล่อนพูดอธิบายไป กลับรู้สึกเหมือนคนที่ปกปิดความจริง..

เผยลี่เชินเก็บอารมณ์ที่เห็นฝ่ายหญิงเขินอาย เขาค่อยๆผ่อนแรงปล่อยหล่อนออก เงยหน้ามองไปที่คนขับรถ พูดขึ้น “ไปส่งหล่อนกลับบ้านก่อน”

“ครับผม”

ไป๋เสว่เอ๋อถอนหายใจ แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรมาพุ่งชน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หล่อนเพิ่งจะได้สติกลับมา ก่อนหน้านี้เผยลี่เชินกำลังแกล้งหล่อนอยู่งั้นเหรอ?

ผ่านไปไม่นาน รถมาเทียบจอดที่หน้าบ้านของตระกูลไป๋ รถจอดสนิท ไป๋เสว่เอ๋อยื่นมือออกมา กำลังจะเปิดประตูลงจากรถ จู่ๆก็หยุดชะงักไป หันหลังกลับมามองเผยลี่เชิน

เผยลี่เชินมองกลับมาที่หญิงสาวเหมือนกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไป ยักคิ้วถามขึ้น “เป็นอะไรรึเปล่า?”

ไป๋เสว่เอ๋อยิ้มมุมปาก หัวเราะ “ไม่มีอะไรค่ะ ไว้เจอกันนะคะ”

หล่อนพูดพลาง เอื้อมมือไปเปิดประตูลงจากรถ เผยลี่เชินที่นั่งอยู่บนรถกลับตกตะลึงชะงักไป รอยยิ้มของสาวน้อยเมื่อครู่ช่างดูสดใส อดไม่ได้ที่จะบีบหัวใจของเขา