สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 101

บทที่ 101 ที่คอของเธอมีรอยจูบ

ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ผุดผ่อง ราวกับน้ำใสไหลผ่านภูเขาที่ไม่ปนเปื้อนสิ่งเจือปนนั้น ไหลเข้าไปในใจของเขาอย่างนั้น คอยรักษาบาดแผล ความเจ็บปวดทุกอย่างในใจของเขา

ตอนที่ยังอยู่ข้างกายเธอ เขาคิดว่าตนเองเพียงแค่มีความรู้สึกดีๆ ชอบเย้นหว่านอย่างผิวเผินเท่านั้น หลังจากที่รู้ว่าเธอหมั้นหมาย คิดว่าไม่นานคงจะตัดใจจากความรู้สึกนี้ได้

แต่ทว่าเวลากลับเป็นเสมือนยาพิษที่หล่อเลี้ยงกระดูก กระตุ้นความรู้สึกนั้นอย่างไร้ขีดจำกัด ทำให้นับวันมันยิ่งเข้มข้น ทำให้นานวันเข้าเขายิ่งไม่สามารถถอนตัวได้

เขาพึ่งมาเข้าใจได้ทีหลัง เขาไม่รู้ว่าตัวเองรักเย้นหว่านอย่างลึกซึ้งไปตั้งแต่เมื่อไรกัน พอไม่มีเธอแล้ว ใจแทบขาด

แต่หลังแยกจากกันที่บริษัท เธอก็ไม่เคยติดต่อเขาอีกเลย

บางทีในสายตาของเธอเขาอาจเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานทั่วไปคนหนึ่ง บางทีอาจเป็นเพราะต้องการหลีกเลี่ยงการระแวงของคู่หมั้น หรือบางทีอาจไม่ได้สนใจเขาคนนี้มาแต่ไหนแต่ไร……

เขาอ้างว้าง กดความคลุ้มคลั่งที่อยากไปหาเธอนับครั้งไม่ถ้วนไว้ไม่อยู่ สุดท้ายก็ตกอยู่ในอาการมึนเมาของฤทธิ์เหล้า

เป็นแบบนี้ เมาจนหน้ามืดตาลาย ก็ดี

“หึๆ”

มู่จื่ออี้ดื่มอย่างหนักหน่วงอีกอึกใหญ่ เดินโซซัดโซเซไปข้างหน้า

ร่างสูงใหญ่เผยความเศร้ารันทดที่ทำให้รู้สึกปวดใจ

วางหนิงเวยมองเขาอยู่ กำหมัดด้วยความอิจฉา ในใจอยากจะให้เย้นหว่านไปตายเสียให้ได้ ถ้าไม่มีเย้นหว่าน ตอนนี้มู่จื่ออี้ก็คงไม่ถึงกับไม่รักหล่อนสักนิดหรอก

ทว่ายังดีที่หล่อนใช้เล่ห์กลกับมือถือของมู่จื่ออี้ไป ทำให้ไม่สามารถรับโทรศัพท์ของเย้นหว่านได้

มู่จื่ออี้เป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรี และจะไม่ไปจู่โจมรบกวนเย้นหว่านก่อนอย่างเด็ดขาด

แบบนี้ก็แค่ต้องรออีกสักช่วงเวลาหนึ่ง หลังจากที่มู่จื่ออี้ไปต่างประเทศ ระหว่างพวกเขาก็จะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันแล้ว

ส่วนอนาคต คนที่อยู่เป็นเพื่อนข้างกายเขา ก็มีเพียงหล่อน

……

โห้หลีเฉินพาเย้นหว่านไปส่งที่บ้าน

เพราะว่าดึกมากแล้ว หลังจากที่เขาพาเย้นหว่านมาส่งถึงหน้าประตูบ้าน จึงแค่มองเธอเดินเข้าไปเอง

พอเข้าประตูบ้านไป เย้นหว่านเปิดแค่ไฟผนังดวงเล็ก เปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็ค่อยๆ เดินไปที่ห้องของตนเอง พยายามไม่ทำเสียงดังให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้รบกวนพ่อแม่บุญธรรมพักผ่อน

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีเสียง “ก๊อกแก๊ก” กระทั่งเห็นพ่อบุญธรรมออกมาจากในห้องพอดี

เย้นซวนมิ้นเห็นเย้นหว่านกลับมาก็แปลกใจมาก “ลูกไม่ได้บอกว่าไปทำงานที่อื่น คืนนี้จะไม่กลับมาเหรอ?”

ขณะกำลังพูด สายตาของเขาก็ตกอยู่ที่ตัวของเย้นหว่าน มองเห็นที่ตัวของเธอคลุมเสื้อคลุมตัวใหญ่ของผู้ชาย ชั่วขณะหนึ่งบนใบหน้ามีอารมณ์ที่ซับซ้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ

ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็เคร่งขรึมเป็นพิเศษ “เสี่ยวหว่าน เสื้อตัวนี้ของลูกมันเรื่องอะไรกัน?”

ถ้าเป็นแค่เสื้อคลุมผู้ชายก็ดีไป แต่เขาแอบเห็นรอยจูบที่ปิดครึ่งบนคอของเย้นหว่านนั้นเข้า

“ระหว่างทางกลับมาหนาวค่ะ คุณโห้เลยใส่ให้หนูมา”

เย้นหว่านตอบคำถาม พูดพลางกระชับเสื้อคลุมอย่างหวาดผวาอยู่บ้าง ด้านในเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอย่างอื่นเลย

แต่เรื่องที่เกือบถูกป่ายฉีรังแกนี้ เธอไม่คิดจะบอกเย้นซวนมิ้น มีแต่จะทำให้เขากังวลใจไปเปล่าๆ เท่านั้น

“พ่อคะ หนูง่วงแล้ว พ่อก็รีบไปพักผ่อนนะคะ หนูจะขึ้นไปนอนแล้ว”

สายตาลุกลี้ลุกลนไม่กล้ามองเย้นซวนมิ้นมากเท่าไร เย้นหว่านเดินขึ้นไปข้างบนอย่างรีบร้อน

เย้นซวนมิ้นมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน จึงถามขึ้นมาอีกประโยค “เป็นเสื้อของโห้หลีเฉินจริงเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

เย้นหว่านตอบมาคำหนึ่ง เดินมาถึงหน้าประตูพอดี จากนั้นรีบเข้าไปในห้องแล้ว