สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 100

บทที่100: ในที่สุดก็วางใจแล้ว

“โฮ่ง———”

รู้สึกสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่บางนุ่มของผู้ชาย ทันใดนั้นสมองของเย้นหว่านเหมือนถูกระเบิด

เขา ทำไมเขาถึงจูบเธอ? แถมยังจูบตำแหน่งที่เซนซิทีฟขนาดนี้ด้วย

ที่นี่คือข้างถนนของนอกเมือง มืดมนไม่มีแสงไฟเลย แม้แต่คนที่ผ่านมาก็ยังไม่มีด้วยซ้ำ แต่พวกเขาสองคนอยู่ในรถ ชายโสดหญิงโสดอยู่ด้วยกันพอดี..........

เย้นหว่านไม่กล้าคิดต่อไปเลยด้วยซ้ำ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่หยุด ทั้งวุ่นวายและสับสน

“คุณโห้คะ อย่าทำแบบนี้ค่ะ!”

โห้หลี่เฉินควบคุมมือที่อยากขัดขืนของเย้นหว่านไว้ เอามือทั้งสองของเธอไขว้ไว้เหนือศีรษะ

ริมฝีปากบางของเขาไหลไปตามไหปลาร้าของเธอ และจูบลงไปที่ด้านล่างทีนึง

เบามาก อ่อนโยนเฉกเช่นน้ำ แต่กลับเหมือนมีไฟเผาอยู่แทบจะเผาจนผิวของเธอไหม้

ความรู้สึกแปลกๆอย่างนึงโผล่ขึ้นมาจากร่างกาย เสมือนว่าไม่เพียงแต่ที่ๆถูกจูบมีไฟลุกอยู่ ร่างกายภายในของเย้นหว่านก็มีเปลวไฟลุกขึ้นมาเป็นจุดๆเหมือนดวงดาวอย่างควบคุมไม่ได้

ความรู้สึกที่แปลกมาก ด้วยสัญชาตญาณทำให้เธออยากเข้าใกล้เขา พยายามที่อยากจะได้มากกว่านี้

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เย้นหว่านอายสุดขีด

เธอกัดริมฝีปากไว้ด้วยความทรมาน พูดออกมาทีละถ้อยคำด้วยความยากลำบาก

“คุณโห้ กรุณารักนวลสงวนตัวด้วย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณคิดค่ะ”

เสียงของผู้หญิงอ่อนนุ่มมาก แม้กระทั่งยังแฝงด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเสียงครางที่อ่อยคนเลย

ไฟที่ควบคุมไว้ในร่างกายของโห้หลี่เฉิน พริบตาเดียวก็ถูกอ่อยจนถึงจุดสูงสุด สัญชาตญาณเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังคำรามว่าจะเอาเธอ เอาเธอ เอาเธอมาเป็นของเขา

สายตาของเขามืดมนสุดขีด เส้นประสาทของสติแทบจะตึงจนขาด

น้ำเสียงเย็นชาจริงๆ “ที่ผมจูบคุณ ก็เพื่ออยากให้คุณลืมความทรงจำที่ไม่ดีนั่นทิ้งซะ”

เย้นหว่านอึ้งค้างไว้ มองผู้ชายด้วยความตะลึงงัน

เสียงของเขาเยือกเย็นเกินไป ฟังแล้วไม่มีความต้องการทางเพศแม้แต่นิดเลย สูงส่งจนไม่อาจเอื้อม

เธอเข้าใจเขาผิดไปหรอ?

แก้มของเย้นหว่านยิ่งร้อนผ่าวเข้าไปอีก อึดอัดจนไม่กล้ามองตาของโห้หลีเฉินอีก

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาลุ่มลึก หายใจหนักหน่วงเหมือนกำลังควบคุมอะไรอยู่ ผ่านไปสักพักเขาถึงปล่อยเย้นหว่าน

จากนั้นถึงได้นั่งกลับมาที่ฝั่งคนขับด้วยสีหน้าเรียบเฉย และขับรถต่อ

ในรถกลับคืนสู่ความสงบ แต่กลิ่นไอที่กุ๊กกิ๊กเหมือนกับว่ายังอบอวลอยู่ในช่องว่างที่คับแคบนี้ ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะแก้มร้อนผ่าวและคิดฟุ้งซ่าน

เย้นหว่านตบที่แก้มของตัวเอง เลื่อนกระจกรถลงมาและหันหน้าไปตากลม ไม่มองโห้หลีเฉินอีก

ระหว่างทางต่างก็เงียบกริบไม่พูดจา

กลับมาถึงใจกลางเมืองของเมืองหนาน ระหว่างทางที่ส่งเย้นหว่านกลับบ้าน ได้ขับผ่านไนท์บาร์แห่งนึง กำลังติดไฟแดงพอดี

เย้นหว่านมองนอกหน้าต่างด้วยความเบื่อหน่าย เห็นมู่จื่ออี้ที่ติดต่อไม่ได้ตั้งนานอย่างเหนือความคาดหมาย

แตกต่างกับภาพลักษณ์ที่ร่าเริงแจ่มใสก่อนหน้านั้นของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครา ใต้ตามีสีเขียวช้ำอ่อนๆ ดูแล้วอิดโรยมาก

ในมือของเขายังถือขวดเหล้าไว้ขวดนึง เดินโซเซไปมา แต่ก็ไม่ลืมที่จะซดเหล้ากรึ๊บนึง

ดูแล้วเหมือนไอ้ขี้เมามาก

เย้นหว่านขมวดคิ้ว ทั้งสงสัยและเป็นห่วง เวลาไม่นานทำไมมู่จื่ออี้ถึงได้กลายเป็นแบบนี้? เจอเรื่องที่กระทบกระเทือนอย่างหนักมากหรอ?

เขาหันหน้ามาคุยกับโห้หลีเฉิน:

“คุณโห้คะ คุณส่งฉันที่นี่ก็พอค่ะ ฉันเห็นมู่จื่ออี้ ฉันจะลงไปหาเขาแป๊บนึงค่ะ”

โห้หลีเฉินมีสีหน้าไม่พอใจ มองมู่จื่ออี้ที่เดินโซเซอยู่ข้างถนนด้วยสายตาเย็นชา

ขวางหูขวางตาจริงๆ

“เขาไม่ต้องให้คุณไปสนใจหรอก”

“แต่เขาเมาแล้ว ตัวคนเดียวอันตรายมากเลยนะคะ”