สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1024

ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะพังหมดแล้ว แต่ว่าดวงตาก็ยังมีร่องรอยความคุ้นเคยเหลืออยู่เล็กน้อย ที่อย่าทำให้จำได้

แต่หลังจากใส่คอนแทคเลนส์อันมีแล้ว เช่นนั้นความโชคดีที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยก็จะหมดสิ้นไปก็หมดสิ้นไป

ถึงจะเป็นตัวเธอเองก็เธอ ยังไงก็จำไม่ได้เหมือนกัน

"กู้จื่อเฟย ไปสิ ไปหาเขา เธอคิดถึงเขามากใช่หรือเปล่า"

หล่อนเปิดประตูรถออก พูดเบาๆที่ข้างหูกู้จื่อเฟย

"แต่บอกเขาว่า เธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบ ต้องการเป็นแฟนของเขา ถามเขาว่าเขายินดีจะรับความรู้สึกของเธอหรือไม่ หรือว่าเขารังเกียจความน่าเกลียดของเธอ?"

คำพูดประโยคสุดท้าย ดั่งเข็มทิ่มแทงลงบนหัวใจกู้จื่อเฟย

นี่คือเป้าหมายของหล่อน

ให้เธอใช้สักภาพอันน่ารังเกียจนี้ ไปพบกับเย้นโม่หลิน ให้เขารังเกียจเดียดฉันท์

ทำให้เธอเข้าใจว่า เธอไม่ได้มีใบหน้าเหมือนแต่ก่อนแล้ว เย้นโม่หลินจะไม่รักเธออีกต่อไป

อันนี้คือเป้าหมายที่เจียงเป้ยนีโจมตีเธอ

"อย่าพูดอะไรอย่างอื่นล่ะ และอย่าแสดงอารมณ์ที่ไม่ควรแสดงออกมา ฉันอยู่ตรงนี้ดูเธออยู่"

"ถ้าหากว่าเธอทำออกมาได้ไม่ดี ฮึอ คนคนนั้นอาจจะยิงมาทั้งทีก็ได้ ระเบิดหัว เธอเคยเห็นหรือเปล่า?"

"ภาพสมองระเบิดออกมานะ มันจะปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ แล้วคนคนนั้นก็คือเย้นโม่หลินอีกนะ"

คำพูดแต่ละประโยค พูดมาพร้อมด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่กลับมาเหมือนปีศาจร้ายกำลังกรีดร้องคำราม

กู้จื่อเฟยเย็นยะเยือกไปทั้งตัว ตัวสั่นไปหมด

เจียงเป้ยนีผลักกู้จื่อเฟยลงรถ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"รีบไปสิ เธอมีเวลาเพียงแค่ 10 นาทีนะ"

สมองของกู้จื่อเฟยขาวโพลนไปหมด ร่างกายทั้งแข็งทั้งหนาว ทั้งที่ตะวันออกแดดกล้าขนาดนี้ แต่เธอกลับอยู่ในเดือนละฤดูหนาวกลางลมคำราม

หนาว หนาวมาก

หนาวจากข้างในออกมาด้านนอก หนาวไปถึงจิตวิญญาณ

นัยน์ตาของเธอไปด้วยน้ำตา เบ้าตาของเธอเจ็บปวดอย่างกับจะระเบิดออกมา

เขาก็อยู่แค่ตรงหน้าเธอนี่เอง

ก็อยู่ใกล้แค่นี้นี่เอง......

แต่เธอกลับต้องมีสภาพแบบนี้ เขาใกล้เขา

ความเจ็บปวดเป็นระลอกอยู่ในใจ มันเดือดขึ้นมา อยากกลับจะทรมานให้ กู้จื่อเฟยเป็นบ้า

เธอไม่มีความกล้าหาญเลย

เจียงเป้ยนีมองไปที่กู้จื่อเฟยด้วยความขัน รู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก หล่อนชอบการทรมานจิตใจกู้จื่อเฟยแบบนี้ ถูกทำลาย

หล่อนจะทำลายความเชื่อมั่นและความรู้สึกของเธอ

"กู้จื่อเฟยเธอมีเวลาเพียงแค่ 10 นาที ถ้าหากว่าเธอไม่ไป เมื่อถึงเวลาแล้ว มือปืนจะลงมือทันที"

กู้จื่อเฟยสั่นไปทั้งตัว

เจียงเป้ยนีคือกำลังบังคับเธออยู่ เธอไม่มีทางให้เลือกเลย!

เจียงเป้ยนีในตอนนี้ได้กลายเป็นปีศาจบ้ามาแต่ไหนแต่ไรไปแล้ว หล่อนก็เป็นเหมือนคนป่วยประสาท คนโรคจิตที่ต้องการทำลายอะไรสักอย่าง ความรักของหล่อนมันเปรี้ยวเกินเหตุมาตั้งนานแล้ว

กู้จื่อเฟยไม่สงสัย หากว่าเธอไม่ทำตามเจียงเป้ยนีต้องการ เจียงเป้ยนีจะให้คนฆ่าเย้นโม่หลินจริงๆ

เมื่อไม่ได้มา ก็ทำลายทิ้ง

นี่คือหลักการของปีศาจ

กู้จื่อเฟยหนาวเย็นไปทั้งตัว เธอดำดอกไม้ในมือแน่น พร้อมกัดฟัน บังคับขาก้าวเดินออกไป

ถ้าจำเป็นต้องไป

เพื่อให้เย้นโม่หลินมีชีวิตอยู่ต่อไป

ถึงแม้ว่า นี่ให้เป็นโอกาสสุดท้ายในชีวิตที่พวกเขาจะได้พบกัน

งั้นเธอต้องถนอมโอกาสนี้สิ

ใช้การพบกันครั้งสุดท้ายนี้ มองเขาให้เต็มที่ ฟังเสียงของเขา แล้วจดจำเอาไว้ชั่วชีวิต

ไม่คิดได้เช่นนี้ กู้จื่อเฟย ค่อยๆปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าก้าวเดินไปในทิศทางที่เย้นโม่หลินอยู่

ตอนลงจากรถเธอใส่ผ้าปิดปากมาด้วย มันเป็นเกือบมิดหน้าของเธอ

นอกจากว่าสภาพร่างกายของเธอผอมเกินไป ก็ไม่มีใครใส่ใจเธอเป็นพิเศษ

เดินย่ำไปบนทรายร้อนระอุ กู้จื่อเฟยเดินก้าวแล้วก้าวเล่า ในที่สุดก็ถึงที่เย้นโม่หลินอยู่

ห่างกันแค่สามก้าวเท่านั้น