สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1023

"ฮ่าๆๆ กู้จื่อเฟยเธอรู้ไหม ฉันชอบสีหน้าแบบนี้ของเธอที่สุดเลย สิ้นหวังแต่ก็ยังตายไม่ได้แบบนี้"

เจียงเป้ยนีหัวเราะอย่างมีความสุข รู้สึกอิ่มเอมกับขั้นตอนการทรมานกู้จื่อเฟย

นี่คือความสุขที่เหลือในชีวิตของหล่อนเลยละ

ในหัวของกู้จื่อเฟยดังแช่งแช่ไปหมด มันคือการกรีดร้องของความสิ้นหวัง เธอมองคุณหมอที่หักหลังเธอด้วยตาแดงก่ำ พูดไม่ออกเลยสักคำ

เธออยู่ในจุดยืนที่หนาวเหน็บ ในใจยิ่งเย็นเฉียบสุดขั้ว

เธอหมดโอกาสแล้ว

กู้จื่อเฟยถูกส่งออกมาทางช่องทางเดิน VIP พาขึ้นรถโดยขนาบข้างมีสาวใช้และบอดี้การ์ด

คนนั่งตรงกันข้ามของเธอคือเจียงเป้ยนี

ประตูรถถูกล็อกไว้

รอบๆมีคนล้อมไว้หมด เฝ้าเธอไว้ รถวิ่งด้วยความเร็วไปบนถนน เธอเสียโอกาสการหนีไปอีกครั้ง

กู้จื่อเฟยเหนื่อยและท้อแท้มาก

เย้นโม่หลินอยู่ที่เมืองเดียวกับเธอแท้ๆ อยู่ใกล้แค่นิดเดียว แต่เธอไม่มีวิธีที่จะติดต่อและพบเขาได้

หรือว่าพวกเขาในชีวิตนี้มีบุญร่วมกันแค่นี้จริงๆ เพียงคลาดกันแค่นี้จริงๆเหรอ

จากนี้ไป ถ้าหากเขาตามหา เขาก็คงไปตามหาแค่ริมทะเล คงไม่คิดถึงประภาคารที่เขาเคยไปแน่

พวกเขาห่างกันนิดเดียวแค่นี้ แต่กลับกลายเป็นระยะห่างที่ไกลสุดในชีวิตนี้

กู้จื่อเฟยรู้สึกเหมือนถูกความมืดกลืนกิน เธอตกลงไปในที่ที่ไม่อาจช่วยตัวเองได้

ไม่มีกลิ่นอายของชีวิต

"กู้จื่อเฟยมันเร็วเกินไปที่เธอจะรู้สึกสิ้นหวัง ฉันยังมีเรื่องน่ายินดีรอเธออยู่"

สิ้นคำพูด สาวใช้หลีกที่นั่งให้กลับเจียงเป้ยนี เจียงเป้ยนีก็มานั่งข้างกู้จื่อเฟยทันที

รู้สึกถึงการเข้าใกล้ของเจียงเป้ยนี กู้จื่อเฟยเธอรู้สึกรังเกียจเสียเหลือเกิน

เธอถึงตาแดงๆของเธอใส่เจียงเป้ยนี "เธอเข้าใกล้ฉันขนาดนี้ไม่กลัวฉันบีบคอเธอตายเหรอ"

"เธอคงไม่มีกะจิตกะใจจะบีบคอฉันตายหรอก เพราะว่า........"

เจียงเป้ยนีกดลงที่ปุ่มเลื่อนแว่นลด แว่นรถค่อยๆเลื่อนลง หล่อนมองไปนอกหน้าต่างรถ ในตาของหล่อนเป็นประกายหลงใหลและไม่ยอมจำนน

"ชายที่เธออาลัยอาวรณ์อยู่ที่นั่น"

กู้จื่อเฟยสะดุดใจขึ้นมาทันที

เทอมหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง

ตรงนั้นคือหาดทรายกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา แดดส่องสดใส ผู้คนมากมายกำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาด มีบางคนก็ลอยน้ำเล่น

แค่มองไปก็เห็น ผู้คนมากมาย คึกคักสนุกสนาน

แต่กู้จื่อเฟยกลับมามองเห็นชายคนหนึ่งในกลุ่มคนมากมายนั้น มองแว๊บเดียวก็รู้ว่า เป็นพี่เย้น

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่บนริมทะเล รองเท้าหนังของเขาเหยียบอยู่บนทรายเปียกแฉะ คลื่นทะเลซัดเข้ามา กลืนกินรองเท้าของเขาไป ชุดของเขาก็เปียกแฉะไปหมด

แต่เขากลับเหมือนว่าไม่รับรู้มันเลย หรืออีกนัยหนึ่งก็ไม่สนใจมันสักนิด อย่างกับเป็นรูปปั้นก็มิปาน เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น จับจ้องไปที่ทะเลสีคราม

ทั้งตัวของเขา มีความเหงาที่ใครก็ไม่อาจทนรับได้กระจายออกมา

เขาทรมานมาก

ถึงว่าจะอยู่ไกลกันเพียงนี้ แต่กู้จื่อเฟยก็ยังรับรู้ได้

เขาผอมกว่าเดิมแล้ว

ผอมลงกว่าเดิมมาก ดูดวงแล้วเขาอยากจัดโครงกระดูกเดินได้

กู้จื่อเฟยดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที ความรู้สึกในใจซึมซาบขึ้นมาทันที ความคิดถึงที่ไม่ได้พบกันมาหลายเดือน รู้สึกสงสารเขาที่เขาเป็นอยู่อย่างไม่มีความสุขเลย

เธอไม่รู้เลยว่าระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเย้นโม่หลินผ่านมันมายังไง แต่ความอ่อนแอของเขา ได้บอกกับเธอแล้ว

"ชายหนุ่มคนที่เคยสูงส่ง ไม่รู้จักความลำบากของโลกมนุษย์ ตอนนี้เพื่อเธอแล้ว สภาพได้รับความทรมาน กู้จื่อเฟยเธอคงจะรู้สึกสมใจมากสินะ"

เจียงเป้ยนีพูดด้วยความเย้ยหยัน ในน้ำเสียงมีความขมขื่นและเกลียดชังอย่างปิดไม่มิด

นี่คือชายหนุ่มที่ถูกใจ คนที่หล่อนเคยรัก

แต่เขากลับไม่สนใจหล่อนสักนิด ไม่เคยมีหล่อนอยู่ในสายตา แต่กลับหลงใหลกู้จื่อเฟยเพียงคนเดียว

กู้จื่อเฟยหายไปแล้ว เขาก็ตามหาอย่างบ้าคลั่ง กู้จื่อเฟยไร้ร่องรอย เขาก็ทรมานตัวเองจะมีสภาพเหมือนผีอย่างนี้

ถ้าหากว่ากู้จื่อเฟยตายแล้ว แล้วเขาจะไม่ตายตามไปเลยเหรอ

เขารักกู้จื่อเฟยอย่างลึกซึ้ง นี่แหละคือความเกลียดชังที่สุดของเจียงเป้ยนี