สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1022

"คุณหนู กู้จื่อเฟยทนไม่ไหวแล้ว ต้องได้ส่งเธอไปล้างท้องทันที มิเช่นนั้นเธอจะตายอยู่ที่นี่"

สาวใช้รายงานด้วยความเร่งรีบ

คนปลายสายอีกด้านกลับไม่พูดอะไร เงียบอยู่นาน

กู้จื่อเฟยนอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ แต่กลับรู้สิกว่ายิ่งหนาวขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่าง มันเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างกับจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ

สติของเธอเริ่มเลือนราง เธอกัดลิ้นแน่น เพื่อรักษาสติที่เหลือเพียงนิด

เธอกำลังเดิมพัน

เดิมพันว่าเจียงเป้ยนีไม่ยอมให้เธอตายที่นี่แน่ ต้องยอมให้เธอไปล้างท้องที่โรงพยาบาล

ขอเพียงแค่ได้ออกจากที่นี่ เพียงแค่ออกไปได้ เธอก็มีโอกาสหาวิธีติดต่อกับเย้นโม่หลิน

ผ่านไปไม่กี่นาที ในที่สุดสาวใช้ก็ตัดสายโทรศัพท์

ดูท่าทีแล้วเหมือนเบาใจลง

หล่อนรีบร้อนมาบอกกับสาวใช้อีกคนว่า

"คุณหนูตกลงให้พาเธอไปล้างท้องที่โรงพยาบาล รีบไปเถอะ พวกเรายกเธอลงไป"

ในสตัอฟนมึนงงนั้น กู้จื่อเฟยโดนหามขึ้นรถตู้คันหนึ่ง สาวใช้ทั้งสองตามติดอยู่คนละข้างของเธอ

ด้านข้างมีชายฉะกันชุดดำสองนั่งอยู่ บวกกับชายหนุ่มอีกสองคนที่นั่งข้างคนขับ

ส่งเธอไปโรงพยาบาล ให้คนตัดตามมาตั้ง 6 คน เจียงเป้ยนีช่างปกป้องเธอแน่นหนาเหลือเกินนะ

กู้จื่อเฟยถูกส่งไปทางผ่านวีไอพี ส่งถึงห้องผ่าตัดโดยตรง

ระหว่างทางไม่เห็นมีคนผ่านมาเลยสักคน

เมื่อเข้ามาในห้องผ่าตัด สาวใช้พูดความกับคุณหมอแล้วจึงให้กู้จื่อเฟยเข้าไป

เธอถูกส่งตรงถึงเตียงผ่าตัด เตียงพร้อมเริ่มผ่าตัดทันที

ในตอนที่ท่อล้างท้องจะป้อนเข้าปากเธอนั้นกู้จื่อเฟยกลับผลักท่อล้างท้องออกอย่างแรง

เธอจับมือของคุณหมออย่างตระหนก พูดออกมาน้ำเสียงติดขัด

"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฉันถูกจับตัวมา ช่วยฉันด้วย"

คุณหมอและพวกผู้ช่วยต่างก็มองกู้จื่อเฟยด้วยความประหลาดใจ ทั้งหมดมึนงง พร้อมทั้งตกใจ

ในตอนนี้เองที่พวกเขาสังเกตเห็น หน้าของกู้จื่อเฟยมีรอยแผลเป็นจากมีดไขว่ขีดไปมา แล้วยังมีแผลเลือดชิมบนแผ่นหลัง

ดูท่าแล้ว ช่างน่าเวทนาจริง

พวกเขาอดสงสารไม่ได้ แต่คัดถึงคำสั่งที่ได้รับก่อนหน้าแล้ว พวกเขาได้แต่เม้นปากไม่มีใครพูดสักคำ

ในใจกู้จื่อเฟยหวั่นเกรงไปหมด

ในระหว่างทางมานั้น เธอหาทางหนีไม่ได้สักนิดเพราะการตัดตามที่รัดกุม ตอนนี่ในห้องผ่าตัดไม่มีคนของเจียงเป้ยนีมันเป็นโอกาสเดียวของเธอ

เธอร้องไห้ตาพร่ามัว พูดเสียงสั่นว่า

"คุณหมอช่วยฉันด้วย ขอคุณหมอละ ขอให้คุณหมอช่วยฉันด้วย พวกเขาจับฉันมา ทำให้ฉันเสียโฉม ทำการรักษาบาดแผลที่หลังและทำให้มันบาดเจ็บช้ำไปช้ำมา ทำแผลฉีกแล้วทำการรักษา พวกเขาทำการทรมานฉันตลอดมา หากเป็นแบบนี้ต่อไป สักวันฉันจะต้องตายแน่ๆ ใครต่างก็พูดว่าคนเป็นหมอมีความเมตตา ขอคุณเถอะ ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยนะ"

คุณหมอคิ้วขมวด "แต่พวกเราไม่มีวิธีจริง คุณหนูคนนั้นได้ส่งคนมาก่อนหน้ามาบอกให้รักษาความลับการผ่าตัด มิเช่นนั้นพวกเราจะมีอันตรายถึงชีวิต อีกอย่าถึงพวกเราจะอยากช่วยเธอ แต่ด้านนอกก็ยังมีคนเฝ้าอยู่ เธอหนีไปไม่มีทางหนีหรอก"

พวกเขาเป็นหมอ มีดผ่าตัดในมือสามารถช่วยชีวิตคนได้ แต่ไม่สามารถใช้ต่อสู้ได้

กู้จื่อเฟยก็ได้คัดถึงความเป็นไปได้ด้านนี้ เธอทนความอึดอัดเอาไว้ รีบพูดขึ้นว่า

"แจ้งตำรวจ พวกคุณแจ้งตำรวจตอนนี้ เมื่อตำรวจมาก็สามารถช่วยฉันได้แล้ว"

คุณหมอส่ายหัว "พวกเขาอยู่ด้านนอกได้เตรียมการไว้หมดแล้ว เมื่อตำรวจเข้าใกล้โรงพยาบาลพวกเขาจะรู้ทันที และเธอจะถูกพาตัวออกไปทันที อีกอย่าง หากทำแบบนั้น พวกเราก็จะมีอันตรายไปด้วย ฉันต้องรับผิดชอบต่อคนของโรงพยาบาล"

ในเวลาวิกฤติเช่นนี้ทุกคนก็ต้องคิดถึงตัวเองก่อน จะมีกะจิตกะใจนึกถึงคนแปลกหน้าอย่างเธอได้เช่นไร

กู้จื่อเฟยเข้าใจดี แค่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหน็บหนาวในหัวใจ