สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1037

คือเธอ

มันคือเธอจริงๆ

ความรู้สึกและอารมณ์ที่สับสนทั้งหมด ดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติในชั่วพริบตาเดียว

เขาเลยนึกได้ทันที

เขาไม่ได้เปลี่ยนใจ และไม่ได้ไม่สนใจกู้จื่อเฟยด้วยเหตุผลใดหลังจากประสบยอกย้อน

มันผิดตั้งแต่แรก เพราะคนผิดเลย

ไม่ใช่เธอ แล้วเขาจะมีความรู้สึกยังไง

แม้ว่าเป็นหน้าเดียวกัน แม้ว่าใจของเขาจะเต็มไปด้วยทรมาน แต่ความรู้สึกทั้งหมดของเขาก็แสดงให้ใบหน้านั้นนั่นแหละ แต่ไม่สามารถยอมรับจิตวิญญาณที่อยู่ในร่างกายนั้นได้

เฉพาะเมื่อเผชิญหน้ากับกู้จื่อเฟยตัวจริง ความรู้สึกทั้งหมดของเขาเลยจะกลับมา และจะเป็นที่ถูก

"ผมขอโทษ..."

เสียงของเย้นโม่หลินต่ำมากจนแทบจะสะอึกสะอื้น เขาเช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของเธอด้วยนิ้วมือที่สั่น การกระทำระมัดระวังมาก

แต่ยิ่งเขาเช็ด น้ำตาของกู้จื่อเฟยก็ยิ่งไหลออกเร็วขึ้น ไหลเร็วยิ่งขึ้นทุกที

เย้นโม่หลินเจ็บใจจนเกือบหายใจไม่ออก

"ดิ๊งดิ๊งด่องด่อง"

กู้จื่อเฟยมองเขาด้วยดวงตาแดง และมือที่ถูกโซ่ล็อกอยู่ของเธอก็แกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าเขา

แสดงว่าให้เขาช่วยแก้มัด

แล้วเย้นโม่หลินเลยเกิดหวนนึกขึ้นมา เขาตื่นเต้นเกินไปหลังจากดูออกเธอ และลืมที่จะช่วยเธอแก้โซ่แล้ว

เขาหยิบกริชที่พกพาไว้ข้างกายออกทันที ขีดด้วยกริชที่คม และหักโซ่เหมือนตัดเต้าหู้

การกระทำของเขาระมัดระวังมาก แก้โซ่และฉีกเทปกาวจากปากเธอเบาๆ

การกระทำของเขาอ่อนโยนมาก ระมัดระวังจนราวกับเขากำลังปฏิบัติต่อทรัพย์สมบัติ

เขามองดูรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธออย่างใกล้ชิด ถึงแม้ว่าเขาได้เผชิญกับรอยแผลเป็นเดียวกันมาหลายวันแล้ว แต่เมื่อเห็นรอยแผลเป็นของกู้จื่อเฟยในขณะนี้ หัวใจของเขาก็เจ็บเหมือนถูกมีดกรีด

"ผมขอโทษ ผมขอโทษนะครับ ถ้าผมหาเธอได้อย่างเร็ว เธอจะไม่..."

"ป๊อป"

ก่อนที่เขาจะพูดจบเย้นโม่หลินก็ถูกตบหน้า โดยออกเสียงการตบหน้าดังมาก

และคนที่ตบหน้าก็คือกู้จื่อเฟย

กู้จื่อเฟยจ้องมองเย้นโม่หลินอย่างโกรธมาก ด่าเขาอย่างใส่หัวและใส่หน้าโครมๆ

"เย้นโม่หลินด นี่มันตาบอดแล้วหรอ ฉันคล้ายกันกับเจียงเป้ยนีอีดอกนี้ที่ไหนล่ะ หลังจากผ่านไปหลายวัน นายยังไม่ได้ดูออกว่าเธอเป็นของปลอม"

"นายคลุกอยู่กับเธอด้วยกันทั้งเช้าและเย็นนานขนาดนี้ แล้วนายยังพาเธอไปงานประมูล"

"นายแยกฉันกับเธอไม่ได้แม้แต่เล็กน้อยหรอ ในสายตาของนาย ตราบใดที่สองคนคล้ายกัน พวกเขาก็เป็นคนเดียวกันหรอ"

ใบหน้าของเย้นโม่หลินไม่เคยถูกใครตบเลย

ก็ไม่ต้องพูดถูกผู้หญิงตบ

ใบหน้าของเขาร้อนมาก แต่เขามองเธอตรงๆ ไม่ได้โกรธแม้แต่น้อย เขายืนตัวตรง เม้มริมฝีปาก ปล่อยให้เธอทุบตีและปล่อยให้ด่า

ท่าทางที่ยอมรับความลำบากอย่างไม่ขัดขืนและไม่ต่อต้านของเขา ทำให้ กู้จื่อเฟยรู้สึกเจ็บใจมาก

เธอพูดอย่างดุเดือดว่า "ฉันไม่สนใจนายอีกต่อไปแล้ว ฉัน..."

"ไม่มีอีกแล้ว"

เสียงต่ำของเย้นโม่หลินขัดจังหวะเธอ และมือของเขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่นๆในฝ่ามือของคุณ

แววตาลึกซึ้ง ราวกับคำสัตย์สาบาน "ผมสาบานครับ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันจะไม่มีวันมองเธอไม่ออกอีกแล้วครับ"

กู้จื่อเฟยสูดจมูก "ปากผู้ชายมันยิ่งกว่าผีหลอกคนเลย นายก็มองฉันไม่ออกแล้ว ฉันไม่เชื่อนายเลย"

เย้นโม่หลินพูดอย่างกระตือรือร้นและจริงจังว่า "ผมสัญญานะครับ"

"สัญญาด้วยอะไร"

"ด้วยมัน"

เย้นโม่หลินจับมือของกู้จื่อเฟยแล้วกดที่หน้าอกของเขา เขาพูดทีละคำว่า

"กู้จื่อเฟยผมรักเธอค่ะ และใจผมจะมีความรู้สึกต่อเธอเท่านั้น จนถึงตอนนี้ ผมเลยก็เข้าใจว่าผมตกหลุมรักเธอมาก่อนแล้ว และไม่มีใครจะแทนได้"

กู้จื่อเฟยเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ และมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยความไม่เชื่อ