สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1072

โห้หลีเฉินทำเป็นพระอิฐพระปูนไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย ยังคงปิดตาสนิท ขนาดจะแอบเหล่ตามองสักนิดยังไม่มีเลย

เมียออกหน้าเอง ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ

เดี๋ยวพอเห็นเข้าจะรู้สึกเหมือนอะไรทิ่มตาเอา

เขายิ่งทำท่าทางเย็นยะเยือกหนักกว่าเก่า แถมทำตัวสูงส่งเหลือเต็มทน ไม่คิดจะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เลย

ถ้าเย้นหว่านไม่ลงมือเพื่อระบายความโกรธออกมา เขาก็จะจัดการแคทเธอรีนเอง

ไม่ว่าเธอจะมีเหตุผลใดก็ตาม มาเข้าใกล้เขาขนาดนี้ ก็สมควรตายจริงๆ

"คุณนาย แส้ครับ"

ไม่นานนักเว่ยชีก็เดินเข้ามา และยื่นแส้ให้กับเย้นหว่าน

เย้นหว่านหยิบแส้มา และไม่อยู่เฉย พลันสะบัดแส้ลงบนตัวของแคทเธอรีนทันที

"กรี๊ด-"

แคทเธอรีนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน พลันใช้มือกุมตรงตำแหน่งที่ถูกแส้ตี ใบหน้าบิดเบี้ยว

เธอไม่เคยถูกคนทำร้ายเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้

เธอจ้องมองทางเย้นหว่านอย่างโหดร้าย "เย้นหว่าน แกหยุดเดี๋ยวนี้!"

เวลานั้นเอง เสียงของเธอเพิ่งจบลง แต่สิ่งที่ตอบรับเธอกลับกลายเป็นแส้อีกรอบ

เย้นหว่านจ้องมองเธออย่างเย็นยะเยือก "ตอนที่จิตใจไม่คิดเกินเลย เคยคิดถึงตอนนี้บ้างไหมล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าร่างกายเจ็บปวดขึ้นมา แกก็คงไม่รู้จักคำว่าล้มเลิกความคิดไปตลอดไปแล้วมั้ง!"

ผู้หญิงคนนี้ต้องได้รับบทเรียนเสียบ้าง

สองสามวันก่อนยังแสดงความจริงใจ มาขอโทษและรับปากกับเย้นหว่านอยู่ ว่าต่อจากนี้ไปจะเลิกคิดไม่ซื่อกับโห้หลีเฉิน สุดท้ายแล้วก็แค่เสแสร้งแกล้งทำให้เห็นเท่านั้นเอง

เกรงว่าสองสามวันมานี้ตอนที่เย้นหว่านไม่เห็น ก็ไม่รู้ว่าใช้ไม้ไหนมาค่อยๆ ยั่วล่อหลอกโห้หลีเฉิน

เมื่อฉุกคิดขึ้นมาได้ก็รู้สึกขยะแขยงอย่างที่สุด

แคทเธอรีนเจ็บจนเข้ากระดูก ด้วยการคอยสอดส่องของเว่ยชีแล้ว อยากจะวิ่งหนีไปก็ไม่กล้าวิ่ง

เพราะว่าการที่เย้นหว่านทำร้ายคน โห้หลีเฉินก็ยอมรับอีก และตามใจอีก

ถ้าเธอวิ่งหนี่แล้ว ก็เหลือแค่ตายอย่างทรมานมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง

ทว่าเย้นหว่านทำให้เธอเจ็บปวดเช่นนี้ มันอับอายมาก

"คุณเย้น คุณเข้าใจผิดแล้วจริงๆ เมื่อครู่ที่เสื้อฉันไปติดอยู่บนตัวของคุณโห้มันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้นเอง มันคืออุบัติเหตุจริงๆ คุณอย่าได้คิดมาก และมาลงโทษที่ฉันได้ไหม?"

"ยังจะปากแข็งอยู่อีกเหรอ?" เย้นหว่านฟาดแส้ลงมาอีกครั้ง "ฉันเกลียดคนอย่างแกที่ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอจริงๆ "

โกหกเธอ รังแกเธอ เพื่อหลอกล่อผู้ชายของเธอ

น่าตายไปเสียจริงๆ

เย้นหว่านฟาดแส้ลงอีกครั้ง

แคทเธอรีนทั้งเจ็บปวดทั้งอับอาย ความภาคภูมิใจก็ถูกทำร้ายจนแหลกสลายหมดแล้ว จิตใต้สำนึกของเธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งระดับความห่างระหว่างเธอกับเย้นหว่านเป็นอย่างดี

เย้นหว่านสูงส่งราวกับเจ้าหญิง มีเพียบพร้อมทุกอย่าง กระทั่งสามารถควบคุมความเป็นความตายของคนอื่นอยู่ในมือได้ ส่วนเธอนั้น ไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีปากไม่มีเสียง จนถึงขั้นถูกเย้นหว่านใช้เท้าเหยียบย่ำจนเกิดหายนะขึ้นอย่างง่ายดาย

แคทเธอรีนไม่เต็มใจ และโกรธแค้น

"ฉันผิดไปแล้ว คุณเย้น ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว คุณอย่าได้ทำร้ายฉันเลย ไว้ชีวิตฉันสักครั้งเถอะนะ ฉันยังต้องรักษาอาการป่วยของคุณโห้ต่อ คุณทำร้ายฉันก็ไม่เป็นไร แต่มันจะกระทบไปถึงอาการป่วยของคุณโห้ด้วย"

"ฉันขอร้องคุณ ปล่อยฉันไปสักครั้งหนึ่งเถอะนะ..."

เธอคลานอยู่บนพื้นด้วยท่าทางน่าเวทนา ดูท่าทางหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว

ราวกับหมาตัวหนึ่งที่กำลังอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

จู่ๆ เย้นหว่านก็ไม่มีความคิดจะทำร้ายเธออีก คนประเภทนี้ เป็นจิ้งจกเปลี่ยนสีไปเรื่อย ต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง ช่างน่าถ่อมตัวเอาขีดสุด แต่ว่าในใจของเธอนั้นไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย

การสั่งสอนเธอ นอกจากการอาละวาดแล้ว ก็ไม่มีความหมายในทางปฏิบัติมากนัก

เมื่อเห็นว่าเย้นหว่านเริ่มหวั่นไหวแล้ว แคทเธอรีนก็รีบขอร้องทันควัน

"ฉันสาบานว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีกแล้ว ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ฉันจะไม่ทำเรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้คุณรำคาญใจอีก คุณเย้น ฉันพูดจากใจจริง ฉันรู้ตัวว่าผิดจากใจจริง ฉันขอร้องให้คุณช่วยให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม"

ดูไปแล้วเหมือนจะเป็นความจริงที่มาจากใจ

เย้นหว่านรู้สึกขยะแขยงกับเธอเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว คนอย่างเธอ ขนาดจะเป็นศัตรูทางความรักยังไม่คู่ควรเลย

จนไม่มีกระจิตกระใจจะทำร้ายเธอแล้ว เย้นหว่านวางแส้ลง เวลานั้นเอง พลันมีเสียง "โฮก" ขึ้น

เย้นหว่านมองไปทางเตียงคนไข้ จนตาค้างทันที