สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1073

แคทเธอรีนบีบบังคับทีละขั้นๆ

เว่ยชีขมวดคิ้วแน่น พลางทั้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "คุณนาย คุณอย่าไปฟังคำพูดเพ้อเจ้อของเธอเลย คุณกำลังท้องอยู่ คุกเข่าไม่ได้นะครับ"

เพราะว่าการคุกเข่าในครั้งนี้ มันไม่ใช่การคุกเข่าแบบธรรมดาแน่นอน

เพราะมันเป็นการทำลายเกียรติจนแหลกสลาย จนส่งผลกระทบมายังจิตใจด้วย และต้องกลายเป็นฝันร้ายของเย้นหว่านไปทั้งชีวิต

เพราะว่าเธอยังตั้งท้องอยู่ แถมตอนนี้ยังไม่สามารถรับการถูกการดูถูกเช่นนี้ได้

แคทเธอรีนหัวเราะเยาะเย้ยให้ "ใช่ เย้นหว่านผู้สูงศักดิ์คุกเข่าไม่ได้ งั้นโห้หลีเฉินก็ตายไป ฮ่าๆ ถือว่าเป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันคู่หนึ่ง ที่แท้โห้หลีเฉินก็รักอยู่ฝ่ายเดียว ช่างน่าสงสารเวทนาจริงๆ "

เธอโดนฉีกหน้าจริงๆ คำพูดนี้มันช่างน่าไม่น่าฟังจนเสียดหูขึ้นเรื่อยๆ

เย้นหว่านหน้าซีดเผือด พลางมองแคทเธอรีนด้วยสายตาเย็นชาใส่

จากนั้นก็พูดเน้นทุกคำ "แกต้องการให้ฉันคุกเข่าจริงๆ ใช่ไหม?"

แคทเธอรีนเริ่มสนใจมากขึ้นกว่าเดิม จากนั้นก็นั่งลงตรงตู้หัวเตียง ตั้งหน้าตั้งตารอคอย

"ใช่สิ แกคุกเข่า ฉันก็ไม่ลงมือช่วยเธออย่างแน่นอน"

แค่เย้นหว่านคุกเข่าลง เธอก็จะลิขิตผลกระทบเป็นเงาที่มิอาจจะลบเลือนไปได้จากหัวใจของเธอ

เย้นหว่านกล้าทำร้ายเธอ เธอก็จะทำให้เย้นหว่านเจ็บเป็นร้อยเท่าพันเท่า!

จนส่งผลกระทบไปถึงพัฒนาการของลูกในท้องของเธอ ก็จะยิ่งดี

เย้นหวานมองโห้หลีเฉินที่เจ็บปวดทรมานอย่างปวดใจ พลันก้าวเท้า มุ่งหน้าไปทางแคทเธอรีน

จากนั้น มีเสียงดัง "เพี๊ยะ" ดังลั่นขึ้นมา เป็นเสียงตบหน้าดังลั่นสนั่นหวั่นไหว

รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของแคทเธอรีนถูกตบจนค้างไปแล้ว พลางจ้องมองเย้นหว่านอย่างตกตะลึง มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยังกล้าตบหน้าเธออีก

แคทเธอรีนแหกปากตะโกนดังลั่น "เย้นหว่าน นี่แกไม่อยากให้โห้หลีเฉินมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม?"

เย้นหว่านยังไม่หยุดมือ พลางบีบคอของแคทเธอรีนเอาไว้แน่น และในเวลาเดียวกัน ก็หยิบมีดปอกผลไม้ที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา จิ้มลงบนใบหน้าของแคทเธอรีน

สีหน้าของเย้นหว่านเย็นเฉียบราวกับราชาปีศาจ

"แคทเธอรีนนี่แกคิดว่าที่นี่คือที่ไหนกัน? ถึงได้ให้คนอย่างแกมีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน? ฉันจะให้แกสองทางเลือกเท่านั้น"

"หนึ่ง ถ่วงเวลาต่อไปเรื่อยๆ ถ้าโห้หลีเฉินเกิดเรื่องขึ้น ฉันรับประกันได้เลยว่าจะให้แกอยากตายก็ตายไม่ได้ จะทรมานแกไปจนตาย ยังมีอีก ครอบครัวของแก ฉันจะไม่ปล่อยไปแม้สักคนเดียว แกทำให้ฉันสูญเสียคนที่ฉันรักไป ฉันจะให้คนที่แกใส่ใจอยู่ทุกคน ตายไปเป็นเพื่อนทั้งหมด"

แคทเธอรีนตัวสั่นอย่างหวาดกลัว "แกกล้าเหรอ!"

แววตาของเย้นหว่านสั่นอย่างบ้าคลั่ง ปลายแหลมของมีดปอกผลไม้ทิ่มลงแรงลงเรื่อยๆ จนใบหน้าของแคทเธอรีนพลันมีเลือดไหลซึมออกมาแล้ว

"แกคิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?"

ความเจ็บปวดที่อยู่บนใบหน้า รวมทั้งตรงบริเวณต้นคอด้วย นั่นมันเป็นอันตรายจนถึงแก่ความตายที่เริ่มคุกคามไปทั่วตัว

แคทเธอรีนตัวเริ่มเย็น ในเวลานี้เองถึงได้รู้อย่างแท้จริงว่า แม้ว่าจะเป็นคนที่อ่อนโยนก็ตาม ก็สามารถกลับกลายเป็นปีศาจร้ายได้

เย้นหว่านเองก็ไม่อยู่นอกเหนือจากนั้น

กระทั่งบ้าคลั่ง น่ากลัว โหดร้ายมากกว่าด้วย

น้ำเสียงของแคทเธอรีนเริ่มอ่อนลงแล้ว "ตัวเลือกที่สองคืออะไร?"

เธอยังไม่อยากตาย

เพราะไม่อยากให้ครอบครัว รวมถึงเพื่อนของเธอต้องติดร่างแหไปด้วย

เย้นหว่านปล่อยมือจากเธอ พลันผลักเธอไปข้างเตียง

พร้อมทั้งออกคำสั่งทันที "ช่วยเขา"

เธอกำมีดปอกผลไม้ไว้แน่น พร้อมทั้งแผ่ความเกลียดชังออกมา "ถ้าแกกล้าเล่นตุกติกตอนรักษา หรือว่าเขาตาย ฉันรับประกันได้เลยว่าทางเลือกที่หนึ่ง มันจะเป็นจริงทั้งหมด"

แคทเธอรีนตัวแข็งทื่อพร้อมทั้งพิงตัวลงข้างเตียงทันที ราวกับสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บ มันหนาวตั้งแต่ฝ่าเท้าลามมาถึงศีรษะ

เย้นหว่านที่เป็นแบบนี้ ก็คือราชาปีศาจดีๆ นี่เอง

ความเกลียดชังที่แผ่ไปทั่วไป จนทำให้คนเกิดความหวาดหวั่นในใจ

เธอเหมือนเจ้ากระต่ายน้อยที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างเอาใจที่ไหนกัน ก็แค่เป็นคุณหนูพันล้านที่ถูกคนในตระกูลปกป้องดูแล ความดุร้ายของเธอ รวมทั้งโกรธเคือง เห็นได้ชัดว่าความรุนแรงนั้น ถูกความอ่อนโยนปกปิดไว้ทั้งหมด

คนที่ฐานะสูงส่งเหนือคน ไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

เธอไม่กล้ายั่วยุเย้นหว่านที่เป็นลักษณะเช่นนี้ และยังไม่อยากตายด้วย

แคทเธอรีนไม่ถ่วงเวลาอีกต่อ พร้อมทั้งรีบจัดการปฐมพยาบาลช่วยเหลือ จนมือของตนเองยุ่งเป็นระวิง

เธอเคยทำมาแล้วสามครั้ง กระบวนการเช่นนี้ ถือว่าคุ้นเคยที่สุดแล้ว