สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1074

นั่นมันคือความหวาดกลัวที่ลึกที่สุดในหัวใจของเธอที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้

เวลานี้ ทุกอย่างมันถาโถมขึ้นมา

--เย้นหว่าน เห็นแล้วใช่ไหม ว่าแกไม่รู้เรื่องอะไรเลย แกมันก็แค่ภาระดีๆ นี่เอง

--แกมาถ่วงเวลาการรักษาของฉัน อีกเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมา มาโทษฉันไม่ได้นะ

--เพราะว่า ทุกอย่างเป็นเพราะว่าแกทำให้เสียแผนหมด

ทั้งหมด เป็นเพราะว่าเธอทำให้เป็นแบบนี้ เพราะว่าเธอทำร้ายให้เสียแผน...

เย้นหว่านร่างกายหนาวสั่นเป็นเจ้าเข้า หัวใจราวกับตกไปอยู่ในก้นเหวที่ลึกที่สุด ถูกความดำมืดที่ไม่เห็นเดือนเห็นดาวเกาะกุมเอาไว้

นั่นคือความหวาดกลัวถึงขีดสุด

มันคือความหวาดกลัวไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ ตามสัญชาตญาณ

แม้ว่าจะเป็นเพียงคำพูดจากลมปาก แม้ว่าจะเป็นการเยาะเย้ยใส่ด้วยความคิดไม่ดี เธอก็ไม่สามารถยอมรับกับคำว่าถ้าได้

อาจจะเป็นเพราะว่าอารมณ์เครียดมากของเธอ พลอยทำให้เด็กน้อยที่อยู่ในท้องเริ่มแสดงอาการต่อต้านขึ้นมาแล้ว เพราะท้องเริ่มเกิดอาการปวดตีขึ้นมาเป็นระลอก

เย้นหว่านกุมหน้าท้องเอาไว้ ทว่าดวงตามองไปที่เตียงไม่แม้แต่จะกะพริบตา พร้อมทั้งยืนอย่างหนักแน่น

โลกของเธอมีแต่ความตื่นตระหนกและดำมืด มีแค่โห้หลีเฉินเท่านั้น

แค่เขาผ่านอันตรายไปได้ ขอแค่เขามีชีวิตรอดแล้ว เธอถึงจะรอดไปด้วย

กระบวนการนี้ ก็เหมือนกับการเหยียบย่ำพุ่มหนามออกจากภูเขา และการผ่านความทุกข์ทรมานมาหลายศตวรรษ

ไม่รู้ว่ากล้ำกลืนฝืนทนผ่านไปนานขนาดไหนแล้ว ในที่สุด การรักษาของโห้หลีเฉินก็สิ้นสุดลงแล้ว

เลือดเขาไม่ไหลออกมาอีกแล้ว ในที่สุดร่างกายก็หยุดสั่น เขาหลับตาและนอนอยู่บนเตียง ดูแล้วกำลังเหมือนคนที่นอนหลับอยู่

แคทเธอรีนปาดเม็ดเหงื่อที่เกาะบนหน้าผากออก และมีเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่ครึ่งหน้าด้วย

เธอเม้มปากอย่างไม่แยแส พลางมองเย้นหวานด้วยความรังเกียจเข้าไส้ จากนั้นก็พูดว่า "เขาพ้นวิกฤตแล้ว รอให้ผ่านไปอีกหลายชั่วโมงถึงจะตื่น"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว พละกำลังที่คอยหนุนหลังให้กับเย้นหว่าน พลันหายไปทันที

ร่างกายของเธออ่อนแรง และเป็นลมจนกองกับพื้น

โชคดีที่เว่ยชีมีไหวพริบดี พลางประคองเธอเอาไว้ได้ทันท่วงที เขาเข้าใจความรู้สึกของเย้นหว่านมาก

ครั้งแรกที่เห็นโห้หลีเฉินมีอาการกำเริบ ตอนที่เห็นความอันตรายเช่นนี้ จนเขาเองก็ตกใจขวัญผวาจนเกือบจะยืนทรงตัวไม่ไหวอยู่แล้ว

เย้นหว่านสามารถยืนดูจนครบทุกกระบวนการรักษา ทนมาถึงตอนนี้ ถือว่าช่างหนักแน่นมากแล้ว

"คุณนาย ผ่านไปแล้วไม่เป็นไรแล้ว นายท่านฟื้นขึ้นมาก็ดีขึ้นแล้ว..."

เพิ่งพูดได้ครึ่งประโยค ตอนที่เว่ยชีประคองเย้นหว่านอยู่ในเวลานั้น ทว่าก็มองเห็นภาพที่ต้องตกตะลึงแทน

สีหน้าของเขาถอดสีทันที ราวกับการกรีดร้องเสียง

"คุณนาย คุณเลือดไหล!"

เลือดไหลเหรอ?

เย้นหว่านไม่มีเรี่ยวแรงเลย พลางมองตามมาที่ด้านล่างของตนเองอย่างช้าๆ ก็เห็นว่าขาทั้งสองข้างที่อยู่ในกระโปรงนั้น มีแต่รอยเลือดไหลท่วมท้นจนเปรอะเปื้อนออกมา

ไม่รู้ว่าเริ่มไหลตอนไหนกัน

เธอเป็นห่วงโห้หลีเฉิน เลยไม่ได้สนใจ มิน่าล่ะเธอถึงได้ไม่มีแรง

พอเริ่มผ่อนคลายประสาทได้ เธอถึงรู้สึกว่าเจ็บเสียดตรงท้อง เจ็บจนทำให้เธอเกิดอาการหวาดหวั่นตาม

เสียงเธอสั่นเทา "ลูก ลูก..."

"ผมจะพาคุณไปหาหมอ!"

เว่ยชีตั้งสติได้ทัน และไม่สนใจคำว่าผู้หญิงผู้ชายมาแตะต้องตัวกันอะไรทั้งนั้น พร้อมทั้งอุ้มตัวเธอ และพุ่งตัวมุ่งหน้าออกไปด้านนอกทันที

เย้นหว่านมีหมอทางด้านสูตินรีเวชโดยเฉพาะ และสามารถปรากฏตัวอยู่ข้างกายเย้นหว่านได้ตลอดเวลา ซึ่งอยู่ห้องด้านข้างกัน

ตอนที่เย้นหว่านถูกอุ้มออกมานั้น แต่กลับหันศีรษะไป เพื่อใช้สายตามองเตียงคนไข้อย่างถวิลหา

เพื่อมองมาทางโห้หลีเฉิน

เขาเพิ่งหนีรอดมาจากความตายอยู่เมื่อครู่ ความจริงเธอก็อยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา แต่ว่าตัวเธอนั้น...

"เย้นหว่าน แกนี่มันเป็นภาระจริงๆ หาเรื่องมาทำให้วุ่นวายอยู่ตลอดเลย"

แคทเธอรีนยืนอยู่ข้างเตียง และพูดจาเยอะเย้ยอยู่

คำพูดนี้ ราวกับเข็มหมุดมันปักลงบนหัวใจของเย้นหว่าน ปักลงตรงตำแหน่งที่อ่อนล้าที่สุด