สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1080

ตอนใกล้เที่ยงของวันต่อมา โห้หลีเฉินจึงตื่นขึ้นมา

การตื่นมาครั้งนี้ สีหน้าของเขาดีขึ้นมาก

แต่เมื่อเขาลืมตา ก็ยังเป็นเหมือนครั้งก่อน คนที่มองเห็นก็คือแคทเธอรีน

แคทเธอรีนก็นอนหมอบอยู่บนโต๊ะ มองเห็นโห้หลีเฉินตื่นแล้ว ก็รีบเดินไปหาเขาด้วยความดีใจทันที

"ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว ฉันเป็นห่วงคุณแทบตาย"

หน้าที่ขาวซีดของโห้หลีเฉินเย็นชา สายตาที่มองมานั้นแหลมคมราวกับหนาม

ทิ่มแทงแคทเธอรีนจนชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน ไม่กล้าเข้าใกล้เขาแล้ว

แคทเธอรีนกลัวเขา ด้วยสัญชาตญาณ แม้ว่าตอนนี้เขาจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เป็นคนป่วยที่แม้แต่น้ำถังเดียวก็ยังยกไม่ขึ้น

แคทเธอรีนกลับไม่ได้เผยให้เห็นความคิดของตนเองออกมาเลยสักนิด ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ"

นี่คือคำถามของคุณหมอ ที่จริงจังอย่างมาก

และไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบ

โห้หลีเฉินกลับไม่ตอบคำถามเธอจริงๆ สายตาเคลื่อนออกจากตัวเธอ มองไปที่ตัวของเว่ยชี

"เย้นหว่านล่ะ"

เขาเพิ่งตื่น เสียงแห้งและแหบพร่า เสียงฟังดูแล้วขาดตอนมาก

สีหน้าแคทเธอรีนเปลี่ยนไปทันที เศร้าหมองลงมาก

เขาตื่นมาไม่ได้สนใจไยดีเธอเลย คำถามแรกที่ถาม ก็คือเย้นหว่าน

ผู้หญิงที่ไม่สนใจเขาคนนั้น มีสิทธิ์อะไรยังต้องให้เขาแคร์เธอมากขนาดนี้

อิจฉา น่าอิจฉาอย่างยิ่ง

เว่ยชียืนตัวแข็งทื่ออยู่ข้างๆ ตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "คุณนายกลับไปแล้วครับ"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว "ทำไมเธอกลับไป"

ไม่สมควรอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เย้นหว่านยังให้คำมั่นสัญญาหนักแน่นว่าจะขอข้ามผ่านอุปสรรคที่ยากลำบากนี้ไปพร้อมกับเขา เวลานี้กลับไม่ได้อยู่เฝ้าเขา ตัวเองกลับไปก่อนแล้ว

แคทเธอรีนพูดทันทีว่า

"ก่อนหน้านี้อาการป่วยคุณกำเริบรุนแรงมาก ทำให้คุณเย้นตื่นตกใจ เธอจึงเจ็บท้องมีเลือดออกค่ะ"

"อะไรนะ"

โห้หลีเฉินตกใจมาก ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที เตรียมจะลงจากเตียง "ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันจะไปดูเธอสักหน่อย"

บ้าเอ๊ย เจ็บท้องมีเลือดออกมาเลยเหรอ!

ร่างกายเธออ่อนแอแบบนั้น ต้องเป็นการทรมานอีกแน่ ตอนนี้ไม่ได้มาหาเขาที่นี่ เป็นเพราะว่าอาการสาหัสมากหรือเปล่า

ลูก ยังอยู่ใช่ไหม

"คุณโห้ ตอนนี้คุณยังลงจากเตียงไม่ได้นะ"

แคทเธอรีนรีบเดินมาข้างหน้า ขวางโห้หลีเฉินเอาไว้ "ร่างกายคุณยังอ่อนแอมาก ยังเดินไม่ได้ค่ะ"

แคทเธอรีนได้แต่ยืนขวางห่างออกไปก้าวหนึ่ง ไม่กล้าดึงรั้งเขา

แต่เธอยืนอยู่ตรงนี้ ก็ขวางทางลงจากเตียงของโห้หลีเฉินได้แล้ว

โห้หลีเฉินจะลงไป ก็ต้องสัมผัสเธอ หรือไม่ก็ต้องผลักเธอออก ทั้งสองวิธีล้วนต้องใช้การสัมผัส เขาคนเดียวไม่ไหวอยู่แล้ว

โห้หลีเฉินหน้าบึ้งแถมพูดจาเย็นชาและดูถูกใส่"ออกไป!"

ท่าทางเขาดุร้าย ทั่วทั้งร่างเขาให้ความรู้สึกอันตรายอย่างรุนแรง ราวกับว่าถ้าเธอไม่หลบ สิ่งที่เธอต้องพบคือความตายอย่างนั้น

ขาสองข้างของแคทเธอรีนอ่อนแรงอย่างอดไม่ได้ รีบไปขอความช่วยเหลือจากเว่ยชี

"ผู้ช่วยพิเศษเว่ยชี คุณช่วยเกลี้ยกล่อมคุณโห้หน่อยสิคะ ร่างกายเขาคุณเองก็รู้ดี ว่ายังลงจากเตียงไม่ได้จริงๆ

เว่ยชีสีหน้าเคร่งเครียด

เขาเอ่ยปากว่า "คุณชาย คุณหลับไม่ได้สติมากว่าสองวันแล้วครับ ตอนนี้คุณนายไม่เป็นอะไรแล้ว คุณหมอบอกว่า เด็กยังอยู่ แต่ว่าตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแอมาก ต้องนอนพักรักษาตัว ขอแค่บำรุงรักษาร่างกายให้ดี ผ่านไปสักระยะก็หายดีแล้วครับ

เว่ยชีรู้ว่า โห้หลีเฉินเป็นห่วงเย้นหว่าน

ถ้าไม่รู้อาการของเย้นหว่าน ต่อให้ร่างกายเขาทรุดล้มลง เขาก็ต้องไปพบเย้นหว่านให้ได้

ความดุร้ายและความกระตือรือร้นที่อยู่รอบกายโห้หลีเฉินจึงได้ค่อยๆ จางหายไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินเรื่องนี้

ยังดีที่เธอปลอดภัย

แคทเธอรีนกลุ้มใจ พร้อมทั้งหึงหวงอย่างมาก เกลียดที่ในใจของโห้หลีเฉินมีที่ว่างให้เย้นหว่านเพียงคนเดียว