สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1082

"วางใจเถอะ มือของเธอจะปลอดภัย"

คำว่าปลอดภัย กลับทำให้แคทเธอรีนกลัวมากๆ

เธอมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยสายตาที่กลัว เขาคือคนที่โหดร้ายและโหดเหี้ยม ในขณะที่เขาต้องการให้เธอรักษา แต่เขายังคงยืนกรานที่จะลงโทษกับเธอ

เพียงเพราะ เธอเข้าใกล้เขาอย่างลืมตัว!

"คุณโห้ เรื่องนี้เป็นแค่อุบัติเหตุ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันสัญญาว่ามันจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก ถือว่าเห็นแก่ที่ฉันช่วยรักษาคุณเถอะนะ ให้โอกาสฉันชดเชยกับสิ่งที่ทำผิดไป"

แคทเธอรีนมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างจริงจัง เธอพยายามทำให้เขาใจอ่อน

"สำหรับฉัน ไม่มีโอกาสให้เธอได้ชดเชยกับสิ่งที่ทำผิดไป"

โห้หลีเฉินยืดเส้นยืดสายอย่างเบื่อหน่าย "เอาไปที่กำแพง แล้วก็นั่งคุกเข่าทั้งวัน"

"ครับ คุณชาย"

เว่ยชีก้าวไปข้างหน้าทันที

แคทเธอรีนหน้าซีดด้วยความตกใจ ให้คุกเข่าทั้งวัน ถ้าอย่างนั้นขาของเธอคงจะใช้การไม่ได้อีก

นี่มันโหดร้ายเกินไป

เธอรีบพูดว่า "คุณโห้ ไม่ได้นะ ฉัน ฉันยังต้องรักษาให้คุณ และเดี๋ยวคุณจะต้องเปลี่ยนยา ถ้าไม่มีฉันไม่ได้นะ"

"คุณแคทเธอรีน เรื่องพวกนี้ ต่อให้คุณคุกเข่าอยู่ก็ยังสามารถทำได้" เว่ยชีก้าวไปข้างหน้า และดึงแคทเธอรีนอย่างรุนแรง

หัวใจของแคทเธอรีนหนาวสั่นขึ้นเรื่อยๆ เธอมองไปยังชายหนุ่มที่ไม่จิตใจบนเตียง

ขนาดได้ใช้เวลาร่วมกันมาหลายวัน เขาก็ปฏิบัติต่อเธอ ด้วยความเย็นชาเหมือนเดิม

แคทเธอรีนไม่พอใจ และเธอก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก

"คุณโห้ คุณจะใจร้ายแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันเป็นคนเดียวที่ช่วยชีวิตคุณได้ ถ้าทำกับฉันแบบนี้ คุณไม่กลัวว่าฉันจะโกรธเคืองคุณ จนรักษาผิดพลาดเหรอ?"

คำพูดนี้ คล้ายกับการข่มขู่

ใครก็ตามที่ยังต้องการรักษาชีวิตของตนเองไว้ คงจะไม่รีบรอน ทำให้คุณหมอที่รักษาตัวเองไม่พอใจขนาดนั้น เพราะอาจจะทำให้โดนเอาคืนได้

โห้หลีเฉินมองไปที่เธออย่างสบายๆ ดวงตาของเขาเย็นชาและหยิ่งทะนง

"ก็ลองดูสิ"

คำพูดที่แผ่วเบา ทำให้แคทเธอรีนรู้หนาวสั่นทันทีตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงปอยผม และเธอก็เหงื่อออกเต็มตัว

เธอเกือบจะคิดได้ในทันที เธอกล้าทำแบบนั้น โห้หลีเฉินจะทำให้เธอรับผิดชอบอย่างหนักที่สุดแน่นอน

เธอคงจะไม่สามารถรับไหว

เมื่อครู่นี้เธอแค่อยากใช้คำพูดพวกนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการลงโทษ แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะมีความคิดเช่นนี้แล้ว

ม้ว่าโห้หลีเฉินจะป่วยหนักแค่ไหน แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่เธอไม่สามารถรุกรานได้

แคทเธอรีนรู้สึกกระสับกระส่าย เธอรีบขอโทษด้วยความกลัว

"เมื่อกี้ฉันพูดผิดไป ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันแค่ แค่...คุณโห้ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณอย่าลงโทษให้ฉันนั่งคุกเข่าทั้งวันเลย? ขาของฉันคงจะใช้การไม่ได้อีก"

โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจเธอเช่นกัน เขาทำแค่กวักมือเรียก

จากนั้นเว่ยชีก็ลากแคทเธอรีนออกไปทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะแคทเธอรีนยังมีประโยชน์อยู่ โห้หลีเฉินจะไม่มีวันปล่อยให้เธอปรากฏตัวที่นี่อีก

แคทเธอรีนพยายามดิ้นรนและไม่พอใจ

"ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน! ตอนนี้มีเพียงฉันเท่านั้นที่จะช่วยโห้หลีเฉินได้ คุณทำกับฉันแบบนี้ อย่ามาทำให้ฉันโมโหนะ" แคทเธอรีนตะโกนใส่เว่ยชี

เว่ยชีไม่ไหวหน้าเธอเลย ดึงเธอเดินตรงไปที่ผนังห้องโถง และทิ้งเธอไว้ตรงนั้น

แคทเธอรีนคุกเข่าต่อหน้ากำแพงอย่างควบคุมไม่ได้

เธอกำลังจะลุกขึ้น ในตอนนั้น เว่ยชีก็ใช้เท่าเหยียบน่องของเธอไว้ เขาเหยียบแรงมาก เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ! ทำอะไรน่ะ ออกไปนะ!"

เว่ยชีก้มลงมองเธอ เขารู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ

เขารู้สึกไม่ชอบใจแคทเธอรีนมานานแล้ว และอยากจะทำร้ายเธอมานานแล้ว

"คุกเข่าตัวตรง 24ชั่วโมง น้อยกว่าหนึ่งนาทีก็ไม่ได้"

ในขณะที่พูด เว่ยชีก็พูดกับลูกน้องที่มาพร้อมกับอุปกรณ์ประกอบฉาก "ให้ท่าทางเธอกระชับขึ้น เพื่อให้เธอคุกเข่าในท่าที่สบายที่สุด"

ท่าที่สบายที่สุด?