สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1094

เว่ยชีชำเลืองตามองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความสับสน ท่าทางนี้ มันดูเหมือนกับว่ากำลังจะอุ้มเด็ก?

และในขณะนั้นเอง แรบบิทก็กำลังดิ้นในอ้อมแขนของเขา และยกแขนทั้งสองขึ้นทำท่าทีว่าจะโผเข้าไปในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินอย่างตื่นเต้น

เมื่อเห็นว่าแรบบิทกำลังจะล้ม เว่ยชีก็กำลังจะห้ามโดยไม่รู้ตัว แต่โห้หลีเฉินกลับพยักหน้า

"ให้ฉัน...อุ้ม"

เว่ยชีมึนงง

นับตั้งแต่ที่แรบบิทเกิดมาจนถึงตอนนี้ก็ได้เก้าเดือนแล้ว แต่คุณผู้ชายไม่เคยเข้าใกล้เธอเลยสักครั้ง และการอุ้มนี้ก็เป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่เคยเกิดมาก่อน

เว่ยชีไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ คุณผู้ชายของเขาจึงเปลี่ยนนิสัยไปอย่างกะทันหันอย่างนี้ แต่ร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวเร็วกว่าหลักความเป็นจริง จากนั้นเขาจึงส่งตัวแรบบิทไว้ในอ้อมแขนของโห้หลีเฉิน

เจ้าเด็กน้อยนั้นเนื้อตัวนุ่มอย่างมาก และตัวแรบบิทก็ล้มลงไปในอ้อมแขนของโห้หลีเฉินอย่างไม่รีรอ

ร่างกายเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มนั้นนุ่มนวลอย่างมาก และมือเล็กๆ ของเธอนั้นก็เป็นฝ่ายเริ่มจับโห้หลีเฉิน และแก้มเล็กๆ ของเธอก็ถูไปบนตัวโห้หลีเฉินอย่างดีอกดีใจ

ซึ่งเหมือนลูกแมวที่คิดถึงเจ้าของมานาน และในที่สุดก็เจอเจ้าของ

โห้หลีเฉินไม่คุ้นเคยกับความสนิทสนมอย่างกะทันหันนี้เลย ดังนั้นร่างกายของเขาจึงแข็งทื่ออย่างมาก

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกับเว่ยชีว่า "ปล่อยมือลง แล้วเอามันให้ตาย"

เว่ยชีจึงเข้าใจได้ว่า คุณผู้ชายอยากอุ้มคุณหนู เพื่อให้มือของเขาว่าง

ในเมื่อเป็นแบบนี้ สีหน้าของเว่ยชีก็เย็นชาราวกับน้ำแข็งในทันที

มือทั้งสองของเขาทับซ้อนกัน จากนั้นก็ได้ยินเสียง "ค๊อกๆ" ดังขึ้น

"แคทเธอรีน แกต้องชดใช้ค่าของการถากถาง"

ตามด้วยคำพูดที่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเกลียดชังแล้ว เว่ยชีก็เดินไปที่แคทเธอรีนทีละก้าวๆ

ไอเหี้ยมโหดที่อยู่บนตัวเว่ยชีก็โหดร้ายอย่างมาก จนทำให้ความเย่อหยิ่งของแคทเธอรีน กลายเป็นความมืดฟ้ามัวดินทันที

เธอจึงถอยหลังกลับไปอย่างเร่งรีบ แล้วพูดขู่ด้วยความหวาดกลัวว่า

"ฉันน่ะเป็นคนที่ผู้นำตระกูลหยูใช้ให้ปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญในตอนนี้ ถ้าแกกล้าทุบตีฉันผู้นำตระกูลหยูจะไม่ปล่อยแกไปแน่ เว่ยชี ตอนนี้น่ะแกไม่มีที่เพิ่งที่จะปกป้องแกได้แล้ว ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน ก็เท่ากับว่าแกอยากตาย?"

"แต่ก่อนที่ฉันจะตาย แกจะต้องเป็นคนตายก่อนอย่างแน่นอน"

เว่ยชีชกออกไปทีหนึ่ง

"โอ๊ย--" แคทเธอรีนกรีดร้องดังลั่นแล้วย่อตัวลง เธอคิดว่าเธอหลบเขาได้แล้ว แต่การเคลื่อนไหวของเว่ยชีนั้นคล้องจองกันอย่างมาก และเธอก็ติดกับ

แคทเธอรีนถูกชกจนล้มลงกับพื้น และส่วนไหล่ที่ถูกชกนั้น ก็เจ็บปวดราวกับว่ากระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ

เธอเจ็บจนตะคริวกิน แล้วถอยหลังเดินกลับไปอย่างลุกลี้ลุกลน

แล้วรีบร้องตะโกนให้กับคนอื่นๆ ว่า "ช่วยชีวิตฉันด้วย ช่วยฉันด้วย เร็วเข้า"

ผู้คนที่สามารถมาที่ขุมทรัพย์ได้ในตอนนี้ ล้วนเป็นคนสนิทของหยูฉู่สอง ซึ่งเป็นคนที่มีฐานะอำนาจและความสามารถ

ซึ่งการตบตีแคทเธอรีนต่อหน้าพวกเขาแบบนี้ มันช่างไม่ไว้หน้าพวกเขาเลย

ดังนั้นจึงมีคนกำลังจะก้าวไปข้างหน้า

จากนั้นเสียงที่เย็นชาของโห้หลีเฉินก็ดังขึ้น "ฉันจะดูว่าใครกล้าบ้าง"

ด้วยคำพูดนี้ ทำให้ฝีเท้าที่ก้าวออกไปนั้น หยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างแข็งกระด้าง

พวกเขามองไปทางโห้หลีเฉิน จากนั้นก็เห็นเพียงว่าเขายังคงนั่งไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ และทั่วทั้งตัวเขานั้นถูกปกคลุมไปด้วยพยับเมฆที่เซื่องซึม โดยไร้ซึ่งพลังแห่งการโจมตี และไร้ซึ่งชีวิตชีวา

แต่ถึงแม้จะเป็นคนพิกลพิการเช่นนี้ การสยบด้วยคำพูดเมื่อครู่นั้น ราวกับสัญญาณเตือนภัยที่ดังก้องอยู่ในหัวของพวกเขา

ดังนั้นจึงไม่มีใครก้าวออกมาอีก

จากนั้นจึงมีคนพูดอย่างเสียงเบาว่า "ประตูขุมทรัพย์จะต้องเป็นโห้หลีเฉินเท่านั้นที่เปิดได้ ถ้าล่วงเกินเขา จะเป็นอะไรที่ไม่ฉลาดเอาซะเลย และมันก็เป็นสิ่งที่แคทเธอรีนสมควรโดนทุบตีอย่างนี้แล้ว ดังนั้นพวกเราอย่าได้ยุ่งกับเรื่องนี้เลย"

"ใช่ๆ "

คนอื่นๆ ต่างก็พากันตอบรับพอเป็นพิธี ดังนั้น ทุกคนจึงเลือกทำหน้าที่เป็นผู้ชมอย่างเลือดเย็น

เมื่อแคทเธอรีนเห็นฉากนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

เธอคิดซะอีกว่าคนของตระกูลหยูเหล่านี้จะเป็นความมั่นใจของเธอ แต่เธอกลับคิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะเลือดเย็นขนาดนี้ และพวกเขาก็ไม่สนใจกับศักดิ์ศรีของหยูฉู่สองเลย พวกเขาจึงได้ละทิ้งเธอแบบนี้

เธอยังไม่อยากตายนะ

"ฉันเป็นคนของผู้นำตระกูลหยูนะ และฉันก็มีเรื่องสำคัญที่ต้องทำด้วย ถ้าฉันมีอันเป็นไป แผนการของผู้นำตระกูลจะถูกทำลายลง"

แคทเธอรีนทนกับความเจ็บปวดจากการถูกเตะไปทั่วทั้งตัว แล้วกรีดร้องในลำคอของเธอ